a dlaczego nie

Lawendowe pole i ja... Jedno ze spełnionych marzeń w tym roku :)

Trochę tragikomedii wkradło się ostatnio w moje życie. Ostatnia „4” w latach mego życia na początku! Oczywiście, nie ma w tym żadnej tragedii. Po prostu przed każdymi „okrągłymi” urodzinami – wymyślałam lub zdarzały się w moim życiu takie rzeczy (choć ponoć nie ma przypadków), które swoimi skutkami odmieniały mnie, ale także zmieniały moje życie.
Z jednej strony mega pozytywne, a z drugiej, czy ja chcę w moim życiu coś zmieniać, skoro jest mi tak dobrze?! Naturalnie zawsze może być też lepiej, bo gorzej już bywało i nadal się zdarza i jak napisała Kasia Nosowska w książce „A. Ja żem jej powiedziała”:

„Los wspinał się na wyżyny kreatywności, by umożliwić mi testowanie wytrzymałości w praktyce.”

Wciąż mam niespełnione marzenia, o planach nie wspomnę, bo życie przewrotne bywa i przypałęta się coś odwrotnego, choć czasami bywa tak, że dostajemy coś, o czym nigdy po prostu nie myśleliśmy,
a zdecydowanie jest to dla nas.

„Życie rzadko układa się zgodnie z naszymi oczekiwaniami. Nie wymyślaj go sobie. Przyglądaj się raczej i ciesz z tego, co jest w nim niezwykłe, bo na tym polega jego największy urok, że potrafi być bardzo dziwne.” B.CAMBELL

Przez bardzo długi czas nie potrafiłam usiąść do pisania. Nie potrafiłam zebrać myśli, a właściwie myślałam cały czas, gdy dowiadywałam się nowych rzeczy o sobie. Czasami tak bywa, że mając wiele przemyśleń nie potrafimy ich zebrać w jednym miejscu, nie dają się usystematyzować.
Jak zwróciła mi uwagę ostatnio jedna z bardzo mądrych kobiet w moim życiu, chciałam zawsze pisać optymistycznie, bez popadania w przygnębienie, melancholię – ale czasami, tak po prostu nie da się funkcjonować, pisać. Równowaga w życiu to bardzo ważna sprawa, nie zawsze możemy być uśmiechnięci, radośni – smutek, rozgoryczenie, to także jest ważne w życiu. Najważniejsze w tym jest, żeby przyjąć to wszystko, co nam niesie los, bo wszystko, co nam się przydarza jest z jakiegoś powodu. Oczywiście możemy, a czasami nawet powinniśmy buntować się, nie zgadzać się z tym, jednakże to bezcelowe. Nie docenimy słońca, jeśli nie spadnie deszcz.

Tak więc, ostatnie dwa lata tak sobie siedzę i myślę, chodzę i myślę, a w nocy śpię i moja podświadomość myśli za mnie. Nauczyłam się nie oczekiwać od innych, bo tylko ja wiem , czego w życiu chcę i choć wciąż uczę się przyjmować dobro od innych i od życia, to prawda jest taka, że tylko ja wiem co mnie uszczęśliwi. Jednak jestem otwarta na „wszystko”, co mnie w życiu spotyka –
choć nie zawsze to „”wszystko jest miłe, łatwe i przyjemne.

„- Codziennie podejmujemy tylko jeden dzień z banku życia i wbiegamy w niego, dzieląc rzeczy na ważne, te na „wczoraj”, i te, które mogą poczekać. I najczęściej bywa tak, że to, co odkładamy na „potem”, jest tak naprawdę tym, co nadaje prawdziwy sens naszemu życiu.” MONIKA A.OLEKSY „TYLKO MORZE ZAPAMIĘTA”

Ile w naszym banku życia jest tych dni, nikt nie wie, dlatego nie warto tracić czasu na kłótnie, ciche dni, waśnie i niezgody. Odpuśćmy, nie zatracajmy się w tym. To, co dziś nas wkurza, jutro przyprawi nas o uśmiech, a czasami cena, jaką zapłacimy za trwanie w uporze, może okazać się zbyt wielka do udźwignięcia.

Coś strasznie poważnie mi się ostatnio zrobiło… Ale widocznie, taki właśnie jest teraz dla mnie czas. Bardzo chcę nauczyć się nowej mnie, poznać siebie bardziej, ale przede wszystkim, chcę wreszcie
z całą świadomością wziąć odpowiedzialność za moje szczęście. Chcę, a więc mogę, zaakceptować siebie taką jaką jestem, jaką się staję każdego dnia. Pragnę dać sobie bezpieczeństwo.

„Akceptacja daje poczucie bezpieczeństwa i siły. Kiedy czujesz się bezpiecznie jako istota ludzka ze swoimi emocjami, lękami i ograniczeniami, jesteś gotów do tego, żeby zmienić w sobie to, co wymaga naprawy.” BEATA PAWLIKOWSKA „JESTEM SZCZEŚLIWYM SINGLEM”

Na ten nowy rok życia nie obiecuję sobie niczego, po prostu przyjmę z wszystko to, co do mnie przyjdzie.

Jednakże zgodnie z prawem przyciągania życzę sobie sama: wspaniałych ludzi wokół mnie, niezapomnianych chwil, wielu powodów do uśmiechu i wiary, że moje marzenia się spełnią.
A przede wszystkim życzę sobie odwagi – bo nic nie zadzieje się samo, jeśli najpierw ja, nie zrobię tego pierwszego kroku.
Życzę sobie również kolejnych cudownych książek do czytania, bo nawet jeśli mi brakuje słów, to zawsze znajdzie się ktoś, kto przeżył i zwyciężył trudne chwile.

„Przychodzimy na ten świat z optymalnym scenariuszem wspaniałego życia. Naszym zadaniem jest odkrycie go i znalezienie w sobie odwagi, aby go zrealizować” AGNIESZKA MACIĄG „DOBROSTAN”

Hmm, jakaś ściąga by się przydała…

 

To nie recenzja, tylko moje przemyślenia...

Uwielbiam czytać. Mój wieczorny rytuał zawsze obejmuje przynajmniej godzinę czytania. 

Niestety z książkami zazwyczaj jest tak, że wybór jakiejś pozycji spowoduje u mnie brak „motywacji” do spania. Nigdy wieczorem nie biorę się za komedie kryminalne, bo oczywiście nie dam rady jej odłożyć w przypadku kolejnych podejrzanych, i nagłych zmian akcji. Książki psychologiczne też raczej odpadają – no chyba, że zrobię to na tyle wcześnie i jeszcze w trakcie wieczornych rytuałów w łazience – uda mi się, choć odrobinę przemyśleć, to, czego się dowiedziałam, odkryłam. Zazwyczaj świetnie sprawdzają się wieczorem obyczajówki lub romanse – oczywiście pod warunkiem, że nie wydarzy się tam nic, co mogłoby mnie wytrącić z równowagi. Przyznaję się, że tak jak we wszystkim, w tym też, moje emocje potrafią wziąć nade mną panowanie.

Nie inaczej było i tym razem.

W moje ręce wpadła „Przędza. W poszukiwaniu wewnętrznej wolności” Natalii de Barbaro.
To kolejna książka tej autorki, obok której nie dałam rady przejść obojętnie.

Gdy czytałam książkę „Czuła Przewodniczka”, a trwało to naprawdę długo – czytałam, przemyśliwałam, „trawiłam”, dochodziłam do wniosków, lecz nie wiem, co tak naprawdę z niej wzięłam dla siebie. Być może, dlatego, że odkrywałam w sobie po trochę z każdej postaci, roli – królowej lodu, potulnej i męczennicy. Według mnie to dobrze o mnie świadczy, choć, co ja tam wiem! 

Natomiast „Przędzę..” – prawie „pochłonęłam” w kilka chwil - to książka zdecydowanie o mnie, oraz o każdej kobiecie, która stara się żyć według własnych zasad, „tkając” swoje życie – tak jak pragnie.

„Szukam wolności wyboru, bo chcę żyć swoje własne życie.”

Nie pragnę celu - już, natychmiast - nie jestem Łuczniczką. Pragnę rozkoszować się drogą, małymi rzeczami, drobiazgami dnia codziennego – jestem Tkaczką.

Tym bardziej jest to książka o mnie, ponieważ mój pierwszy wyuczony zawód to… tkaczka! Przypadek?!

 

„Tkanie jest dla mnie o tym, że chcę mieszkać w swoim własnym życiu. Chcę odnajdować to, co jest moje, i bawić się tym. Chcę żyć poprzez swoje ciało, patrzeć, słuchać, wąchać, smakować i dotykać świata. Chcę patrzeć na rzeczy z bliska. Karmi mnie energia równości, przyjaźni, miłości. Ciekawią mnie drogi prowadzące w głąb.”

 

Och, jak bardzo przemawiała do mnie koncepcja osnowy i wątku. Jak prawie namacalnie mogłam sobie wyobrazić przeplatanie kolorowych nitek – zdarzeń w moim życiu, o różnych strukturach, pomiędzy nitkami stałej, trwałej i mocnej osnowy – mojego życia.

Wreszcie zrozumiałam sens radości - smutku, zdrowia - choroby, poczucia szczęścia i nieszczęścia, zysku - straty w życiu – tkaninie, którą tkam od tak wielu lat. Na szczęście nie tkam jej sama, koło mnie jest mnóstwo cudownych ludzi, którzy chętnie podają mi różnobarwne nici – wsparcia, ale także doświadczeń, zarówno tych dobrych, jak i tych złych. Bo to, co nas spotyka, ludzie w naszym życiu - zawsze są po coś. Tym bardziej ta moja tkanina staje się zbiorem niesamowitych kolorów, różnorodnych doświadczeń, niezapomnianych wrażeń. Jednak najważniejsze w tkaniu jest to, że to za moją zgodą, stają się wszelkie cuda w moim życiu, a „nie cuda” zdarzają się same.

Dzięki Autorce pojęłam, że w życiu poczujemy się dopiero wolne, gdy zrozumiemy i otworzymy się również na to, co w naszym życiu było trudne, – bo życie, to nie tylko kolorowe/wesołe nici zdarzeń, lecz także te czarne, szare, bure smugi – naszych traum, złych przeżyć, niepowodzeń, tego, co trudne i co często nas bardzo boli, choć pragniemy o tym nie pamiętać, zamknąć, nie wracać do tamtych chwil.

 

„Nie po to idę w głąb, żeby się nurzać w tym, co trudne; to nie jest moim ostatecznym motywem. Idę, żeby spotkać się ze sobą, a to nieuchronnie oznacza spotkanie też z tymi kawałkami, które bolą, tymi, których się boję, tymi, których nie opłakałam.”

 

Myślę, że dlatego często ludzie – ja sama również (przez bardzo długi czas) – nie chcą pójść na psychoterapię. Wiemy, że to, do czego nie chcemy się przyznać, nawet przed sobą – zaboli… Ale nie rozpoczniemy procesu zdrowienia, jeśli nie uświadomimy sobie, że ta zadra w nas samych – to jest właśnie to, co nie pozwala nam żyć, rozwijać się, cieszyć się życiem… Lęk, zagłusza ból – jak puder przykrywa „syfek” na twarzy – nadal wiemy, że on tam jest i przeszkadza, a jednak nic z nim nie robimy. Jednak konsekwencje/skutki zawsze następują, czy tego chcemy, czy nie…

Cudownym pomysłem, który autorka zawarła w książce jest „Ławeczka” – miejsce, w którym powinniśmy się zatrzymać. Ławeczka znajduje się na końcu każdego podrozdziału książki – tak abyśmy mogły, choć przez chwilę, zastanowić się nad własnym życiem, przemyśleć to, co autorka chce, żebyśmy odnalazły we własnej głębi. Ławeczka to według mnie kawałek takiej samodzielnej psychoterapii…

 

I nie ma we mnie zgody – na oczekiwania, żądania – innych, co do wyglądu mojego życia.

„I chcę takiej zmiany dla świata, w której przestajemy chować siebie i swoją magię, żeby innym nie robić kłopotu. Bo prawda mojego tkackiego serca jest taka, że płynie przeze mnie życie, co chwilę inne – i ja, w żywej relacji z tym życiem, też ciągle się zmieniam. I chociaż bywa to przyjmowane z ironią, z szyderą, z pobłażaniem, nie chcę siebie przykrawać”

„Przędza. W poszukiwaniu wewnętrznej wolności” Natalii de Barbaro – to książka, dla każdej kobiety, która żyje – dla lub według innych – nie pamiętając o sobie.