a dlaczego nie

Zawsze warto spojrzeć w lustro, ale czasami zastanawiam się , która z nas jest prawdziwsza...

"Aby żyć, mocno żyć
Żeby swoje najpiękniejsze sny śnić
Kochać tak, aż brak tchu
Celebrować każdy dzień po dniu
Cenić to, co się ma
Pełną garścią brać, co daje nam świat
Życia smak, wiedzieć jak rozpoznazwać go za każdym razem, tak!
Chwil rozmazanych przez czas nie żałuję
I nawet jeśli to źle, tak to czuję
Słów wyrzuconych na wiatr nie żałuję
Bez ograniczeń chcę żyć, tak to czuję..."

Natalia Zastępa - Nie żałuję

Fontanna Baletnica w Ogrodzie Botanicznym w Poznaniu - tyle razy przeze mnie obfotografowywana, że historię można pisać...

To, że lubię chodzić w te same miejsca wiele razy, chyba już wszyscy wiedzą.
To, że fotografuję właściwie te same rzeczy, to już sama się połapałam.
Lecz w ostatnich czasach złapałam się na tym, że patrzę i nie widzę...
Ile razy spoglądamy na ludzi wokół nas i nie potrafimy powiedzieć jak byli ubrani, jaką mieli fryzurę, jakie oczy, usta, uśmiech... Czy to czas sprawia, że nie pamiętamy detali, sytuacji, ludzi?
Ciągle w pośpiechu, gnając za marzeniami - przestaliśmy zwracać uwagę na tu i teraz.
Biegnąc ze spotkania na spotkanie - tak naprawdę nie mamy czasu być z drugim człowiekiem, który siedzi naprzeciwko nas - teraz. Nasze myśli zaprzątają sprawy związane z kolejną sprawą, gdy jeszcze nie dobrnęliśmy do końca z bieżącą.
Myślami jesteśmy przy kolejnej książce, gdy ciągle przewracamy kartki tej, która jest w naszych dłoniach - a odkładając ją przestajemy o niej myśleć.
To, że od jakiegoś czasu moje życie bardzo zwolniło - spowodowało u mnie także pewien zastój nie tylko czytelniczy, ale także w robieniu zdjęć, spacerowaniu, spotykaniu się z ludźmi.
Miałam mnóstwo wolnego czasu, a jednak nie miałam ochoty do nadrabiania w czytaniu zaległych książek, oglądania filmów, słuchania muzyki.
Nagle zorientowałam się, że czytając zastanawiam się, nie tylko dlaczego bohaterowie postępują tak, a nie inaczej, lecz także co ja bym zrobiła w podobnej sytuacji. I pomimo tego, że to co czytałam to fikcja literacka (choć nie dałabym sobie za to ręki uciąć - życie może być w swojej istocie zaskakujące, a ludzie nieprzewidywalni) to przemyślenia po kolejnej opowieści nie pozwalały mi na sięgnięcie po kolejną historię, zanim z tej nie wybrnęłam "w głowie".
Dobrze, że w całym tym zastoju czytelniczym sięgałam najczęściej po powieści obyczajowe, gdy zaczęłam czytać coś, nad czym naprawdę muszę się dobrze zastanowić - a udało mi się za namową brata, sięgnąć po "Subtelnie mówię F**ck! Sprzeczna z logiką metoda na szczęśliwe życie" autora Marka Mansona - to jestem gdzieś w połowie i nie wiem, czy jestem szczęśliwa, bo akurat o tym nie myślę, czy wprowadzam już coś z tego w życie, czy dlatego, że jeszcze trochę książki przede mną?!
W związku z tym tak "powolnym" czytaniem i myśleniem nad tym co przeczytałam, to kolejna pozycja za którą postanowiłam się w tym roku zabrać może spowodować zastój ze wszystkimi fajnymi rzeczami na dobre parę miesięcy - a rzecz to o tyle niesamowita, że postanowiłam być asertywna w życiu, żeby móc się skupić nad tym, co naprawdę w życiu chcę robić, bo praca pracą, ale coś poza nią też musi być. Problem na razie w tym, że zanim się za pracę nad moją asertywnością wezmę - koniecznie muszę się zabrać za własną dyscyplinę!!
Na nic obietnice o codziennym godzinnym czytaniu przed snem - bo albo poczytam godzinę i nie "Daj Boże!" zacznę się nad tym zastanawiać i analizować przeczytany tekst i tak spoglądam o 2 w nocy na zegarek z przerażeniem, że za chwilę to ja już muszę do pracy wstawać - a ja jeszcze nie spałam, a o wyspaniu nie wspominam nawet. Albo zaczynam czytać zaraz po powrocie z pracy... i w ten sposób zakupy niezrobione, obiad nieugotowany, mieszkanie nieposprzątane, koty nienakarmione... wtedy też pochwalam swój samotny stan - bo jednak sama na siebie nie będę krzyczała i na siebie się obrażała, że nic niezrobione.
Ciekawe, że ostatnio motywacją było to, że w rozmowie z przyjaciółką poskarżyłam się sama na siebie! I kurczę!! to zadziałało!!
Zrobiłam, co miałam do zrobienia i jeszcze to, co w trakcie wymyśliłam - no taka stymulacja to mi się podobała. Niestety na długo tej motywacji nie starczyło.
I albo codziennie będę na siebie samą się skarżyła - może tak z rana przed lustrem?!
A może zacznę wypełniać planer i na dodatek rozliczać się z tego?! Zrobiłam pranie - czekoladka, posprzątane mieszkanie - lody, 6 tysięcy kroków zrobionych - czas na łóżko i książkę?!
I koniecznie, ale to naprawdę koniecznie muszę przestać robić kilka rzeczy na raz!
Nie mogę czytać i słuchać piosenek na raz, bo albo nie doczytuję książki i nie pamiętam, co było w poprzednim rozdziale, ani nie pamiętam o czym śpiewali - totalnie bez sensu.
Oczywiście jest mnóstwo muzyki instrumentalnej, którą notabene uwielbiam, a która nie tylko pozwala mi się uspokoić, ale także wprawia mnie w stan spowolnienia. Dzięki czemu potrafię zapamiętywać nie tylko myśli, ale także uczucia, emocje. Należy tylko pamiętać o tym, żeby ją włączyć, a nie uruchamiać radia od razu po powrocie do domu.
A co z tym patrzeniem?!
Na ostatnim samotnym spacerze w Ogrodzie Botanicznym, zorientowałam się, że zazwyczaj zwiedzałam to miejsce w czyimś towarzystwie - oczywiście jak najbardziej sympatycznych koleżanek i nie tylko - ale wtedy skupiałam się zazwyczaj na nich i nad tym o czym rozmawiamy, niż nad tym co widzę - choć zdjęcia również robiłam.
Tym razem było zdecydowanie inaczej - spokojna muzyka w słuchawkach, cieplutkie słoneczko na niebie, zapach jesiennych róż i wilgotnych liści na ziemi - tak wiele wrażeń, zapachów, uczuć...
Jak zwykle doszłam do fontanny baletnicy - jednak tym razem zamiast robić zdjęcie tylko całej postaci, postanowiłam również skupić się na jej twarzy. Efekt? po raz pierwszy zobaczyłam to skupienie tancerki nad wykonaniem poprawnej figury, wyciągnięte ręce - ta zatrzymana chwila-poza z Jeziora Łabędziego - spowodowała i u mnie - zatrzymanie czasu.
Zobaczyłam, nie przeoczyłam i co?
Coś się stało, że na chwilę się zatrzymałam, coś mnie ominęło? coś przeoczyłam?
Być może, ale czy to ważne?
Lepiej stracić chwilę i zyskać wspaniałe uczucia, niż gnać za kolejnymi rzeczami,
a nie doceniać tego co wokół nas... i co w nas.
I taka myśl mnie w związku z tym nawiedziła:
„Dopóki nie nauczysz się doceniać siebie, nie docenisz swojego czasu.
Dopóki nie nauczysz się doceniać swojego czasu, nic nie osiągniesz”. Morgan Scott Peck

I żeby nie było - tym razem miałam chęć napisać coś optymistycznego - a jak zwykle refleksologia mi się włączyła :)
Kolejne zdjęcie całej baletnicy także zrobiłam :)

Baletnica też sama w tej fontannie :) Sama, ale nie samotna :)

Wrzosowe Wydmy - za górką górka, za krokiem krok - las i wrzosy dookoła - a niebieskie niebo nade mną

"Włóczęga, niespokojny duch
Ze mną można tylko pójść na wrzosowisko
I zapomnieć wszystko:
Jaka epoka,
jaki wiek,
jaki rok,
jaki miesiąc,
jaki dzień
I jaka godzina kończy się, a jaka zaczyna
(…) Ze mną można tylko w dali znikać cicho."
Edward Stachura - Liryki najpiękniejsze

Nadeszła jesień - odeszło lato, a my już tęsknimy za nim.
Piękne, gorące lato przeobraziło się w nieobliczalną jesień - raz ciepłą, a innym razem chłodną. Jeszcze wczoraj świeciło słońce, a już następnego dnia pada deszcz.
Zaczynamy przypominać sobie o ciepłych sweterkach, by za chwilę ściągać je z rozgrzanego ciała. Nasze stopy muszą sobie przypomnieć o skarpetkach i butach, choć ciągle jeszcze by się chciało boso biegać.
Ta zmienność powoduje w nas nagły pośpiech, by jeszcze przez chwilę ogrzać się w promieniach słońca, pójść na wędrówkę, pospacerować w parku - zanim niebo zasnują chmury i spadnie deszcz. Już nie ciepły letni deszczyk, lecz taki, który przenika swym zimnem przez każdą warstwę naszego odzienia.
Nic nie jest pewne, a najmniej pewna staje się pogoda.
Wiele jest takich dni, gdy nic mi się nie chce - taka jesienna chandra.
Wracam po pracy do domu i nawet nie mam siły zajrzeć do książki, posłuchać jakiejś muzyki, pooglądać film.
Tak jakbym czuła jakiś wewnętrzny opór przeciw braku ciepła.
I tak naprawdę w tych chwilach najpewniej się sprawdzają czyjeś ramiona lub choćby ciepły koc.
Coraz częściej jednak mam czas na oglądanie fotografii.
W sezonie gdy wycieczka goni wycieczkę, każdego dnia spacer przynosi nowe wrażenia, a zdjęcia są tylko szybko zrzucane na dysk - nie mam czasu na segregację, oglądanie. A robię często zdjęcia zupełnie bezwiednie. Spoglądam na drzewa, chmury, w dal i pstrykam. Czasami gdy już na spokojnie spoglądam na złapane kadry - odkrywam zupełnie coś niezwykłego, coś czego w rzeczywistości nie widziałam.
Być może działa we mnie jakiś pierwotny instynkt  nakazujący mi spojrzenie przez wizjer, jednak coraz częściej spoglądam na świat szeroko otwartymi oczami.
Nic tak dobrze nie odda nam tego co widzimy, jak nasze własne oczy. Możemy oczywiście zrobić zdjęcie całej panoramy wokół nas - jednak fotografia ma tę wadę, że pokaże nam tylko to co widzimy. A wspomnienie w naszym mózgu - zachowane jak cenny skarb - pozwoli nam także usłyszeć śpiew ptaków lub ciszę lasu. Możemy powrócić do zapachu, który nas otaczał jak najbardziej delikatny szal z jedwabiu. Wspomnienie lekkiego wietrzyku na naszym ciele, pozostawił ślad tak delikatny jak najlepszy kochanek.
Ciekawe jest jednak coś innego w tych moich wyprawach - chodzę, robię zdjęcia, oddycham, myślę... i zapominam.
Ta przestrzeń działa na mnie oczyszczająco, tak jakby brak ścian wokół mnie pozwalał "odfrunąć" - złym emocjom, wspomnieniom, myślom. Gdy nic mnie nie ogranicza potrafię być bardziej szczera  wobec siebie samej.
Rzadko w takich wędrówkach jestem sama, a to oznacza, że cały czas "gadam", lecz mimo to jestem w stanie wyłączyć się i delektować tą nieograniczoną przestrzenią.
Taki reset daje mi ukojenie, spokój wewnętrzny. Tak jakby w ogromie świata mnie otaczającego moje niepokoje, obawy, strachy - stawały się małymi przeszkodami, lub zupełnie nieważnymi sprawami.
I mimo tego, że z każdym krokiem jestem coraz bardziej zmęczona, a moje nogi zaczynają nagle ważyć, to jednocześnie moja głowa staje się bardziej lekka, wolna, nieskrępowana niepotrzebnymi rzeczami. To, co do tej pory wydawało mi się "strasznie" ważne, nagle zyskuje lekkość bytu, a nawet mogłabym się pokusić na stwierdzenie, że jest niezwykle nieważne. Przeszkoda na drodze, staje się tylko malowniczo wyglądającą blokadą, bo kąt spojrzenia na nią powoduje jej małość lub wielkość - a to jest taka rzecz na którą każdy z nas ma wpływ.
A jeśli mamy na coś wpływ - to staje się to już niezbyt trudne do zdobycia, pokonania, ujarzmienia.
I dochodzę do wniosku, że ta przestrzeń ma w sobie magiczną moc - uzdrawiania ciasnoty mojego umysłu, ciała, ducha...  a więc do następnego razu, kroku, przestrzeni...

Wrzosowe Wydmy - przestrzeń do ogarnięcia, "przeszkoda" do pokonania