a dlaczego nie

 

 Kolejny rok życia za mną, czas więc na kolejne podsumowanie…

To zdecydowanie rok pod znakiem SPOKOJU – spokoju wewnętrznego. Kto by pomyślał, że podejmując ważne i bolesne dla nas decyzje, które same w sobie były wielkim stresem, można odzyskać spokój ducha? Oczywiście to nie jest tak, że teraz to już tylko spokój i zadowolenie! W końcu żyjemy w czasach pandemii!

W zeszłym roku badania wykazały, że jestem cukrzykiem. Okazało się, że z tym można całkiem spokojnie żyć, a przynajmniej da się wreszcie rzucić jeden z moich złych nawyków – cukier w mojej kuchni właściwie przestał istnieć. Ja, która jeszcze do nie dawna nie wyobrażałam sobie nie posłodzić herbaty czy kawy – teraz całkiem ze smakiem wypijam je, niezmiernie zdziwiona, że nadal smakują!

W tym roku kolejne badania, a po nich następny szok – niedoczynność tarczycy plus Hashimoto. Po krótkim niedowierzaniu i szybkim douczeniu – spokojnie, z tym też da się żyć.

Jednak nasunęła mi się pewna refleksja – życie nie lubi pustki! Gdy już pozbyłam się jednego problemu, pojawił się kolejny. To pewnie ta słynna równowaga w życiu.

To, co najgorsze w tych wszystkich nowych informacjach – to fakt, że sama sobie to zrobiłam!

A przyczyną tego wszystkiego był, jest i pewnie będzie -  STRES!

Przecież ja muszę! To najważniejsze, co wszyscy dookoła nam powtarzają – internet, prasa, telewizja - ciągle przypominają nam jak ważne jest samodoskonalenie, uczenie się nowych rzeczy, zdobywanie kolejnych celów, stawianie sobie następnych zadań. Do tego musimy utrzymywać swoje ciała w świetnej kondycji fizycznej, nasza cera powinna być idealna i zadbana, uśmiech promienny. Nie zapomnijmy również o tym, że powinnyśmy być grzeczne, potulne, pozytywne, pełne empatii dla innych. Tak można by było wymieniać w nieskończoność.

A przede wszystkim to EMOCJE są złe – nie podnoś głosu, nie gestykuluj rękoma, nie bądź ekspresyjna, uspokój się. Tak wiele razy słyszałam te i podobne słowa krytyki, dobre rady czy jak bardzo byście chcieli to inaczej nazwać. Tyle razy byłam strofowana za moje emocje, że powoli stawałam się – pozbawioną uczuć kobietą – która nie płakała, nie uśmiechała się, nie złościła, a i tak za każdym razem „coś” było nie tak! Tak bardzo chciałam postępować, żeby inni mnie docenili, pochwalili, zaprzyjaźnili się ze mną, że z czasem zapomniałam jaka jestem.

Może i ja zapomniałam, ale zdecydowanie moje ciało nie! Jeszcze nie umiałam rozpoznać sygnałów, zauważyć objawów – nie tylko chorego ciała, ale przede wszystkim chorego umysłu, że pozwoliłam sama siebie niszczyć się od środka. To czego nie „wyrzucałam” na zewnątrz, zaczęło toczyć moje wnętrze. To już skutki nieodwracalne – z tym muszę jednak nauczyć się żyć. Co nie oznacza, że przez to moje życie jest gorsze, czy też nie mam korzystać z uroków życia w ogóle. Wszystko można sobie tak uporządkować, żeby być w zgodzie z zaleceniami lekarzy, dietetyków i swoimi potrzebami w równowadze – trzeba tylko chcieć. A mi się chce!

I to jest właśnie moje odkrycie na mijający rok – mogę zwolnić, mniej się stresować, lepiej odpoczywać i nie przejmować się wszystkim i wszystkimi naokoło. Nie muszę nic, ale mogę wszystko! Jeśli zachoruję ktoś przejmie moje obowiązki – nie jestem niezastępowana, jeśli nie będę mogła pójść i zrobić sobie sama zakupów – ktoś może mi je zrobić. Na nic przydam się innym chora, zmęczona, bez chęci do życia! A tak wiele jest rzeczy, których bym chciała jeszcze spróbować, ludzi, których mogłabym spotkać i poznać!

W tym roku przeżyłam również wielki smutek – odeszła moja ukochana babcia Weronika. Osoba, której zawdzięczam równie dużo jak moim rodzicom, którzy dali mi życie. Bo to babcia nauczyła mnie cieszyć się tym życiem, na przekór wszystkim i wszystkiemu. Nauczyła mnie, że warto walczyć o swoje, a moja ciężka praca wynagrodzi mi wszelkie trudy. Przez ostatnie miesiące kiedy odchodziła, byłam z nią w każdym wolnym czasie: swojego urlopu, weekendów – trzymałam ją za rękę, przytulałam, po raz nie wiadomo, który słuchałam tych samych opowieści. Za każdym razem, gdy widziałam jej uśmiech na mój widok – wiedziałam, że świat na mnie poczeka, ale ona dla mnie ma już całkiem mało czasu. Cieszę się, że mogła odejść od nas na swoich zasadach – otoczona ludźmi, którzy ją kochali, w swoim domu i łóżku, pod świętymi obrazami, do których się modliła. Umarła spokojnie we śnie – tak jak zawsze chciała. I tylko w ostatnim czasie narzekała, że nie tak ta starość miała wyglądać, jak gdyby „stara” była od tych paru miesięcy, gdy już nie mogła wychodzić z domu, bo dla niej starość oznaczało bycie zależnym od innych, niemożność samodzielnego poruszania się. Wiem więc, po kim jestem taka niepokorna, gdy choruję! Życie toczy swoje kręgi – dla niej i dla siebie samej również, dalej będę żyła i marzyła, cieszyła się radościami i smutkami, bo ona tego dla mnie zawsze chciała. Pamiętam, jak mi mówiła, że nie wolno mi za nią płakać, bo wtedy będzie musiała „nosić wiadra z moimi łzami”, a ona już się dosyć w życiu napracowała i teraz chciałaby po prostu odpocząć. Więc nie płaczę za nią, choć bardzo mi jej brakuje.

A postanowienie na kolejny rok życia mam właściwie tylko jedno –  

CIESZYĆ SIĘ ŻYCIEM – tylko tyle i aż tyle!

A życie jak to życie – da mi to, co ma mi dać, a ja sobie z tym poradzę! A dlaczego nie?!

 

 

 

Ostatnio przeczytałam ciekawy tekst Kasi Miller o czasie:

 

Czy rzeczywiście możemy skupić się na teraźniejszości, jeżeli to, co za nami nie zostało zamknięte, wyjaśnione, naprawione? A nasza przyszłość mimo obranych celów i podążania wyznaczonymi drogami tak bardzo niepewna – zwłaszcza żyjąc w dzisiejszych czasach?

 

Zacznę od czasu przeszłego – BYŁAM… Mając tyle lat, ile mam – nie można nie mieć przeszłości. Każdy jakąś ma – nieważne dobrą czy złą, pogodną czy smutną – było, zdarzyło się i nic już z tym nie zrobimy, niczego nie zmienimy. Choć na pewno możemy zmienić jej postrzeganie przez nas samych. Natomiast to jakie nasza przeszłość zostawiła w nas ślady, często blizny, a przede wszystkim jakie były jej konsekwencje – to już zupełnie inna bajka. A mam wrażenie, że uświadomienie sobie wpływu naszej przeszłości na teraźniejszość – to nawet nie inna bajka, to zupełnie inna planeta. Bardzo często, zresztą zupełnie nieświadomie kierujemy się w tę, czy inną stronę – jakby coś nas ku temu pchało, ktoś inny podejmował za nas decyzje – mam wrażenie że, jesteśmy marionetkami w teatrze naszego życia. Okazuje się, to zupełnie możliwe – za takim „nieświadomym” podążaniem w jakimś kierunku stoją nasi przodkowie! Kiedy podczas terapii zostałam poproszona o opowiedzenie o moich żeńskich przodkiniach – jak je widzę, zapamiętałam, jaki obraz ich w sobie noszę – wielkim zaskoczeniem okazał się fakt, jak bardzo z trzech kobiet – wyłania się „mój” własny obraz. 

Jasne, że mogę teraz usprawiedliwiać w prosty sposób moje niepowodzenia – to nie ja – to przez mamę, babcię, prababcię… podjęłam taką, a nie inną decyzję, ale to byłoby zbyt proste.

Moje życie – moje decyzje. 

Jednak jest coś w tych cechach, które w genach zostały nam przekazane z pokolenia na pokolenie, a jednocześnie w naszej własnej mądrości życiowej – co pomaga nam utwierdzić się w swoich decyzjach, postępowaniach. Mało tego okazuje się, że w swoich drogach życiowych często wybieramy podobne decyzje, spotykamy podobnych mężczyzn jak nasze antenatki. Choć bardzo chcę wierzyć w to, że moje kochane babcia i prababcia, które są gdzieś tam „w górze” – czuwają nade mną i chronią jak mogą, bo sam Anioł Stróż może nie dać rady :)

JESTEM. Teraz – to czasami jakiś zły sen. 

Od jakiegoś czasu jestem w takim momencie życia, gdy próbuję zrozumieć tę moją przeszłość. Dopuszczam do siebie te wszystkie złe chwile, gdy cholernie bliski mi człowiek mój ojciec – skrzywdził mnie tak bardzo, że do dziś dnia nie umiem sobie z tym poradzić. Jednak nie staram się przypominać tylko złych chwil, słów (choć one przeważają), żeby zrozumieć siebie musiałam głęboko sięgnąć do przepaści moich wspomnień i znaleźć również coś dobrego. Bo to nie jest tak, że człowiek jest wyłącznie z gruntu zły, ma również dobre cechy – choć nasz umysł lubi demonizować, to warto sięgnąć i na tą drugą stronę. Taka retrospekcja w czeluście dzieciństwa pozwoliła mi znaleźć mnóstwo fajnych cech w samej sobie, a które zawdzięczam genom człowieka – którego po prostu przez wiele lat nienawidziłam, za to, co mi – zresztą również sam sobie - zrobił. A nie można nienawidzić człowieka, który dał nam życie – to tak jakbyśmy nienawidzili 50% samych siebie. Świadomość tego pozwoliła mi nie tylko wybaczyć ojcu, ale także wreszcie pokochać samą siebie – tak jak na to zasłużyłam. 

Bo na miłość do samych siebie zasługujemy po prostu bezgranicznie. 

Jeśli siebie nie kochamy – nasze ciało sprzeciwi się nam i naszym marzeniom. 

Może za późno zdałam sobie z tego sprawę, jak bardzo patrzenie na nas samych może wpłynąć na nasze życie i przede wszystkim na nasze ciało i zdrowie, jednak bardzo się cieszę, że w ogóle to zrozumiałam i lepiej późno niż wcale – ale zaczęłam długą drogę ku uzdrowieniu. Być może stało się już za późno na wiele rzeczy, ale na pewno nie jest za późno na nowe życie – ono zaczyna się każdego dnia na nowo, z nowymi szansami, pomysłami – i tylko warto się na to otworzyć i czerpać z niego garściami.

BĘDĘ, bo jestem…. 

To, co los nam przyniesie, to naprawdę wielka niespodzianka. 

I możemy mówić, że zaplanowaliśmy sobie życie, postawiliśmy cele, jasno i klarownie wyznaczyliśmy zadania na przyszłość…

I nic tu dodać, nic ująć. 

W zeszłym roku – roku dla mnie bardzo szczególnym na urodziny sprezentowałam sobie bardzo ciekawy prezent. Zrobiłam sobie test Gallupa – tak w skrócie polega on na wskazaniu naszych talentów. Z jakim zdziwieniem i zaskoczeniem odkryłam, że moim największym talentem jest ELASTYCZNOŚĆ… Ja wydawało mi się taka poukładana, zadaniowa i „sztywna” w moich zamierzeniach, a jednocześnie zestresowana pracą, życiem – odkryłam, że najfajniej się czuję, gdy poddaje się chwilom. 

To nie jest tak, że teraz nie planuję, jednak zdecydowanie częściej pozwalam sobie płynąć z życiem, niż na ślepo dążyć do celu – nie przynosiło mi to nic dobrego, a wiele przez to straciłam. Te dobre momenty, ciekawi ludzie minęły i nie wrócą – to jest dla mnie dobrą szkołą życia. Dlatego też, moja przyszłość to tylko zarys tego co bym, chciała… a co ma się zdarzyć na pewno się zdarzy, muszę tylko tego nie przegapić i żyć teraz, bo teraz jest najważniejsze.

Dzięki temu, że byłam – teraz jestem – chcę być…  

 

To kolejny post inspirowany książką Katarzyny Miller „Życie od A do Z” – rozdział CZAS

 

Zawsze uważałam siebie za osobę cierpliwą. Moje marzenia, cele, pomysły realizuję po długim namyśle rozważając wszelkie za i przeciw. Potem potrafię je odłożyć na dłuższy czas, a następnie w czasie zupełnie nieprzewidywalnym (choć bardzo realnym) podejmuję się ich realizacji – przeważnie z bardzo dobrym skutkiem. Owszem zdarza się, że wkurzam się sama na siebie za swoją opieszałość – zawsze można było zrobić coś wcześniej, szybciej, inaczej – jednakże prawda jest taka, że na wszystko „przychodzi” właściwa pora, czas i miejsce, a nawet odpowiedni ludzie.

Jednak jest coś, do czego zupełnie nie mam cierpliwości… to seriale oraz serie książek. Codzienne czekanie, na to, co wydarzy się w kolejnym odcinku serialu nie jest dla mnie żadną przyjemnością, a już czekanie, aż moja ulubiona pisarka napisze kolejną część przygód swoich bohaterów to dla mnie udręka nie do opisania.

Uwielbiam seriale, których odcinek jest jakimś zamkniętym rozdziałem – zaczynającym się i kończącym w ciągu jakiejś godziny. Nawet, jeśli pewne wątki osobiste ciągną się przez całą serię nie wprawia mnie to stan zaniepokojenia. No chyba, że nadrabiam zaległości i oglądam sezon w tak zwanym „ciągu” na przykład podczas weekendu. No problem!

To samo dzieje się z książkami. Jedna książka, ale zaczynająca się na pierwszych i kończąca na ostatnich stronach jest tym, co lubię najbardziej. Start i meta najbliżej jak się da! Owszem nie ma sprawy, gdy sięgam po serię książek już jakiś czas temu wydanych (zdecydowanie nie jestem na bieżąco z czytaniem), a cały pakiet serii na półce daje mi poczucie totalnego spokoju.

I tak jak do tej pory moja ukochana ostatnio autorka Marta Radomska wprawiała mnie co jakiś czas w radosny czas oczekiwania na nową książkę, tak tym razem wprawiła mnie w ponury nastrój pisząc trylogię obyczajową.

Dwoje głównych bohaterów Nina i Adrian w pierwszej części „W tę samą stronę” poznają się, przeżywają niesamowite chwile, aby na zakończenie rozdzielić swoje drogi życiowe, pomimo tego, że mamy wrażenie, ba jesteśmy przekonani o tym, jak bardzo do siebie pasują, a może nie? Ta niepewność co do losów tych dwojga, dzięki sprytnemu planowi autorki – czyli, trzymania swoich czytelników w ciągłym oczekiwaniu (na oczywiście cudowne zakończenie) rozciąga się przez trzy części. Dwie z nich stoją już na moim regale, a trzecia… ?! No właśnie! Tylko nadzieja, w dobre serce pisarki i jej głowę pełną pomysłów, a przede wszystkim wiara w jej chęci do pracy – pozwali mi dziś po przeczytaniu drugiej części iść spać w spokoju. Ale Pani Marto jak tam można swoich oddanych czytelników męczyć?!

Ma oczywiście to także swoją dobrą stronę. Często po przeczytaniu książki tak polubimy bohaterów, że nie chcemy się z nimi rozstawać. Zaplanowana trylogia daje nam szansę, że nie pożegnamy Niny i Adriana zbyt szybko, a jednocześnie poznamy więcej zarówno radości, jak i perypetii w sumie „naszych” przyjaciół. Tak przyjaciół – bo często rozejrzawszy się wokół odnajdujemy ich w naszym realnych znajomych, przyjaciołach, czy też nas samych… Ich historie mogły (i pewnie) zdarzyły się niejednemu z nas lub komuś kogo znamy. Daje nam to, też możliwość wiary w to, że nawet największy problem da się rozwiązać, i nadzieję na lepszy dzień, spotkanie wspaniałych ludzi.

„Bez względu na to, jak bardzo się w życiu wali i pali, najczęściej pogorzeliska są po to, by mogło z nich powstać coś lepszego”

Co więc spotyka tych dwoje bohaterów w tej części trylogii po tytułem „Gdy jesteś obok”?
Po prostu… życie.

Nina po odejściu z pracy i rozstaniu z narzeczonym, próbuje rozpocząć nowe życie, w nowym mieszkaniu z nową pracą. Jednocześnie Adrian po wypadku próbuje dojść do ładu z własnymi rękami, a rozstanie z żoną – zmusza go do kupna mieszkania. I jakby tego nie nazwać – zbieg okoliczności, przewrotny los – tych dwoje mieszka… obok siebie! Nawet o tym nie wiedząc!

Oboje starają się zrozumieć, co tak naprawdę stało się między nimi. Dlaczego skończyło się, zanim się jeszcze na dobre rozpoczęło. A przede wszystkim starają się sobie „wmówić”, że to się skończyło!

„Dopiero teraz Nina w pełni zrozumiała, jak bardzo okrutne jest życie w kłamstwie. Można oszukiwać się przez długi czas, ale nie wiecznie. Mogła teraz zrobić dwie rzeczy: przeklinać prawdę, którą wreszcie poznała, i brnąć dalej w złudzenia albo stawić jej czoła i z pokorą zrobić porządek we własnym ogródku. Wypielić kłamstwa. Wyrwać z korzeniami strach. A przede wszystkim zacisnąć zęby i modlić się o siłę, która pomoże przejść przez to piekło.”

Strach. Myślę, że to największy nasz problem życiowy. Boimy się rozpocząć coś nowego, skończyć coś co nam zawadza, przyznać się do własnych uczuć. A gdy już sobie z tym poradzimy, często boimy się, że stracimy to co zdobyliśmy, co osiągnęliśmy, kogo pokochaliśmy… Zawsze może również zdarzyć się tak, że gdy już jesteśmy gotowi do pokonania własnego strachu, podjęliśmy decyzję – gdzieś obok odzywa się los, chichocząc pod nosem i stawia przed nami kolejną przeszkodą… Ale jak to powiedział ksiądz Jan Twardowski:

„… nie ma sytuacji na ziemi bez wyjścia
kiedy Bóg drzwi zamyka to otwiera okno…”

Na szczęście są w internecie media społecznościowe, w których Marta Radomska „rzuca” swoim wiernym i cierpliwym czytelnikom promyczki nadziei w formie krótkich wiadomości jak to jej „idzie” pisanie, a czasami nawet, o czym pisze i co się dzieje u Niny i Adriana – więc ten czas oczekiwania staje się dość możliwy do zniesienia. Czekam więc cierpliwie na kolejną część – oczywiście mając nadzieję na zakończenie w stylu „i żyli długo i szczęśliwie”. A dlaczego nie?!

Kwiaty do kwiatów lgną i cieszą nasze oczy, tak jak książka cieszy nasz umysł...