a dlaczego nie

Generalnie prawda jest jedna - nie znam nikogo, kto nie lubi dostawać prezentów.
Dla mnie osobiście nie ma znaczenia, mały czy duży prezent, kupiony czy zrobiony samemu - lecz sam fakt, że ktoś o mnie pomyślał i mnie obdarował.
Niestety w dobie konsumpcjonizmu mamy wszystko, czego pragniemy na wyciągnięcie ręki.
Coraz trudniej jest więc, nas czymś zaskoczyć i tu chylę czoła przed każdym, kto tego próbuje!
Oczywiście o wiele łatwiej jest, gdy mieszkamy razem lub spotykamy się na co dzień, wtedy mamy możliwość obserwowania siebie nawzajem i rozmawiania o naszych małych, czy dużych pragnieniach. Może być też tak, że wyjątkowo nam się uda i osoba, którą pragniemy obdarować sama podsunie nam pomysł, na to, co chciałaby otrzymać. Jednak według mnie najprościej jednak, by było, gdybyśmy zwyczajnie przyszłego obdarowanego zapytali się, co chciałby otrzymać w prezencie - może proste, lecz często najtrudniejsze. W końcu, czy zawsze prezent musi być niespodzianką?!
Jeśli ktoś mnie zna, to dobrze wie, co lubię, a czego nie - po moim ubiorze jasno widać, że w ramach prezentu żadnych szalów w drobne kwiatki mi się nie daje, choć może mi się spodobać, ale po co ryzykować?! Lubię ubiory jednobarwne, pasujące w różnych kombinacjach - to zdecydowanie ułatwia  mi życie, nie komplikujmy sobie jego bardziej, niż jest skomplikowane.
Przebojem od paru lat są dla mnie świeczki zapachowe – te mogę otrzymywać na każdą okazję, a nawet bez powodu. Mnogość zapachów, struktur, niezwykłych producentów – powoduje, że nie tylko prezent może się nie powtórzyć, ale odkryję zapach, o istnieniu którego nie miałam pojęcia. Ciekawa herbata, wino (najlepsze półsłodkie), fajne skarpetki (w obecnych czasach bywają tak niezwykłe, że w ogóle nie przejmuję się, że praktycznych prezentów nie powinno się dawać)  – to także raczej te przyjemne, niekłopotliwe prezenty, które każdemu sprawią przyjemność i prawie zawsze są trafione – u mnie na pewno.

Natomiast, co się tyczy książek, płyt - tu już polecam jednak zapytać się mnie o zdanie, mogę mieć! Mam tego dużo i nie umiem się oprzeć kolejnym wyprzedażom, promocjom - pomimo tego, że już od dłuższego czasu obiecuję sobie - żadnych nowych pozycji na półkę. Od tego mam Kindle, żeby tam mieć książki, od tego mam tablet i telefon, żeby tam mieć muzykę - przynajmniej nie zbiera się na nich kurz, no i nie muszę się martwić o miejsce na regałach.
Na szczęście nie podążam za modą, mam swoje upodobania i chętnie o nich rozmawiam, ale także często chętnie sięgam do literatury, którą ktoś mi poleci, choć normalnie nie spojrzałabym nawet na okładkę.
Parę razy w życiu, zdarzyło mi się jednak otrzymać prezent, który wprawił mnie w zakłopotanie. To nie jest tak, że obdarowywujący mieli złe chęci – pewnie wprost przeciwnie, ale niestety sprawili, że poczułam się bardzo nieswojo. Mowa o prezentach o charakterze erotycznym. Nie jestem pruderyjna , ale też, nie z każdym i nie wszędzie mówię o seksie – jeśli więc, nie jesteś moim partnerem – daruj sobie. Seks dla mnie to temat na tyle intymny i osobisty, że nie widzę potrzeby opowiadania o moich upodobaniach i potrzebach - innym. Wobec czego niewiele osób zna moje nastawienie do spraw seksu, literatury o zabarwieniu erotycznym, zabawek erotycznych – ok, „Greya” przeczytałam, obejrzałam, ale to jeszcze nic nie znaczy – zwłaszcza w kontekście moich upodobań. Tu jednak zostawiłabym pole manewru dla współmałżonków, kochanków, partnerów – zwłaszcza, jeśli oby dwie strony miałyby przyjemność z prezentu.

Pamiętajmy jednak, że zazwyczaj obdarowany zechce nam się zrewanżować. Miły gest, więc nie oponujmy – niezbyt to grzeczne, wszak On prezent przyjął. Ważne jest także, żebyśmy nie przesadzali z wartością prezentu, ani zbyt drogi, ani zbyt tani prezent – nie jest fajną opcją. Nie każdy mówi otwarcie o swoich finansowych, możemy wprawić obdarowywaną osobę w zakłopotanie dając jej zbyt drogi prezent, a jednocześnie „taniością” prezentu możemy komuś okazać brak szacunku. Warto więc znaleźć „złoty środek” – symboliczny drobiazg dobrej jakości – zawsze się sprawdzi.

Istnieje, jednak jeden niezwykły prezent – taki, który nie tylko chciałabym dostać, ale również każdemu dać!

CZAS…

Daj mi,  proszę -  kawałek z Twojego tortu życia! 

Dam Ci -  kawałek z Mojego tortu życia! 

Małą chwilkę, godzinkę – parę chwilek, godzinek! Jeden dzień, cały weekend… 

tyle, ile możesz/mogę… tyle, ile chcesz/chcę…

Pójdźmy na spacer, na kawę, do teatru, do kina, przed siebie tak bez celu, a czasami dokładnie gdzieś tam…

Porozmawiajmy o życiu, troskach, problemach… Pomówmy o tym, co nas śmieszy, bawi… 

Zdradźmy nasze obawy, pragnienia, marzenia…

Razem… pomilczmy, poćwiczmy, przeżyjmy coś wspaniałego, zobaczmy coś nowego 

– bądźmy razem!

 

 Żeby widzieć, trzeba spojrzeć - najlepiej z każdej strony :)

„Bo  życie lubi cieszyć, Bo życie lubi boleć,

Jest jadem, który leczy, Jest różą, która kole

I bywa nam w nim dobrze, I bywa całkiem źle…

Lecz czy chcemy, czy nie,

To żyć nam się chce,

To żyć nam się chce,

Żyć się chce!”

To słowa piosenki, która towarzyszy mi od roku, płytę dostałam zaraz po urodzinach. Bezustannie słucham tych mądrych tekstów… w aucie, w domu, na spacerze! To słowa Tomasza Misiaka, które cudnie zaśpiewała Alicja Majewska na ostatniej płycie pod tytułem „Żyć się chce” – i tak bardzo czuję, że to „także” moje słowa.

Za mną kolejny rok mojego „skomplikowanego” życia… choć pewnie jest tak samo pokręcone, jak życie każdego innego człowieka. Tego właśnie nauczyłam się w ostatnim czasie – ponoć wszyscy to wiemy, ale… - zawsze znajdzie się ktoś, kto ma trudniej, gorzej niż My… Dlatego właśnie, oduczyłam się wreszcie porównywać do innych. Każdy z nas jest inny, wyjątkowy, niezwykły na swój własny sposób. Każdy miał inny start w życiu, inną drogę wybrał – czasami zawracał, zmieniał i szedł w inną stronę – ale wszyscy bez wyjątku, mamy właśnie to jedno życie do przeżycia. I to jak je przeżyjemy, to już wybór każdego z nas. Człowiek powinien być niezależny, by móc uczciwie powiedzieć, że przeżył swoje życie tak jak chciał, tak jak sobie wymyślił… Choć dziś już wiem, że w tej niezależności, także nie można się zatracić! Moje życie stało się zdecydowanie łatwiejsze, gdy nauczyłam się zapraszać do niego innych ludzi – słuchać ich, prosić o pomoc. Nie chcę być Zosią-Samosią, choć to jedna z najtrudniejszych moich lekcji, wciąż trwa, i nie wiem kiedy się skończy…

Oczywiście serial pod tytułem „Życie w stresie… i jego skutki”, napisało swój kolejny scenariusz. Otóż, mój organizm odmówił przyjmowania wszystkiego, co posiada… gluten! No, może źle się wyraziłam. Moje ciało, jak najchętniej przyjmuje jedzenie z glutenem, po czym wnętrza – a zwłaszcza jelita, odrzucają go w dość bolesny i przykry sposób. Naturalnie, należało stawić temu czoła i w ten sposób jestem już na trzeciej diecie! Żeby nie było, w życiu na żadnych dietach nie byłam, po 45 roku nadrabiam! Naturalnie w obecnych czasach – nie jest to jakiś dramat, nie ja pierwsza i nie ostatnia… ale zmieniać stare nawyki żywieniowe jest ogromnie trudno. Widocznie za mało celów sobie stawiam, więc życie za mnie nadrabia. I choć od czasu do czasu, zdarza mi się „zgrzeszyć”, to jednak jakiś pozytyw w tym znalazłam – ubrania zrobiły się o rozmiar za duży – a to, oznacza zakupy nowej garderoby! To już, jak każdą kobietę, nie może mnie smucić.

To również kolejny rok w czasach koronowirusa – małego, wrednego, lecz jakże uciążliwego. I choć starałam się chronić siebie, to nie ustrzegłam się od kolejnych spowalniaczy w życiu i co jakiś czas lądowałam na „wypoczynku” w łóżku. W sumie nie mogłabym się użalać, gdyby mi się chciało w tym czasie czytać, pisać, coś oglądać – a tak leżałam jak kłoda wpatrując się w sufit i dawałam oddech myślom, marzeniom, smutkom… stracony czas, choć może jednak nie do końca, coś tam jednak przemyślałam.

W tym roku odkryłam też nowy sposób na ćwiczenia – Qigong – i jak wyjaśnia wszystko wiedząca Wikipedia (ciekawe, że Wikipedia jest rodzaju żeńskiego!) - Qigong składa się z dwóch słów: Qi, czyli życiowa energia, oraz Gong, czyli perfekcyjne opanowanie czegoś. Oznacza to mniej więcej "perfekcyjne opanowanie sztuki kontroli energii życiowej". Ponieważ, to dopiero początek mojej przygody z Qigong, to o perfekcji nawet nie wspominam, albo inaczej jestem nieperfekcyjnie perfekcyjna… Choć ciekawie jest obserwować samą siebie, gdy rozpiera mnie energia, a ja mam to kontrolować… O rany! Czasami mam wrażenie, że nie kontroluję własnego życia, a co dopiero mówić o moim ciele, bo w kontrolowaniu języka czuję, że zaczynam być mistrzynią (choć nie zawsze się udaje ), ale w końcu jestem tylko człowiekiem, no i kobietą, no i spod znaku Skorpiona… można wybaczyć, chyba, no nie?!

W podsumowaniu tego roku nie powinno zabraknąć także ciekawego epizodu z… akupunkturą. Ja, która na widok igły potrafi zaniemówić (jeśli ktoś mnie zna – wie, że to u mnie dość trudna sztuka) – poddaję się dobrowolnie, nawet z uśmiechem na ustach – komuś, kto wbija te igiełki w moje ciało, w najmniej oczekiwane przeze mnie miejsca. W sumie to nawet przestaję się dziwić, że po nakłuciu zaczynam się rozluźniać, spróbowałam bym nie… To ciekawe, jak co raz częściej w naszych próbach  powrotu do zdrowia (jak się „pozwoliło” stresowi szaleć w nas samych) próbujemy wrócić do pierwotnych nawyków, starych sprawdzonych metod leczenia, czyli wracamy do natury – wbrew coraz bardziej nas otaczającej technologii, a może właśnie dla równowagi?!

Czuję dziś w sobie taką potrzebę, by w tym szczególnym dla mnie dniu PODZIĘKOWAĆ za:

- wszystkich nowym ludzi, którzy pojawili się i jeszcze pojawią w moim życiu. Mam nadzieję, że dzięki nim i z nimi rozpoczynam kolejne ciekawe podróże w moim życiu,

- przyjaciołom, którzy „odeszli”, i którym, ja pozwoliłam odejść. Za to, że byli w moim życiu, za wszystkie dobre i gorsze chwile, lecz widocznie dalej było nam nie po drodze,

- przyjaciołom, którzy „przyszli”, gdy tego najbardziej potrzebowałam. Za wniesienie w moje życie nowych wartości, nowego spojrzenia na świat i na mnie samą,

- za ludzi, którzy każdego dnia uczą mnie szacunku oraz miłości do mnie samej, do tego kim byłam, kim jestem i kim będę w przyszłości (może dzięki nim nie zostanę starą zdziwaczałą panną, co najwyżej starą wariatką ;) ).

A co do przyszłego roku mego życia, znów chciałabym posłużyć się słowami piosenki pani Alicji „Apetyt wciąż na życie mam”, napisanymi przez Magdę Czapińską, mnie co prawda obudzi jesienny, zimny świt, no ale:

"Obudził mnie wiosenny świt
Zielonych bzów szelestem
I choć tak bardzo lubię śnić
Otwieram oczy - jestem!

W prezencie znów dostałam dzień
Więc o czym jeszcze marzyć?
Na jutro nie odkładam nic
Bo wiem, zbyt dobrze o tym wiem
Że jutro, jutro może się nie zdarzyć

Już nie chcę tracić ani chwili
I tęsknię za kolejnym dniem
Czasu się nie da zatrzymać
Czemu dopiero dziś to wiem?

Już nie chcę tracić ani chwili
I czasu szkoda mi na sen
Życie jest piękne, lecz krótkie jak przeciąg
Dobrze, że chociaż dziś to wiem

I tyle cudów wokół mnie
I tyle co dzień zdarzeń
Że nie mam czasu przysiąść i
Spokojnie się zestarzeć

Apetyt wciąż na życie mam
Bez przerwy za czymś gonię
Na jutro nie odkładam nic
I w środku zimy marzę, by zakwitły
By zakwitły znów jabłonie

Już nie chcę tracić ani chwili
I tęsknię za kolejnym dniem
Czasu się nie da zatrzymać
Czemu dopiero dziś to wiem?

Już nie chcę tracić ani chwili
I czasu szkoda mi na sen
Życie jest piękne, lecz krótkie jak przeciąg
Dobrze, że chociaż dziś to wiem
Dobrze, że chociaż dziś to wiem”

 „Spójrz na morze, Maks. – Mężczyzna wskazał dłonią otwartą przestrzeń o nierównej, pofałdowanej falami powierzchni. – W jego szumie jest opowieść. Przekazywane z pokolenia na pokolenie przesłanie o wielkiej potędze żywiołu i o tych, którzy chcieli ten żywioł ujarzmić. Jest tam również tęsknota za spokojem i wyciszeniem, którego doświadcza człowiek wpatrzony w odległy punkt na horyzoncie. Morze magnetyzuje i ma moc zauroczenia. Wabi kolorami. W pogodne i bezwietrzne dni pozwala niebu przejrzeć się w lekko zmarszczonej tafli, wprowadzając ludzi w przedsionek raju. W dni głośne od krzyku wiatru, który kłóci się ze spienionymi falami, gdy chmury pędzą po niebie zdmuchiwane ze złością buntownika, cień kładący się na rozległej piaszczystej plaży cofa się przed światłem słońca, a ciemność ustępuje miejsca światłości. - … - Patrzę na to zafascynowany i nie mogę powstrzymać się od porównania, że to zupełnie jak w życiu – zło ucieka przed dobrem, bo zdaje sobie sprawę, że jest tylko słabością. Dobro jest silniejsze. Jest w nim moc skryta w łagodności. Jest siłą, której zło nie pokona, choć może się łudzić, że wygra. Nie wygra – Nigdy. Zło się pleni, a dobro mnoży. Chwasty się wyrywa, a kwiaty pielęgnuje. Rzucony kamień ze zwielokrotnioną mocą wróci jak bumerang do tego, kto się nim zamachnął. Żadne wypowiedziane słowo nie pozostanie bez odpowiedzi." 

Powyższy cytat pochodzi z książki Moniki A. Oleksy pod tytułem „Tylko morze zapamięta”
– tak bardzo do mnie „przemówił”, że musiałam go zapisać. 

To wspaniałe uczucie, gdy człowiek czyta słowa autora i doznaje ulgi na myśl, że ktoś zrozumiał to, czego ja nie umiałam i jeszcze potrafił to tak wspaniale napisać.

Chyba jak każdy, kto choć raz był nad morzem nie mogłam się oprzeć, by nie posiedzieć na piasku,
czy spacerować brzegiem i wsłuchiwać się w tę ogromną przestrzeń błękitu – morza i nieba.
Za każdym razem, gdy siadam w domu, czy na zajęciach jogi, by ze spokojem pooddychać - wizualizacja morza pomaga mi w wyrzuceniu, tego co w mej głowie zbędne, to co zaśmieca i nie pozwala dojrzeć prawdy. Każdy kolejny obraz w mojej głowie przypływa, jak ta fala na brzeg plaży,
by za chwilę oddalić się i pozwolić mi przyjrzeć się jej z dystansem, ale również ze spokojem jej doświadczyć.
A gdy już jestem pewna, że w tym momencie, nie ma ona na mnie żadnej siły sprawczej – nie boli,
nie dręczy, nie krzywdzi – pozwalam jej spokojnie odpłynąć w bezmierne wody mej pamięci.
Być może, kiedyś do mnie wróci – ale to, nie będę ta sama „Ja” – już nie dotknie mnie, nie zaboli,
a może nawet rozweseli. Choć czasami zdarzy się także zabłąkany promyk słońca, który mknie po fali – by dać mi - doświadczyć czegoś nowego, jakiejś złotej myśli, świetnego rozwiązania, czy ciekawego pomysłu…

Uwielbiam spacerować brzegiem morza – i choć w każdym innym spacerze musi mi towarzyszyć muzyka, by zagłuszyć codzienny hałas, a często innych ludzi, uzupełnić o coś naturę – to szum morza, połyskujące fale, miękki piasek nie potrzebują już żadnego dopełniacza. Tylko nad morzem umiem „sama” spacerować, nawet wtedy gdy mam towarzystwo, bez ujmy dla towarzystwa oczywiście.
Myślę, że każdy z nas widzi w morzu to, co chce zobaczyć – naturalnie oprócz ogromu wody
i przestrzeni nieba. Ostatni plan dotyczący morza jest taki, że będę nad nim spacerowała o każdej porze roku – wiosna i lato w tym roku już zaliczone, jesień dopiero się zaczęła, a do zimy jeszcze trochę czasu… czas pokaże, a morze poczeka…

Dziś spojrzę w lustro, tak bez maski - kogo zobaczę?

W ostatnim czasie zadano mi wydawałoby się, bardzo proste pytanie:

„CZY UWAŻASZ, ŻE JESTEŚ PRAWDZIWA?”

Jakież było moje zaskoczenie, gdy bardzo szybko, bez namysłu, czy chwili zastanowienia 

– tak prosto z serca odpowiedziałam: „NIE”

Refleksja nadeszła do mnie dopiero następnego dnia, gdy opowiedziałam przyjaciółce o tym incydencie. Potrzebowałam aż/lub prawie 24 godzin, by zrozumieć skąd to się wzięło.

Nie jestem prawdziwa, – bo jestem tchórzem! Jestem taka jak „wydaje mi się” chcieliby mnie widzieć inni ludzie. Dlaczego tak się dzieje? Kim jest ta kobieta, która patrzy na mnie każdego dnia z lustra?

 Czy rzeczywiście mam tak wiele twarzy, że mogę czasami nie rozpoznać samej siebie?

Gdybym miała sama przed sobą przyznać się do swojej największej wady, faktycznie byłoby to tchórzostwo – tak całkiem potocznie rozumiane i nazywane – jestem tchórzem. Ale czy, aby na pewno?

Poszukując odpowiedzi na to pytanie, sięgnęłam po najprostszą definicję tchórzostwa w Internecie: ”Tchórzostwo to cecha, w której nadmierny strach uniemożliwia jednostce podjęcie ryzyka lub stawienie czoła niebezpieczeństwu. To przeciwieństwo odwagi. Jako etykieta „tchórzostwo” wskazuje na niepowodzenie charakteru w obliczu wyzwania. Niezdolność do pokonania strachu.”

Czy jestem, więc tchórzem? A jeśli tak – to, kiedy? Słowa z tej definicji zaczynają mnie przerażać – nadmierny strach, niemożliwość, stawienie czoła, niezdolność. Choć wszystkie one odnoszą się do ryzyka, niebezpieczeństwa, wyzwania.

Strach towarzyszy nam w życiu permanentnie. Boimy się nieznanego, obawiamy się o siebie i swoich bliskich. Często boimy się nowych zadań, ról w życiu. Co ciekawe odkryłam w sobie również obawę o moje marzenia, cele. Jednak po pewnym namyśle to wszystko niewiele ma wspólnego z tchórzostwem. Być może chodzi nam o pewien strach, lub o niepewność, co do spełnienia tego wszystkiego, co sobie wymyślimy. To właśnie strach każe nam zakładać maski – a czy to jest tchórzostwo?

Niewiele pamiętam z dzieciństwa chwil, w których się nie bałam – tak naprawdę strach ciągle zasłania mi te obrazy, gdy czułam się dzieckiem, takim beztroskim, cieszącym się własnym dzieciństwem. Te krótkie szczęśliwe obrazy z babcią, rodzeństwem, koleżankami zasnute są kotarą strachu przed ojcem – ojcem alkoholikiem. Czterdzieści lat zajęło mi zrozumienie jak jeden słaby człowiek potrafi zniszczyć innym nie tylko ich życie, ale także ich przyszłość. Jaką słabość może okazać się niszczącą siłą. Muszę przyznać, to, że, pewnego dnia gdy, zabrakło go w naszym życiu – uratowało nas to bardziej niż moglibyśmy się tego spodziewać. Jednak w wyniku tych przeżyć okazałam się dzieckiem bardzo skrytym. Wychodziłam z założenia, że lepiej nie mówić o swoich obawach, lękach – sama zresztą nie umiałam ich sprecyzować, a co dopiero wytłumaczyć innym. Poza tym, bałam się nie tylko niezrozumienia, lecz przede wszystkim odrzucenia. Skoro mój własny ojciec ( z przyczyn zupełnie dla mnie „wtedy” niewiadomych) mnie odtrącił, a przecież byłam grzeczna tak jak chciał, to przyznając się mamie, która została sama z czwórką dzieci – mogę stać się dla niej kłopotem i przestanie mnie kochać. Dziecięce tragedie zamknięte w dorosłej kobiecie.

Musiało minąć wiele czasu i musiałam przeczytać wiele książek, żeby zrozumieć w jak błędne koło sama siebie wpędziłam. Czy to było tchórzostwo, czy tylko instynkt samozachowawczy, dziecięce wymysły? W tej chwili to już nie ma znaczenia, za to nadal znaczenie ma to, w jakie w wyniku takiego myślenia popełniłam błędy – i choć to już historia, to konsekwencje tych błędów ponoszę do dziś dnia, ale to już zupełnie inna sprawa

W świecie gdzie od małego byliśmy „musztrowani” do pokazywania uczuć, których wcale nie mieliśmy w sobie – „ czemu się nie uśmiechasz, taka śliczna dziewczynka/chłopczyk”, „ukochaj ciocię, babcię…”, „siedź prosto”, „bądź grzeczna/y” – nauczyliśmy się „przybierać” odpowiedni wyraz twarzy, choć całe ciało się przeciw temu buntowało.

„Nic bardziej nie czyni człowieka tchórzliwym i pozbawionym sumienia niż chęć podobania się wszystkim” MARIE VON EBNER-ESCHENBACH

To właśnie wtedy, po raz pierwszy nauczyliśmy się zakładać maski na nasze twarze – żeby zadowolić wszystkich, wokoło, choć w nas krew się „burzyła”. Kolejne progi dzieciństwa – przedszkole, szkoła, itp., aż do osiągnięcia dorosłości – utwierdzało w nas potrzebę „grania” dla innych, żeby dali nam spokój, nie doszukiwali się problemów, a głównie po to, żeby to oni mieli „święty spokój”. Dorosłość to kolejna księga w naszych maskach – oczekiwania wobec nas w pracy, rodzinie, wśród znajomych - tak naprawdę nigdy nie przestają mieć końca, a nasze maski potrafią się zmieniać jak w kalejdoskopie.

Właśnie, dlatego zrozumiałam, że cały czas noszę maskę. Niestety nie robię tego dla siebie samej, ale dla innych. Mam maskę na twarzy z powodu lęku przed odrzuceniem, niezrozumieniem – mnie, moich poglądów, moich marzeń, pomysłów. Przykro nam jest, gdy widzimy, że swoim zachowaniem ranimy innych – przecież nie chcemy tego, ale również nie możemy pozwolić, by to inni za nas podejmowali decyzje. Oczywiste jest, że każdy, kto stoi obok mnie wie lepiej ode mnie, czego ja chcę – cała ironia losu i jak częste w naszym życiu. Nie przyznam się, że kocham poezję śpiewaną, bo to przecież niemodne. Oglądam komedie romantyczne, ale wszak to „obciach”- dorosła kobieta, a wciąż żyje nadziejami o „żyli długo i szczęśliwie”, choć coraz mniej mi zależy na długo, ale szczęśliwą być…

Myślę, że nie tylko ja tak mam. Pytanie, więc brzmi:, „Dlaczego nosimy maski?”

Dlaczego tak bardzo potrzebujemy akceptacji innych, żeby poczuć się dobrze? Przecież, jeśli poczuję się dobrze – sama ze sobą, ze swoimi marzeniami, celami – pokocham się, ba, nawet polubię – to, to będzie tak naprawdę dla mnie najważniejsze, i w sumie powinno być też ważne dla moich bliskich.

Pomyślałam, że z drugiej strony, że okazywanie tchórzostwa samej sobie jest zupełnie niewiarygodną postawą. No, bo, jak to tak? Przysłowiowe „ i chciałabym… i boję się” nabiera zupełnie realną postać. Faktem jest, że to, co sobie wymyślę, a to, co robię to bardzo często dwie przeciwległe drogi i chyba tylko los powoduje, że czasami się one krzyżują – a ja w końcu docieram tam, gdzie nawet nie wiem czy chciałam dojść, ale skoro już tam jestem, to przekonam się jak tam jest.

Czasami staję się tchórzem nawet we własnych myślach. Odgrzebując stare wspomnienia, przykre sytuacje, które mnie przerażały, jako małą dziewczynkę, – ale potrzebne mi są dziś do zamknięcia kolejnego rozdziału pod tytułem „Przeszłość” – i zamiast je szybko przetworzyć, staram się je ominąć, co tylko wydłuża moją drogę do „Teraźniejszości”. A jednak ze strachu robię to, unikam myślenia o tym, co niewygodne, co boli, tak po prostu staram się zamieść pod dywan, choć mam świadomość, że to nie pomoże. Sama przecież chcę uporządkować, zrozumieć swoje życie, nikt mnie do tego nie zmusza, no może oprócz mojego ciała. Natomiast należy pamiętać, że wszystko w życiu bywa trudne i wyboiste, ale pomału możemy pozostawić tchórzliwe myśli, działania i uczucia za sobą. Trzeba tylko na to mnóstwo czasu i pracy.

Chyba największą cechą mojego tchórzostwa pozostaje do dziś – niepewność samej siebie, swoich poczynań, decyzji. Czy jestem wystarczająco dobra dla siebie samej i innych? Czy postępuję prawidłowo? Ok, mam prawo bać się samotności, porażek, odrzucenia, krytyki, bólu, chorób, śmierci, – choć ta ponoć jest ostateczna, potem przestajesz być, a więc i bać się (choć jeśli uwierzyć w reinkarnację?!). Ale przecież oprócz tego lęku, mam w sobie również instynkt przetrwania – przetrwałam odrzucenie przez ojca, partnerów, moje ciało przetrwało chorobę, które je niszczyła. To właśnie instynkt pozwala nam przetrwać samotność, kryzys, porażkę. A nad nim raczej nie jesteśmy w stanie zapanować. Bo każda porażka, niepowodzenie to po prostu kolejna próba życia, przygotowująca nas do roli życia, czegoś znacznie większego, lepszego.

Myślę, że większym problemem jest, gdy pozwalamy naszym lękom nad nami zapanować. I wtedy rzeczywiście tak jak napisała Kasia Miller:, 

„Kiedy boimy się bać, czyli jak poczujemy, że się wycofujemy z ważnych działań i decyzji, bo czujemy lęk. A lęk to tylko uczucie i jest mniejsze od nas.”

Przede wszystkim jednak musimy wiedzieć, czego tak naprawdę w życiu chcemy. Jeśli nasze pragnienie osiągnięcia konkretnego celu jest większe od lęku nas ogarniającego, to wtedy może się nam to udać. Żeby było ciekawie wtedy też zakładamy maskę, będzie to maska zadowolenia, a pod nią skryjemy lęk, przed utratą tego, co zdobyliśmy.

Często jednak jest tak, że nie doceniamy samych siebie – moje serce często jest mądrzejsze od mojego rozumu. Gdy rozum mówi o tchórzostwie, serce mówi „masz odwagę” – sztuką jest dopuścić tę myśl do głowy.

„To nie jest tak, że osoby, które mają odwagę stwarzać własny świat i podejmować suwerenne decyzje, nie słyszą podszeptów grozy, które straszą porażką zarówno z zewnątrz, jak i ze środka. One po prostu działają „mimo”. Boją się, drżą, ale podejmując ryzyko, realizują swój plan, często modyfikując go po drodze”        PAULINA MŁYNARSKA „JESTEM SPOKOJEM"

Najważniejsze, to nie stać w jednym miejscu i to, nie tylko dosłownie. Wciąż czytam nowe rzeczy, otwieram się na nowych ludzi, przeżycia. I choć świadomie nie stawiam sobie nowych celów, to zdobywam nowe szczeble na mojej drabinie życia.

Jeśli więc, czegoś do tej pory nie zrobiłam, a bardzo tego chciałam – nie wiem, czy nazwać to marzeniami, czy tylko celami – to widocznie nie nadeszła na to jeszcze odpowiednia pora. Czy jest to, więc tchórzostwo? Czy tylko przystanek w drodze?

A jeśli zrezygnuję z czegoś całkiem świadomie, czy to jest oznaka bojaźliwości, a może po prostu moje marzenia ewaluowały wraz ze mną i zdezaktualizowały się?! Bo przecież zupełnie inne miałam marzenia, jako 20- 30- 40-latka, a inne, jako prawie 50-latka.

A moje maski zmieniają się wraz ze mną, choć coraz rzadziej potrzebuję je już wkładać – już nie zależy mi na uszczęśliwianiu innych, teraz szczęśliwa mam być Ja! Bo, żeby zmienić świat należy zacząć zmieniać samego siebie.