a dlaczego nie

W poście Powtarzane czytanie napomknęłam o pewnym dylemacie, z którym boryka się wielu z nas uwielbiających czytać, ale również uwielbiających oglądać filmy - mówimy tu o filmach powstałych na podstawie książek - do czego w pierwszej kolejności sięgnąć? - do książki (jeśli jej nie zdążyliśmy jeszcze przeczytać), czy najpierw obejrzeć film?
Ale również jak taką sfilmowaną powieść przyjąć, jakie oczekiwania wobec niej mamy?

Oczywiście jest to dylemat z serii wyższości świąt Bożego Narodzenia nad Wielkanocą :)
To, że w pierwszej kolejności jest napisana książka, a dopiero później powstanie na jej podstawie film - powinno nam już dać pewien sygnał o hierarchii, jaka jest wskazana w ich poznawaniu.

Niestety znam wiele osób, które nie lubią czytać, przekładając oglądanie filmów nad czytaniem
- rzecz osobiście dla mnie nie zrozumiała!
Jednakże nie należy innych oceniać swoją miarą, więc pozostawiam to bez komentarza :)

Dla mnie osobiście pozostaje ponad wszelką miarę stała kolejność - najpierw czytam książkę,
a następnie oglądam film.

Będąc właścicielką wybujałej wyobraźni - niewiele jest rzeczy, których nie umiem sobie wyobrazić!
Dlatego też, czytając książkę pozwalam mojej wyobraźni szaleć bez opamiętania.
Jestem w stanie wyobrazić i urealnić sobie każdy opis otoczenia, postaci występujących w książce tak jak chciałby to autor powieści, bo naprawdę tylko on wie dokładnie jak to miejsce oraz jak bohaterowie mają wyglądać - w końcu powieść jest wymysłem jego wyobraźni.
Moja sympatia czy antypatia dla bohaterów bierze się z moich odczuć i jest jak najbardziej obiektywna, na którą nie ma nikt (pewnie poza autorem) wpływu.

Natomiast obejrzenie filmu powstałego na podstawie książki - to według mnie przedstawienie pewnej wizji reżysera i scenarzysty po przeczytaniu książki - to ich, a nie moje wyobrażenie miejsca toczącej się historii, wyglądu i charakterów bohaterów. Często dodają od siebie jakieś cechy czy atuty bohaterom powieści i tu pojawia się według mnie wyższość książki nad filmem - czytając możemy sobie te rzeczy sami wyobrazić, możemy przeczytać myśli bohaterów - w filmie nie da się tego w takim samym stopniu przedstawić.
Oglądając film jesteśmy ubożsi o zmagania się bohaterów z własnymi emocjami, czy doznaniami - oczywiście wpatrując się bardzo uważnie w film, możemy zauważyć mówiącą o tym mimikę twarzy aktorów, jednak jest to dość trudna umiejętność. Reżyser staje więc przed dość poważnym dylematem - jak przedstawić bohaterów książki, aby choć w pewnym stopniu odzwierciedlić zamysł i nie odbiec od opisu postaci przedstawionej przez autora, pod warunkiem, że szanuje twórcę dzieła.
Moim skromnym zdaniem nie powinnyśmy mieć wobec sfilmowanej powieści zbyt wielkich oczekiwań. Film nie może równać się z książką - zbyt wiele rzeczy nie jest możliwe do sfilmowania - nie tylko ze względów długości trwania przeciętnego filmu, ale także z powodów obyczajowości kulturowej - dobrym przykładem jest tu na przykład "Pięćdziesiąt twarzy Greya" - sceny erotyczne są tak pokazane, aby nikt nie mógł im zarzucić, że są pornografią. Gołe pośladki w scenach filmu są kulturowo akceptowalne, ale już pokazanie narządów płciowych spotyka się brakiem przyzwolenia.

Wobec powyższego jak więc powinnyśmy traktować sfilmowane powieści?
Według mnie tylko i wyłącznie jak wizję reżysera i scenarzysty - to czy zgadzamy się z ich wizjami i czy nam się to podoba - to indywidualny punkt widzenia każdego z nas. Krytykowanie ich wizji mija się z celem - to ich wizja, ich praca i ich pieniądze zarobione na tej adaptacji
- a więc my jako widzowie dokładamy się do ich zysku :)
W związku z tym, że płacimy za możliwość obejrzenia ich wizji - głupio by było to krytykować, bo oznaczało by to, że krytykujemy samych siebie za oglądanie i finansowanie czegoś co nam się nie podoba ;)

W powiązaniu książka - film mamy jeszcze do czynienia z książkami, które powstały na podstawie filmu, ale wydaje mi się, że tu sprawa jest prosta. Książka przedstawia właściwie dokładnie to, co widzieliśmy w filmie, niewiele pozostaje dla naszej wyobraźni
- nie wyobrazimy sobie postaci, ponieważ, dzięki filmowi mamy już ich pełen obraz.
Nie ma w tym przypadku też miejsca na dodanie czegokolwiek od autora książki - książka musi być odzwierciedleniem filmu.
Przeczytanie takiej książki po obejrzeniu filmu - jest więc raczej stratą czasu.

A teraz idę sobie poczytać książkę  autorstwa Toma Hanksa "Kolekcja nietypowych zdarzeń",
a potem cierpliwie poczekam, aż Hanks-reżyser to sfilmuje
- to może być zdecydowanie ciekawe doznanie :) Autor i reżyser w jednym :)

A wy do czego najpierw sięgacie - do książki czy do filmu?
Macie jakieś swoje ulubione książki, które zostały sfilmowane?

Jednym z moich ulubionych zajęć, gdy nic nie muszę jest czytanie.

Moja prawie pięcioletnia przerwa w oddawaniu się tej przyjemności związana była ze studiami - naprawdę starałam się dokształcać jak umiałam - wobec czego musiałam zrezygnować z czytania takiej ogromnej ilości książek do jakiej byłam przyzwyczajona - oczywiście mówimy o książkach łatwych, miłych i przyjemnych, a nie książek dotyczących ekonomii, rachunkowości, czy też finansowania przedsiębiorstw.
Premiera Trylogii E.L. James przypadła, gdy zajęta byłam pisaniem mojego projekty dyplomowego. Cierpliwość, którą musiałam się wykazać, aby nie odrywać się od tego co musiałam przeczytać i "przetrawić" do projektu graniczyła z cudem.
Zwłaszcza, że wokół mnie mówiło się tylko o tych książkach. Wiem sama sobie tę dyscyplinę narzuciłam, co nie oznacza że było łatwo.
Jednak po obronieniu dyplomu nic już nie stało mi na drodze, aby zatracić się w czytaniu Trylogii.
Powrót z pracy do domu, zjedzenie czegokolwiek, lampka wina i już do późnej nocy byłam stracona dla świata - musiałam przeczytać to o czym wszyscy mówili, wstydzili się mówić, czy też wyrażali się na ten temat negatywnie.
Wychowana na Harlequinach - grzecznych w miłości, neutralnych seksualnie - abstrahuję, że moje dorastanie było w czasach, gdy o seksie podsłuchiwało się rozmowy dorosłych, bo nikt głośno nam o tym nie mówił - przeżyłam miłe rozczarowanie. Sceny seksu opisane w Trylogii być może różniły się od grzecznej pod kołdrowej miłości, po ciemku i po cichu, ale nie były tak wulgarne i nieprzyzwoite jak niektórzy to mi opisywali - no cóż każdy może mieć swoje zdanie i opinię - a ja nie koniecznie muszę czytać czy słuchać tych, które mi się nie podobają.
Być może nie jest to literatura najwyższych lotów, ale dla zmęczonego umysłu było to miłe rozluźnienie - w końcu po to jest ta literatura, żeby myśleć intensywnie, jeśli będę chciała poczytać coś bardziej "intelektualnego" sięgnę po Tołstoja czy Stendhala.

Ponieważ zbliżają się święta, a więc i zima - a następnie Walentynki - wszystkie przekazy informacyjne telewizja, radio czy internet przemycają co chwila wiadomość, że w zbliżający się Dzień Zakochanych będzie miał premierę ostatni z Trylogii film o Greyu - Nowe oblicze Greya - postanowiłam w związku z tym przeczytać ponownie wszystkie części Greya.
Zdecydowanie jestem zwolenniczką czytania książek, a następnie oglądania filmów powstałych na ich podstawie. Ale o tym następnym razem :)

Dzisiaj chciałam poruszyć temat dlaczego sięgamy ponownie po jakieś książki?
Dlaczego mamy chęć przeżyć jeszcze raz przygody, które już wiemy jak się zakończą?
Co kieruje nami  przy wyborze kolejny raz tych samych pozycji?

Wiem dlaczego sięgnęłam po Trylogię - wtedy gdy to czytałam robiłam to szybko, wobec czego niezbyt umiem teraz po prawie dwóch latach sobie przypomnieć, o czym będzie i co się będzie działo w trzeciej części filmu o Greyu. Oczywiście nie jest to najistotniejsza sprawa, czy informacja jaką muszę pamiętać, ale chciałam sobie to przeczytać ponownie, choćby dlatego, żeby móc porównać sobie książkę do filmu - a dlaczego nie?

Myślę, że do wielu książek wracamy ze zwykłego sentymentu - i nie ma się czego wstydzić!
Jeśli w trakcie ich czytania powracamy do pięknych wspomnień nie tylko związanych z książką, ale także do okresu, w którym po raz pierwszy sięgnęliśmy po nią - to warto choć na chwilę przenieść się w tamte czasy i znów poczuć się jak wtedy.
Oczywiście nie bez przyczyny czytamy takie książki jakie lubimy, z bohaterami - w których "skórach", czy też w objęciach chcielibyśmy się znaleźć - nawet jeśli złośliwi wytkną mi, że czekam na księcia z bajki - to niech gadają, jeśli w rzeczywistości spotykam facetów zamiast mężczyzn - to wolno mi pomarzyć - bo dlaczego nie?

Kolejną przyczyną, dzięki której powracamy do dawnych lektur - podpowiedziała mi o niej moja przyjaciółka Paulina, gdy dowiedziała się o czym tym razem będę pisać
- to, to że książka się nie zmieniła, ale My na pewno tak!
Nasze dzisiejsze spojrzenie na świat i sprawy z nim związane jest zupełnie inne niż 5, 10 czy 15 lat temu. Rozwijamy się, zmieniamy się i całkiem inaczej spoglądamy na pewne sprawy.
To co kiedyś nas bulwersowało, wywoływało skrajne uczucia - dziś z innej perspektywy życiowej - przyjmujemy zupełnie spokojnie.
To czego kiedyś pragnęliśmy, baliśmy się - dziś już jest albo spełnione, albo zapomniane.
I tu też pewna uwaga - to do czego Ja się odnoszę - jeśli mówimy o literaturze to literatura obyczajowa, fantastyczna, kryminalna i tym podobna. Na pewno nie mówię tu o literaturze faktu, czy też dokumentu - to zupełnie inna "bajka", zdecydowanie inne poglądy i zapatrywania.

Przepięknie opisane powyższe myśli znalazłam w cytacie z książki pod tytułem "Atramentowa krew" napisanej przez Cornelie Funke:
"Zauważyłaś, że książka po kilkakrotnym przeczytaniu staje się o wiele grubsza, niż była? [...]
Jakby za każdym razem coś zostawało pomiędzy kartkami: uczucia, myśli, odgłosy, zapachy...
A gdy po latach zaczynam ją kartkować, odnajdujemy w niej nas samych, młodszych, innych...
Książka przechowuje nas jak zasuszony kwiat; odnajdujemy w niej siebie i jakby nie siebie."

A kolejną serią do której zamierzam na pewno powrócić będzie seria książek Lucy Maud Montgomery o rudowłosej Ani...- ciekawe jakie dziś wzbudzi we mnie uczucia ta rezolutna sierotka ( tak ją pamiętam!) i czy nadal będę ja podziwiała tak jak przed laty...

A czy Wy wracacie do jakichś książek sprzed lat?
Czy macie swoje ulubione "maskotki" wśród książek?

Jestem z takiego pokolenia, które po raz pierwszy w Polsce miało możliwość oglądać seriale zagraniczne. Pamiętam tę ciszę i pustkę na ulicach gdy rozpoczynała się "Niewolnica Isaura", "Powrót do Edenu" czy też tasiemiec "Dynastia" :)
Pamiętam też, że mama zakrywała mi czasami  oczy w trakcie niektórych scen - a jednak pozwalała je oglądać :)

Od tamtego czasu wzrosła nam w telewizji nie tylko ilość programów do wyboru, ale także różnorodność możliwych do wyboru seriali.
To jakiego rodzaju serial wybierzemy zależy od naszych upodobań, a wybór seriali mamy szeroki - komedie, prawnicze, kryminalne, medyczne, fantastyczne, obyczajowe, młodzieżowe, dla dzieci i dla dorosłych - od koloru do wyboru :)
Osobiście uwielbiam takie seriale jednoodcinkowe -  w których w trakcie jednego odcinka jest początek i koniec - ponieważ nie lubię uczucia, gdy muszę kolejny tydzień czekać na zakończenie pewnego epizodu, sytuacji, przypadku.
Nie mam cierpliwości na takie czekanie :) a jak jeszcze na dodatek zapomnę ;)!
Mamy, co prawda aplikacje internetowe, które pomogą nam, gdy o czymś zapomnieliśmy, ale musiałabym jeszcze o nich pamiętać ;)
Oczywiście istotą seriali jest to, że pewne wątki ciągną się przez kilka odcinków, czy też przez cały sezon, ale nie pooglądanie jednego odcinka nie sprawi, że urwie mi się kontekst całości.
Ogromnym plusem seriali jest to, że kiedy polubimy nie tylko temat, ale także bohaterów - to możemy cieszyć się ich obecnością w "naszym" życiu przez długi czas - kilku sezonów :)

Moim faworytem pośród seriali są seriale komediowe, najczęściej amerykańskie
- mogę je oglądać na okrągło :)
Stąd też na zdjęciu pojawiają się Przyjaciele czy Ally McBeal - nie mogłam się oprzeć, żeby nie zasiliły mojej biblioteczki :) Być może już dawno wyrosłam z nich - ale i tak je uwielbiam.
Serial o "Pomocy domowej" w jej amerykańskim wydaniu z przezabawną Fran Drescher w roli Fran, ale także w naszej rodzimej produkcji "Niania" z dowcipną Agnieszką Dygant - to także dla mnie numer jeden wśród seriali komediowych :) Hmm, bo gdybym tak w swoim czasie trafiła jako niania do takiego domu (tak, tak miałam taki epizod w życiu :) ), to kto wie jakby moje życie mogło się potoczyć? ... ;)

Lubię również seriale medyczne, a wśród nich prym wiedzie "Doktor House", "Ostry dyżur" czy też "Chirurdzy" - choć moim osobistym zdaniem to te seriale nie powinny być określane jako seriale medyczne, a raczej fantastyczne ;)
Bo jakim cudem w ciągu 60 minut trwania odcinka pacjent ma przeprowadzone badania specjalistyczne (na które nawet jak masz skierowanie w szpitalu to czekasz parę godzin, czy dni), a lekarze siedzą i myślą nad problemami jednego pacjenta (u nas jak pacjent zobaczy się choćby z jednym lekarzem to już miał fart) i na koniec udaje się zdiagnozować pacjenta, podać mu właściwe leki - a cała wizyta kończy się zazwyczaj happy endem (nawet jeśli wyjdziemy ze szpitala to trafiamy do następnego, bo to na co nas w tym leczyli, to jednak nie było to to :) )
Ten sam problem pojawia się przy oglądaniu seriali kryminalnych - jak to możliwe, że w serialu policja posiada nie tylko potrzebną do śledztwa aparaturę specjalistyczną na "zawołanie",
w laboratoriach kryminalistycznych natychmiast podejmują badania nad pobranymi dowodami?
A już pojawienie się podejrzanego w sprawie gdzieś w połowie odcinka - zahacza według mnie
o jasnowidztwo :)

Nie rozumiem jednak popularności seriali obyczajowych - oglądanie zagranicznych według mnie jest zupełnie bez sensu - nie te problemy, zupełnie inny styl życia.
Natomiast co się tyczy naszych rodzimych produkcji "M jak miłość", "Pierwsza miłość" czy też "Barwy szczęścia" - to jaki jest sens oglądania takich samych problemów u bohaterów, kiedy życie daje nam dokładnie to samo i to na żywo.
Naturalnie nie bez znaczenia jest fakt, że jako ludzie zawsze interesujemy się życiem innych ludzi - taka nasza natura :)
Rozumiem, gdyby jeszcze w tych serialach ktoś odnajdował odpowiedzi jak rozwiązać własne problemy życiowe, jak rozmawiać ze swoimi pociechami o ich problemach (najczęściej też z seriali można się dowiedzieć o dzisiejszych "top" problemach nastolatków), czy też nauczyliby się rozmawiać ze sobą - ale najczęściej jest tak, że dorośli wpatrzeni w wyreżyserowane sytuacje, "zagrane przez prawdziwych ludzi udających nieprawdziwych ludzi z wyimaginowanymi problemami" (Chuck Palahniuk - Udław się)  - zapominają, a często też nie dostrzegają własnych problemów :(
Żeby być dobrze zrozumianą - nie mam nic przeciwko jeśli oglądają te seriale nasze babcie, mamy - ale oglądanie takich seriali przez moje rówieśnice to według mnie strata czasu, przecież tak wiele jeszcze możemy zobaczyć, spróbować, doświadczyć, przeżyć...

A Wy lubicie oglądać seriale? Tracicie swój drogocenny czas - na oglądanie telewizji?

Lustro - przyjaciel czy wróg kobiety? Czy umiemy powstrzymać się przed zerkaniem w nie, gdy jest w zasięgu naszego wzroku? Czy odnajdujemy się w tym widoku?
Dla mnie osobiście lustro służy do praktycznego zastosowania - przeglądam się w nim podczas porannej toalety, w przymierzalni przy wyborze garderoby, gdy wychodzę z mieszkania - natomiast do podręcznego lusterka sięgam dość rzadko.
Prawdopodobnie byłam wyjątkiem wśród swoich rówieśniczek w wieku nastoletnim - nigdy nie stroiłam min, ani nie pozowałam przed lustrem. Pewnie przez to nie jestem świadoma (choć wielu uczynnych mi to o tym wspomina) jak groźne, zabawne czy też przedziwne miny czasami robię :)
Czy gdybym częściej obserwowała się w lustrze umiałabym ładniej się poruszać?
A może umiałabym zachowywać się bardziej zalotnie? Przecież właśnie w ten sposób ćwiczą tancerze, baletnice czy modelki  - obserwując się w lustrach i ćwicząc do uzyskania perfekcji.
Może myliłam się myśląc, że wpatrywanie się w lustro to w jakiś dziwny sposób próżniactwo
- a nigdy nie chciałam uchodzić za osobę próżną :)

"Jak mogę być próżna, skoro wiem, że jestem brzydka?! Kocham piękne rzeczy i nienawidzę spoglądać w lustro, bo nic pięknego się w nim nie odbija. Jest mi wtedy bardzo, bardzo przykro. Zawsze jest mi żal brzydkich rzeczy ... i ludzi" - mawiała moja ukochana w dzieciństwie bohaterka - Ania z Zielonego Wzgórza, autorstwa Lucy Maud Montgomery.

Wspominając siebie jako osobę o wiele młodszą, pamiętam, że specjalnie się nie lubiłam
- a zwłaszcza nie lubiłam swojego ciała. Uświadomienie sobie tego, a zwłaszcza polubienie samej siebie zajęło mi jakieś 20 lat - no, ale cóż lepiej późno niż wcale ;)
Jednak brak nawyku spoglądania częściej w lustro mści się na mnie dość często :)
zwłaszcza przy robieniu zdjęć - jakoś niewiele osób, które proszę o zrobienie mi zdjęcia zwraca uwagę na to, że gdzieś nie tak włosy mi się układają, łańcuszek przekręcił mi się nie ładnie na szyi, czy też szal jest byle jak zawiązany...
Jestem detalistką, gdy robię komuś zdjęcia jest to dla mnie bardzo ważne - zwłaszcza, że najczęściej chciałabym zrobić zdjęcie od razu za pierwszym razem perfekcyjne :)
A z drugiej strony bardzo często patrząc w lustro dokonujemy porównania do innych osób - nie oszukujmy się najczęściej są to osoby z pierwszych stron czasopism dla kobiet - oczywiście efekt tego porównania to zazwyczaj opinia negatywna dla nas samych.
Niestety na nic się zdaje nasza wiedza i świadomości, że zdjęcia z tych pierwszych stron to bardzo często efekt żmudnej pracy grafika komputerowego :(  i tak wydaje nam się, że wyglądamy źle.
Oczywiście tak jak i w każdej innej sprawie w życiu powinnyśmy znaleźć równowagę - pomiędzy spoglądaniem na siebie w lustrze, a wgapianiem się w lustro - i co gorsza wyszukiwanie nieistniejących zmarszczek :)

 I taka myśl mnie odnalazła - związana z lustrem
"JEŚLI SZUKASZ OSOBY, KTÓRA ZMIENI TWOJE ŻYCIE SPÓJRZ W LUSTRO"
Roman Price (wyszukane w internecie)

A jak Wy często spoglądacie w lustro? Do czego Wam ono służy?
A jeśli już spoglądacie, to czy uśmiechacie się do siebie samych?