a dlaczego nie

Prezent Walentynkowy dla siebie samej - pudełko z kawą i czekoladkami od FM AURILE

 Świat jak co roku oszalał - wszędzie otaczają nasz czerwone serduszka, białe misie, puchate podusie, kolorowe kartki i smakowite czekoladki oraz wszystko, co może pomóc nam w okazaniu tego dnia miłości ukochanym osobom - nadchodzi więc 14 luty - Dzień Zakochanych :)
Nie rozumiem tylko, dlaczego ten dzień z reguły kojarzony jest z parami? Czy tylko posiadanie tej drugiej "połówki" jest gwarantem zakochania?!
Czy jeśli jestem z sama - nie ważne czy z wyboru, przypadku czy też innej przyczyny - nie mogę, czy też nie powinnam świętować Dnia Zakochanych?
Żebym była dobrze zrozumiana - nie, nie jestem przeciwniczką tego święta - jest cudowne, ponieważ zmusza wiele osób zamkniętych w sobie, lub takich , których nie nauczono okazywania uczuć - by chociaż w ten dzień przełamały własne obawy i niechęci i pokazały jak kochają :)
Jednak przy okazji tego święta naszła mnie dość zaskakująca myśl:
Czy my kochamy samych siebie?
Głupie pytanie? Wcale nie!
Pomyślcie proszę choć przez chwilę, ile razy spoglądając na siebie w lustrze, czy w oczy drugiego człowieka - znajdujemy w sobie negatywy, czy coś co nam się nie podoba?
Bardzo często słyszę i to nie tylko od kobiet - mężczyźni też są wobec siebie również często sceptyczni - to mi się w sobie nie podoba, tego u siebie nie lubię, a to czy tamto najchętniej bym zmieniła.
Na każde zaprzeczenie innej osoby na nasze negacje, próbujemy na siłę przekonać rozmówcę oraz siebie samych, że rzeczywiście posiadamy coś do zmiany i jest to bardziej widoczne, niż się wydaje innym.
I na nic się zdają wszelkie poradniki o pozytywnym myśleniu, które próbują nas nauczyć optymizmu i ciepłego spojrzenia na nas samych - My i tak wiemy swoje :)
Czasami mam wrażenie, że osoby, które bardzo często sięgają po tego rodzaju poradniki - tym bardziej negują własne Ja, niż osoby nie czytające tego typu publikacji.
Wracając do mojego pytania czy kochamy samych siebie - jeśli właściwie ciągle siebie samych krytykujemy?
Odpowiedź brzmi okropnie: Nie, nie kochamy się!
A dlaczego nie? Bo człowiek zakochany nie widzi wad u swojego Obiektu uczuć! 
Jak często krytykujemy innych - Co Ona/On w Nim/Niej widziała? No właśnie!
Zakochany człowiek jest ślepy jak kret na powierzchni - widzi tylko to co podpowiadają mu hormony szczęścia - głuchy jest na wszelkie słowa ostrzeżeń, krytyki.
Więc gdybyśmy się naprawdę kochali - nigdy nie dostrzegalibyśmy własnych często wydumanych wad i przywar!
Dziś nie będę nikogo pouczała, że nie powinien tak o sobie myśleć - w końcu skoro każdy z nas wie o sobie wszystko - to wie, że i tak powinien zmienić to myślenie :)
Wracam do początku moich rozmyślań - czy skoro jestem sama - to nie mogę świętować Dnia Zakochanych? Może i nie mogę - ale będę :) A dlaczego nie?
Ciągle uczę się nowych rzeczy, doświadczam wspaniałych przeżyć, spotykam w moim życiu cudownych ludzi i zgodnie z zasadą lepiej późno niż wcale - uczę się kochać samą siebie :)
I pomimo tego, że ciągle nie potrafię jeszcze tak wielu rzeczy, a sporo spraw mi się nie udaje - to jedno wiem na pewno - choć na pewno nie jestem doskonała, to zasługuję by kochać i być kochaną :) choćby przez siebie samą :)
A skoro Walentynki przed nami - to całkiem przez przypadek ;) zrobiłam sobie cudowny prezent w postaci moich ulubionych kaw smakowych.
Ja wiem! prawdziwy kawosz nie pija takich rzeczy, tak jak ktoś kto uwielbia czekolady - nie jada czekoladopodobnych produktów :)
Ale skoro lubię - to kto mi zabroni?!
I pomimo tego, że po Dniu Zakochanych następuje Dzień Singli - choć ten nie kojarzy już się tak cudownie i raczej nikt z własnej woli nie chciałby go obchodzić (być może mogę się mylić ;) )
- to czemu nie mogę sobie świętować dwa dni?!
A Wam wszystkim życzę, abyście mieli kogo kochać w ten uroczy Dzień Zakochanych i sami byli kochani :)

Co cudownego, fajnego czy przyjemnego zrobiliście ostatnio dla siebie samych?

W pewien całkiem zwyczajny dzień - idąc z poranną kawą firmowym korytarzem podsłuchałam jak dwie koleżanki opowiadały sobie o zajęciach jogi, na których to były poprzedniego dnia. Przystanęłam na chwilę obok nich i tak sobie słuchałam - nie, żeby bezczelne, ale byłam ciekawa, czym to się dziewczyny tak zachwycają?
No dobra zachwycają to może zbyt wielkie słowo :) bo bolało, boli i jak jeszcze długo ten ból z nimi pozostanie?!
Ale mówiły to z takim entuzjazmem, że na pytanie Marysi, czy nie miałabym ochoty wybrać się z nią na jogę  - odpowiedziałam oczywiście i natychmiast TAK - no bo dlaczego nie?!
Przyznam się, że o jodze to ja nijakiego pojęcia nie miałam, ale miałam złudzenia z nią związane :)
Jakieś tam sceny z filmów widziałam i pamiętałam, trochę o niej czytałam, mnóstwo zdjęć oglądałam, ale żeby tak na poważnie zająć się tym tematem to raczej nie,
a tu proszę poszłam na swoje pierwsze zajęcia z jogi :)
Zacznijmy więc od moich złudzeń i wrażeń!
W scenach z filmów dziewczyny co prawda robiły dziwne pozycje - na widok których mój umysł od razu mówił, że moje ciało to raczej nie pozwoli sobie tego zrobić - ale zawsze wyglądały promiennie, były spokojne i uśmiechnięte, ba nawet miały czas pogadać - słowem sielanka :)
I przede wszystkim nigdy, przenigdy nie były spocone, zasapane i czerwone na twarzy!
Oczywiście wiadomo jak są nakręcane takie sceny - trwają godzinami i pewnie nikt tam tak na prawdę nie ćwiczy!
Ok, przyznaję się nigdy nie byłam fanką gimnastyki - ale długie spacery uwielbiam, co jakiś czas przypominam sobie o siłowni - oraz jestem wielką fanką sprzątania mieszkania (każdy pedant wie, ile gimnastyki uprawia się przy takim szczegółowym i dokładnym sprzątaniu :) )
A więc moje pierwsze zajęcia to wielki trud, ból i złorzeczenie sobie w myślach - dlaczego ja tak mało dbam o siebie i w ogóle nie jestem elastyczna?!
Ciągłe przypominanie instruktorki o regularnym oddechu - powodowało u mnie natychmiastowe, gwałtowne łapanie oddechu, coś w stylu ryby wyrzuconej na brzeg :) - ale dzięki niej, nie skończyło się to niedotlenieniem mózgu!
To co sprawiło mi największą trudność na zajęciach to przypomnienie sobie o anatomii własnego ciała!
Niemożliwe - a jednak!
Szkołę podstawową skończyłam już JAKIŚ czas temu - a to tam były moje ostatnie lekcje z biologi (nawet nie pamiętam, w której klasie była anatomia człowieka ;) )
Oczywiście jak każda kobieta - nie znam takiej, która nie ma z tym problemu, lub po prostu się do tego nie przyznaje - mam "problem" z rozpoznaniem, gdy słyszę prawa ręka, prawa noga, lewa ręka, lewa noga :)
Ok, pamiętałam również, że posiadam mięśnie - zwłaszcza jak potrzebuję fizjoterapeutki, bo taka jestem zdolna, że je sobie "spinam" przy każdym stresie, a potem nie potrafię sobie z nimi poradzić.
Niestety na jodze moja pamięć o mięśniach, kościach została w bolesny sposób przypomniana...
Teraz wiem, że zajęcia jogi należało rozpocząć od przeglądnięcia i to dość dokładnego - Atlasu Anatomii Człowieka - między innymi w celu uświadomienia sobie ilości mięśni i kości w ludzkim ciele!
Przypominam :)
Człowiek w swoim ciele posiada 206 kości oraz od 450 do 500 mięśni!! 
Robi wrażenie - na mnie na pewno!
Uwaga!! Po zajęciach jogi one wszystkie mogą boleć! Przepraszam, one wszystkie bolą!
Może nie wszystkie naraz, i nie wszystkie od razu - ale bolą  :(
Pewnie nie zniechęciłoby mnie to do pójścia na jogę, ale przynajmniej jakieś środki przeciwbólowe miałabym pod ręką :)
Moje szczęście polega na tym, że takie bóle dość szybko mi przechodzą, a może po prostu nie mam czasu nad nimi rozmyślać.
Jednak to co najważniejsze po każdych kolejnych zajęciach, to uwielbiane - pewnie nie tylko przeze mnie - zwiększone wydzielanie cudownych endorfin - hormonów odpowiedzialnych za nasze dobre samopoczucie.
To właśnie endorfiny są odpowiedzialne za to, że w każdą kolejną środę biegnę na zajęcia jogi :)

Nie bez znaczenia (zwłaszcza w moim przypadku) pozostaje fakt charakteru osoby prowadzącej zajęcia grupowe - nie znoszę osób, które zmuszają mnie do czegokolwiek...
Jeśli czegoś nie potrafię zrobić tak jak powinnam, to nie oznacza, że nie potrafię, bo nie, tylko oznacza, że trafiłam na granicę możliwości moich kości, mięśni.. u mnie naprawdę szybko można na to natrafić :)
I tu w grę wchodzą nie tylko ćwiczenia, ale dotyczy to każdej dziedziny mojego życia!
Uwielbiam, gdy osoba prowadząca zajęcia potrafi nie tylko sprawić, żebym chciała wrócić na kolejne zajęcia pomimo wspomnienia o bólu, ale także spróbuje zarazić mnie swoją pasją, czy sprawić, żebym choć trochę spróbowała wprowadzać pewne zasady z jogi w życie, które mogłyby pozytywnie wpłynąć na inne jego aspekty.

I ostatnia uwaga - zazwyczaj gdy, myślimy o spróbowaniu czegoś nowego - odzywa się w nas strach...
Czy ja będę umiała to zrobić? A co jak coś zrobię źle?
I niestety to, o czym zazwyczaj myślimy - czy inni zauważą i  będą się śmiali, gdy nie uda nam się czegoś dobrze zrobić?
Przy jodze nie ma takich problemów - tu nikt nic nie robi źle, każdy robi na tyle, na ile pozwala mu jego własne ciało.
I nie oszukujmy się - próbując wykonać choć w pewnym procencie prawidłowo każdą z figur jogi, jednocześnie pamiętając o oddechu - nie mamy czasu na patrzenie na innych!
Więc nikt także nie ma czasu patrzeć na nas, o ocenianiu nie wspomnę :)

Przeglądając opinie oraz szukając informacji na temat jogi - no, bo skoro coś mi się podoba to należy to poznać bliżej -  znalazłam cudowny cytat motywujący na stronie lubimyczytac.pl :
"Ci z was, którzy są w jodze naprawdę kiepscy, trafili we właściwe miejsce. Mam nadzieję, że wszyscy pozwolicie sobie dziś być zupełnie do kitu, porzucić staranie o doskonałość. 
Prawdziwa joga nie polega na idealnej pozycji: to właśnie w tych pozycjach, które wychodzą nam beznadziejnie, naprawdę czujecie siebie. 
Jogę trzeba czuć od wewnątrz, a nie szukać doskonałości, która przeniknie z zewnątrz do środka."
Claire Dederer – Pozerka. Moje życie w dwudziestu trzech pozycjach jogi

Więc, jeśli gdzieś po głowie "chodzi" Wam myśl o pójściu na zajęcia jogi - to ja ze swojej strony mogę tylko powiedzieć "do dzieła", a raczej do jogi :)

A Was co blokuje w podjęciu nowych wyzwań gimnastycznych?

Wczoraj właśnie minął pierwszy miesiąc 2018 roku - styczeń za nami -  no i co?
Nie wiem jak u Was, ale jeszcze do wczorajszego wieczoru łudziłam się, że wezmę się i napiszę post - bo obiecałam sama sobie, że przynajmniej raz w tygodniu będę "zanudzała" Was swoimi przemyśleniami :( 
Żeby się jednak jakoś choćby przed samą sobą usprawiedliwić z tego niepisania w ostatni dzień miesiąca - to na moje nieszczęście złapałam wirusa - jak bym nie miała co łapać :(  z gorączką, bolącym gardłem i zasmarkanym nosem - to raczej wena nie chciała do mnie przyjść..
Tak samo jak postanowiłam, że nauczę się zapisywać moje myśli, pomysły - kalendarz na zdjęciu (mój osobisty) mówi sam za siebie - śliczny... i czysty :( 
Dlaczego?
Bo najfajniejsze myśli przychodziły mi do głowy - gdy leżałam już na moim komfortowym łóżku
i opatulona ciepłą pościelą odpływałam w ramionach Morfeusza
(przypominam - Morfeusz to grecki bóg snu :) - jeden z moich ulubionych ;) )
- i właśnie wtedy pojawiały się one... super myśli :)
Niestety bóg jak to bóg - zazdrosny wielce o wszystko inne niż on sam - nie pozwalał mi wyswobodzić się ze swych ramion - a myśli ulatywały jak motyle :)
Nie dość, że uleciały to za nic nie chciały już wrócić - i co ja biedna miałam zapisywać?!
No dobra, żeby nie było, że tak nic nie robiłam w sprawie bloga - to napisałam w styczniu trzy posty z czego opublikowałam dwa - do trzeciego wciąż wymyślam zdjęcie ;)
Udało mi się zrobić też trochę fajnych zdjęć - pomimo tego, że słońce to jak na złość (nie tylko zresztą mi) świeciło tylko wtedy, gdy byłam w pracy i za nic nie mogłam się wyrwać w plener fotograficzny, czy choćby potworzyć kompozycje w domu (czas chyba pomyśleć o jakichś lampach do fotografowania).
Jednak pomimo zapracowania znalazłam czas w pewną słoneczną (o dziwo!) sobotę - na spacer,
a właściwie na dojazdy w fajne miejsca - jednym z nich był Zespół Pałacowo-Parkowy - Zamek Biedrusko w Poznaniu - koleżanka Marzena (świeżo po kursie pilota wycieczek) wymyśliła szlak wycieczkowy śladami Romana Dmowskiego.
Główną atrakcją tego miejsca okazała się dla mnie i koleżanki Justyny - też zapalonej fotografki - altana westchnień zakochanych - czyż nie wspaniała nazwa?! :)
Wzdychałyśmy zachwycone własnymi pomysłami na zdjęcia - niestety w styczniu jak to w zimie (zwłaszcza tej bez białego puchu) zdjęcia są raczej szare i smutne, choć udało się przez chwilę ogrzać w promieniach słońca - nadrabiałyśmy braki w pogodzie humorem :)
Na pewno wrócimy tam na wiosnę :) i wtedy to się będzie działo :)
A poniżej jedno z wielu prześlicznych zdjęć, które wykonała mi Justyna :) Dziękuję :)



A gdy już nic mogłam poradzić na pogodę to zawsze był na zakupy - to kobietę zawsze uszczęśliwi :) Więc coś tam jednak robiłam w sprawie bloga - a że się nie podzieliłam tym z Wami - przyjdzie i na to pora :)
A co z tymi obietnicami?  Może po prostu przestać sobie obiecywać?! Czasami mam wrażenie, że gdy wypowiem głośno to, co sobie postanawiam - to łatwiej będzie mi dotrzymać słowa wobec samej siebie, ale potem nadchodzą dni przepełnione pracą, obowiązkami domowymi czy po prostu zwykłym zmęczeniem i nie chce mi się nic :(
Bez sensu jest zmuszać się do czegokolwiek - cała sprawa traci na znaczeniu, gdy nie wynika z potrzeby serca, z potrzeby samej siebie.
Ciekawy cytat autora Jo Nesbø – z książki Wybawiciel na temat obietnic znalazłam na stronie Lubimyczytać.pl:
"- Nie wierzysz w Boga ani we własne słowo? Co więc zostaje?
Harry ciaśniej owinął się kurtką.
- Powiedz mi w co wierzysz, Harry?
- Wierze w następną obietnice. (...) Wierze, że człowiek może dotrzymać obietnicy, chociaż złamał poprzednią. Wierze w nowe początki."

Dlatego myślę że, nie możemy przestać sobie obiecywać :) 
Tak jak codziennie wstaje nowy dzień z nowymi nadziejami, tak my możemy mieć nowe obietnice - pamiętajmy jednak, że jakiś sens tego obiecywania będzie tylko wtedy, gdy jednak coś z tych obietnic spełnimy :) choćby dla własnego samozadowolenia.

A czy Wam udało się dotrzymać wszystkie postanowienia na styczeń?
Czy jednak coś przełożyliście na kolejny miesiąc?