Jednym z moich ulubionych zajęć, gdy nic nie muszę jest czytanie.

Moja prawie pięcioletnia przerwa w oddawaniu się tej przyjemności związana była ze studiami - naprawdę starałam się dokształcać jak umiałam - wobec czego musiałam zrezygnować z czytania takiej ogromnej ilości książek do jakiej byłam przyzwyczajona - oczywiście mówimy o książkach łatwych, miłych i przyjemnych, a nie książek dotyczących ekonomii, rachunkowości, czy też finansowania przedsiębiorstw.
Premiera Trylogii E.L. James przypadła, gdy zajęta byłam pisaniem mojego projekty dyplomowego. Cierpliwość, którą musiałam się wykazać, aby nie odrywać się od tego co musiałam przeczytać i "przetrawić" do projektu graniczyła z cudem.
Zwłaszcza, że wokół mnie mówiło się tylko o tych książkach. Wiem sama sobie tę dyscyplinę narzuciłam, co nie oznacza że było łatwo.
Jednak po obronieniu dyplomu nic już nie stało mi na drodze, aby zatracić się w czytaniu Trylogii.
Powrót z pracy do domu, zjedzenie czegokolwiek, lampka wina i już do późnej nocy byłam stracona dla świata - musiałam przeczytać to o czym wszyscy mówili, wstydzili się mówić, czy też wyrażali się na ten temat negatywnie.
Wychowana na Harlequinach - grzecznych w miłości, neutralnych seksualnie - abstrahuję, że moje dorastanie było w czasach, gdy o seksie podsłuchiwało się rozmowy dorosłych, bo nikt głośno nam o tym nie mówił - przeżyłam miłe rozczarowanie. Sceny seksu opisane w Trylogii być może różniły się od grzecznej pod kołdrowej miłości, po ciemku i po cichu, ale nie były tak wulgarne i nieprzyzwoite jak niektórzy to mi opisywali - no cóż każdy może mieć swoje zdanie i opinię - a ja nie koniecznie muszę czytać czy słuchać tych, które mi się nie podobają.
Być może nie jest to literatura najwyższych lotów, ale dla zmęczonego umysłu było to miłe rozluźnienie - w końcu po to jest ta literatura, żeby myśleć intensywnie, jeśli będę chciała poczytać coś bardziej "intelektualnego" sięgnę po Tołstoja czy Stendhala.

Ponieważ zbliżają się święta, a więc i zima - a następnie Walentynki - wszystkie przekazy informacyjne telewizja, radio czy internet przemycają co chwila wiadomość, że w zbliżający się Dzień Zakochanych będzie miał premierę ostatni z Trylogii film o Greyu - Nowe oblicze Greya - postanowiłam w związku z tym przeczytać ponownie wszystkie części Greya.
Zdecydowanie jestem zwolenniczką czytania książek, a następnie oglądania filmów powstałych na ich podstawie. Ale o tym następnym razem :)

Dzisiaj chciałam poruszyć temat dlaczego sięgamy ponownie po jakieś książki?
Dlaczego mamy chęć przeżyć jeszcze raz przygody, które już wiemy jak się zakończą?
Co kieruje nami  przy wyborze kolejny raz tych samych pozycji?

Wiem dlaczego sięgnęłam po Trylogię - wtedy gdy to czytałam robiłam to szybko, wobec czego niezbyt umiem teraz po prawie dwóch latach sobie przypomnieć, o czym będzie i co się będzie działo w trzeciej części filmu o Greyu. Oczywiście nie jest to najistotniejsza sprawa, czy informacja jaką muszę pamiętać, ale chciałam sobie to przeczytać ponownie, choćby dlatego, żeby móc porównać sobie książkę do filmu - a dlaczego nie?

Myślę, że do wielu książek wracamy ze zwykłego sentymentu - i nie ma się czego wstydzić!
Jeśli w trakcie ich czytania powracamy do pięknych wspomnień nie tylko związanych z książką, ale także do okresu, w którym po raz pierwszy sięgnęliśmy po nią - to warto choć na chwilę przenieść się w tamte czasy i znów poczuć się jak wtedy.
Oczywiście nie bez przyczyny czytamy takie książki jakie lubimy, z bohaterami - w których "skórach", czy też w objęciach chcielibyśmy się znaleźć - nawet jeśli złośliwi wytkną mi, że czekam na księcia z bajki - to niech gadają, jeśli w rzeczywistości spotykam facetów zamiast mężczyzn - to wolno mi pomarzyć - bo dlaczego nie?

Kolejną przyczyną, dzięki której powracamy do dawnych lektur - podpowiedziała mi o niej moja przyjaciółka Paulina, gdy dowiedziała się o czym tym razem będę pisać
- to, to że książka się nie zmieniła, ale My na pewno tak!
Nasze dzisiejsze spojrzenie na świat i sprawy z nim związane jest zupełnie inne niż 5, 10 czy 15 lat temu. Rozwijamy się, zmieniamy się i całkiem inaczej spoglądamy na pewne sprawy.
To co kiedyś nas bulwersowało, wywoływało skrajne uczucia - dziś z innej perspektywy życiowej - przyjmujemy zupełnie spokojnie.
To czego kiedyś pragnęliśmy, baliśmy się - dziś już jest albo spełnione, albo zapomniane.
I tu też pewna uwaga - to do czego Ja się odnoszę - jeśli mówimy o literaturze to literatura obyczajowa, fantastyczna, kryminalna i tym podobna. Na pewno nie mówię tu o literaturze faktu, czy też dokumentu - to zupełnie inna "bajka", zdecydowanie inne poglądy i zapatrywania.

Przepięknie opisane powyższe myśli znalazłam w cytacie z książki pod tytułem "Atramentowa krew" napisanej przez Cornelie Funke:
"Zauważyłaś, że książka po kilkakrotnym przeczytaniu staje się o wiele grubsza, niż była? [...]
Jakby za każdym razem coś zostawało pomiędzy kartkami: uczucia, myśli, odgłosy, zapachy...
A gdy po latach zaczynam ją kartkować, odnajdujemy w niej nas samych, młodszych, innych...
Książka przechowuje nas jak zasuszony kwiat; odnajdujemy w niej siebie i jakby nie siebie."

A kolejną serią do której zamierzam na pewno powrócić będzie seria książek Lucy Maud Montgomery o rudowłosej Ani...- ciekawe jakie dziś wzbudzi we mnie uczucia ta rezolutna sierotka ( tak ją pamiętam!) i czy nadal będę ja podziwiała tak jak przed laty...

A czy Wy wracacie do jakichś książek sprzed lat?
Czy macie swoje ulubione "maskotki" wśród książek?