a dlaczego nie

W tym świątecznym i pewnie poświątecznym już czasie chciałabym zastanowić się nad Oczekiwaniem.
Moje pierwsze wspomnienia związane z oczekiwaniem to właśnie -  coroczne wyglądanie Pierwszej Gwiazdki i prezentów od świętego Mikołaja pod choinką,
to, że jest to związane ze Świętami Bożego Narodzenia zdałam sobie o wiele później,
gdy jako nastolatka zostałam włączona do porządków przedświątecznych.
I właściwie z tym wiązało się to całe oczekiwanie - ze sprzątaniem!
Rozumiem, że zgodnie z tym, czego nas uczono na lekcjach religii - to czas oczekiwania na nowo narodzonego Pana Jezusa i powinnyśmy powitać go nie tylko z czystym sercem,
ale również i czystym domem.
Tak jakby tego małego Jezuska w ogóle interesowało, czy mam porządek na półkach, czy nie?
No, ale dobra z wieloletnimi przekazami i tradycjami nie będę walczyć - chyba?!
Założenie jest takie, że od wielu lat ja i wszystkie moje znajome przed świętami oprócz pracy zawodowej,
w których nadchodzi czas na podsumowania roczne, plany przyszłoroczne - obarczyłyśmy się również kupowaniem prezentów, bywaniem na spotkaniach przedświątecznych, robieniem zakupów związanych
z obżarstwami świątecznymi - to na dodatek właśnie w tym czasie próbujemy doprowadzić nasze mieszkania do wyglądu przynajmniej katalowego z czasopism dla Najlepszych gospodyń domowych.
Nie mam nic przeciwko byciu gospodynią domową, ale nie gdy jeszcze na dodatek muszę pracować na pełny etat - to już jest pełny etat!
Super, jeśli w te przygotowania zostali zaangażowani wszyscy członkowie rodziny
- łącznie z psem, który sam się wyprowadza :) ale jeśli Panie pogrążyły się w tym samotnie
- nie zazdroszczę :(
Z ostatnich dni wszelkie rozmowy pomiędzy znajomymi kobietami zazwyczaj zaczynały się
i kończyły na podsumowywaniu co już mają zrobione, kupione, a czego jeszcze zrobić, kupić nie zdążyły!  
Tylko moje drogie Panie, czy my się przypadkiem same nie zapędziłyśmy w ten "kozi róg"?
Oczywiście jeśli nie kupimy najbliższym prezentu, będzie nam smutno patrzeć na ich rozczarowane twarze, ale jeśli nie posprzątamy szafy, czy nie umyjemy okna - czy naprawdę będzie to takie straszne uchybienie?!
Rozumiem, że jako osoba samotna (co nie oznacza, że bez mieszkania i rodziny) mogę nie rozumieć kobiet, które mając rodziny starają się pogodzić te wszystkie rzeczy na raz, oraz zadowolić te wszystkie osoby wokół siebie - ale co się stanie jak nie umyją na przykład przed świętami okien? Znając kobiety to pewnie ostatnie mycie odbyło się około jesieni, więc nie przesadzajmy coś tam przez te okna widać, a nawet dość dużo
- poza tym, po zawieszeniu wszystkich ozdób oraz lampek i tak nie będzie tego widać :)
I gdy jednak uda nam się jakimś cudem rozciągnąć czas wbrew wszelkim zasadom fizyki - posprzątamy wszystko i wszędzie ;) kupimy prezenty wszystkim i wszystko :) ugotujemy
i upieczemy wszystko, to co zgodnie z tradycją i prośbami rodziny powinno być na stole :)
- o nie, nie - My nie odpoczywamy!!
My nadal oczekujemy!!
- Czy ktoś w ogóle zauważy nasze porządki? - nie tylko pytaniem "Gdzie to jest...?"
- Czy prezenty, które z takim trudem wymyśliliśmy - spodobają się i będą trafione?
- Czy potrawy smakowały wszystkim dokładnie tak jak przed rokiem?
- Czy o wszystkich i wszystkim pamiętałyśmy?
A i nie zapomnijmy, że po tych wszystkich rozdanych prezentach, zjedzonych potrawach
- my nadal będziemy sprzątały!!
To jakaś makabryczna pętla czasu - sprzątałam, sprzątam, będę sprzątała! 
I pomimo tych niezbyt wesołych spostrzeżeń, życzę wszystkim takiego porządku w przyszłym roku, abyśmy nie musieli ciągle sprzątać :)
I nie piszę tu tylko o naszych mieszkaniach, ale przede wszystkim o naszym życiu
- zatrzymajmy się choć na chwilę, by nacieszyć się życiem, namyśleć się przed podjęciem kolejnej decyzji życiowej - byśmy nie musieli potem po samych sobie sprzątać ten bajzel, który najczęściej jednak wynika z naszego pośpiechu.
A na koniec taka ciekawa myśl o sprzątaniu:
"Kiedy uporządkujesz swój dom, możesz zacząć naprawdę żyć."
Marie Kondo – Tokimeki. Magia sprzątania w praktyce

PS. I tak od początkowego Oczekiwania przeszłam do sprzątania :) ja sobie tak myślę, że oczekuję, że się samo jednak posprząta :) a ciekawe, co miałby do powiedzenia psychoterapeuta na takie przejście ?!

A Wy z czym kojarzycie oczekiwanie na święta?

Jakiś czas temu, a dokładnie w dniu moich urodzin, gdy pięknie ufryzowana przez Monię, 
po kolacji z przyjaciółkami wracałam do domu - słuchałam w samochodzie Radia Pogoda.
To takie radio, które nadaje stare, piękne, często zapomniane piosenki.
Akurat swoją audycję miała Magdalena Sobczak, a jej gościem była autorka książki
"Maraton do szczęścia" - Marta Radomska.
Generalnie jak już kiedyś wspomniałam, jeśli robię dwie rzeczy naraz - to jedna odbywa się
z dużą stratą, dla tej drugiej :)
Oczywiście priorytetem w tamtym momencie było prowadzenie auta - ale w pewnym momencie słuchając rozmowy tych dwóch Pań - zorientowałam się, że stoję na parkingu przed domem i zdaje się, że nie miałam ochoty wyjść z auta - tak wciągnęła mnie ta konwersacja.
Tematem rozmowy była napisana przez Panią Martę książka "Maraton do szczęścia", wydanej przez wydawnictwo Czwarta Strona.
Podobało mi się w jaki sposób obie Panie rozmawiały o powieści, starając się nie opowiedzieć całej historii - ale jednocześnie zainspirować słuchaczy do przeczytania jej.
I stało się! Pomimo dawanych sobie obietnic - taaa, obiecanki-cacanki - że najpierw przeczytam to, co parę lat odkładałam na półki (nie czytałam, bo studiowałam), a dopiero później zacznę kupować nowe książki - zakupiłam książkę Pani Marty.
W tym miejscu mała uwaga, a może przestroga z własnego doświadczenia - w księgarniach stacjonarnych było za drogo i trochę za daleko, ale od czego są księgarnie internetowe!!
Tyle, że zamiast wejść do księgarni po jedną pozycję - w internecie nabyłam 3 :)
Oszczędność - tylko czasu, kasy na pewno nie :) ale nie żałuję.
Zastanawiające jest tylko jak bardzo nie mogę pozbyć się starych nawyków i zakupiłam książkę w wersji papierowej, zamiast w formie ebooka - jako szczęśliwa posiadaczka czytnika Kindle :) - ale o tym innym razem.

Książkę pani Marty czyta się dokładnie tak jak brzmi tytuł "Maraton do szczęścia" :) - biegniemy z bohaterką poprzez kolejne dni, kolejne sytuacje. Wartka akcja nie pozwala nam ani na chwilę odpocząć od czytania - polecam usiąść do czytania wieczorem przed wolnym weekendem - w ten sposób nie będziecie się musieli zmuszać do przerwy w czytaniu, a w weekend odeśpicie zarwaną noc :) Ja niestety tak tego nie zrobiłam, a życie w drodze do zakończenia książki "położyło" mi pod nogi parę kłód - jak to życie, zawsze ma inne plany niż my :) i ciągle miałam zajętą głowę historią Oli - no bo co będzie dalej?
Jako miłośniczka książkowych romansideł - zostałam w błyskawicznym tempie wciągnięta
w życie bohaterki Aleksandry - nie tylko pełne tarapatów, ale również przyjaciół, śmiechu,
no i oczywiście sportu - Ola jest trenerem personalnym.
Każda znana mi singielka utożsami się z Olą, nawet jeśli nie pod wszystkimi walorami,to poszczególne zalety są nam bliskie - bo Ola to jedna z nas.
To osoba, która popełnia błędy - pozostaje w związku z toksycznym facetem, jest oddaną przyjaciółką - podporą dla nieporadnych, wsparciem dla niezdecydowanych... To kobieta, która potrafi każdemu podpowiedzieć właściwe słowa, a sama nie potrafi poradzić sobie z własną sytuacją - ale próbuje, stara się... i to mi najbardziej się w niej podoba :)
Jako miłośniczka książek o tematyce kryminalnej - ale tylko, a przede wszystkim miłośniczka literatury Joanny Chmielewskiej - której wielbicielką jest również Pani Marta - "pochłaniałam" książkę, starając się odgadnąć, KTO w życiu Oli "miesza" - przysparzając bohaterce mnóstwa nieprzyjemnych sytuacji.
No bo moi drodzy, kto miał w swoim aucie pocięte opony, rozbite kamieniem okno, a w szafce na siłowni znalazł zdjęcia - potwierdzające domysły, że jest się podglądanym, a także szpiegowanym?!
Brawa dla autorki za tak "pięknie" skrywaną tajemnicę - właściwie do ostatnich stron książki - pozostaje dla czytelnika zagadką, kto tak miesza w życiu nie tylko Oli, ale także Łukasza i jego rodziny - choć rodzina ma też swoje tajemnice, tak zwane "trupy w szafie" :)
Wspaniałe w tej książce jest to, że jako romans nie jest wcale przesłodzony - bohaterowie kłócą się, gniewają na siebie, ale jednocześnie czują tę magiczną moc, która ich ku sobie zbliża - wbrew rodzinie, przyjaciołom...
Oczywiście nie zapominam o bohaterze jakby drugoplanowym... ale jednocześnie napędzającym wiele sytuacji oraz uczuć między bohaterami - pies-bies rasy amstaff, zwany Dragonem.
Nie od parady mówi się, że zwierzęta zbliżają ludzi, ale także odstraszają kogo należy odstraszyć :) Natomiast, co się tyczy tego bohatera  - to pies mojego brata Shadow (pożegnałam tylko czarną sportową bluzę, a brat kilka par sznurówek) przy Dragonie to chodząca niewinność :)

Z tyłu na okładce książki jest opis:
 "Ta powieść ma świetnie skrojoną fabułę, wartką akcję, tajemnice i rodzinne sekrety,
ale także trochę humoru i ... dreszczyk grozy!"
A według mnie autor tych słów powiedział zdecydowanie za mało :)

Ale kochani nie napiszę nic więcej o tej powieści - jeśli macie ochotę spędzić miły wieczór,
w towarzystwie przesympatycznych bohaterów książki "Maraton do szczęścia" autorki Marty Radomskiej, przeżywając perypetie Oli, a pomimo wszystkiego kończących się happy endem
- to ja na pewno ją polecam :)

Ps. Internet to potęga! Już wiem, że jest ciąg dalszy historii Oli i Łukasza - "Sprintem do marzeń" Czy muszę mówić, że znowu z obiecanek nici?! :)
Czas zrobić miejsce na półce dla Marty Radomskiej - obok takich autorek jaką była Monika Szwaja i jaką jest Katarzyna Grochola - moim skromnym zdaniem ta Pani na to zasługuje :)

Poniżej parę propozycji ze sklepów, gdzie można zakupić tę książkę - zarówno w wersji papierowej, jak i w wersji elektronicznej - w dobrej cenie, szybko i łatwo  :)

A więc zaczął się ... grudzień :)
3, 2, 1 ... start po prezenty :)
Na początek 6 grudnia - dzień św. Mikołaja. Wszyscy twierdzą, że tego dnia Mikołaj obdarowuje grzecznych prezentami, a niegrzecznym ofiaruje rózgę.
Z dzieciństwa pamiętam, że za poduszką zawsze znajdowałam coś małego i słodkiego, a jednocześnie w bucie była mała rózga - wniosek: Mikołaj sam nie wie jaka byłam ;)
Co ciekawe dzisiejsze dzieci oczekują nie tylko prezentu od Mikołaja pod poduszką, ale również u dziadków, w przedszkolu, szkole :) - pozostaje tylko zasadnicze pytanie do dzieci, czy wszędzie tam były grzeczne?
Następnie Święta Bożego Narodzenia i prezenty pod choinką - otwierane z wytęsknieniem po Wigilii - tu oczekiwania dzieci (często określone w listach do Mikołaja) oraz możliwości spełnienia tych oczekiwań przez rodziców (cała nadzieja również w tym, czy znajdą magiczne listy) - mogą sprowokować zarówno uśmiech szczęścia, jak i minkę rozczarowania na małych buziach. Ale nie dotyczy to tylko milusińskich - również My dorośli mamy problemy z uszczęśliwianiem siebie nawzajem.
O dziwo bardzo często spotykam się również z robieniem sobie prezentów na koniec roku w Sylwestra - zazwyczaj dzieje się to pomiędzy parami z niezbyt długim stażem.

W mojej rodzinie już od paru lat nie robimy sobie nawzajem prezentów.
Pomysł został zainicjowany przez jednego z moich braci, który stwierdził, że przed świętami w poszukiwaniu odpowiedniego prezentu dla każdego z nas - zaczyna nas po prostu nie lubić :)
No cóż dla jego i własnego dobrego samopoczucia chętnie przystaliśmy na jego sugestię - po szczerej rozmowie wspólnie zgodziliśmy się z jego uczuciami - też przez chwilę się nie lubiliśmy nawzajem.
Ponieważ los rozrzucił nas po różnych miastach - nie mamy częstej możliwości przebywania ze sobą osobiście, a więc i sposobności na obserwację, co moglibyśmy chcieć czy potrzebować. A podczas rozmów nie zawsze umiemy dokładnie sprecyzować czego byśmy pragnęli.
Poza tym jesteśmy rodzeństwem, które samo zdobywa to czego pragnie - wszelkie pragnienia spełniamy wtedy, gdy możemy sobie na to pozwolić i gdy wiemy dokładnie czego chcemy :)
I w jednym jesteśmy zgodni - żadnych bezsensownych drobiazgów - jedno z nas wyznaje minimalizm, drugie próbuje się do tego przekonać, a reszta jest ograniczona przestrzennie.
Czy brakuje nam tego obdarowywania się? Z mojej strony na pewno nie - całą radość w tym czasie  czerpię z możliwości przebywania choć przez chwilę z nimi wszystkimi. Jako jedna z tych bezdzietnych ciotek cieszy mnie radość z patrzenia na dzieci mojego rodzeństwa - poza tym, to zazwyczaj ja jestem odpowiedzialna za kupienie prezentów dla dzieci - ich nie dotyczy nasza umowa - też wtedy nie lubię mojego dzieciatego rodzeństwa :)
Inną sytuacją jest obdarowywanie się małymi prezentami między przyjaciółmi - jakieś czekoladki, świeczki, książki czy płyty - to zazwyczaj miły gest z okazji świąt.

Choć za Katarzyną Grocholą z książki "Nigdy w życiu" najchętniej powtórzyłabym:
"Dziewczyno, czekaj na te najdroższe prezenty, które wymagają nie pieniędzy i nie sklepów - ale odrobiny uwagi i serca"

 Oczywiście prawie wszyscy czekamy do ostatniej chwili z zakupem prezentów - ten błysk szaleństwa na wspomnienie, że Wigilia tuż tuż, a my nadal nie mamy podarków - i jak co roku zaczynamy sobie obiecywać, że w przyszłym roku to już na pewno zacznę rozglądać za prezentami we wrześniu... taaa obiecanki-cacanki, a za rok to samo :)
Choć znam parę osób, które faktycznie zaczynają kupować prezenty już we wrześniu - to nadal jest ich mała garstka.

A Wy macie już pomysły na podarki?
Czy należycie do tego grona szczęśliwców, którzy zakupy mają już za sobą?

W poście Powtarzane czytanie napomknęłam o pewnym dylemacie, z którym boryka się wielu z nas uwielbiających czytać, ale również uwielbiających oglądać filmy - mówimy tu o filmach powstałych na podstawie książek - do czego w pierwszej kolejności sięgnąć? - do książki (jeśli jej nie zdążyliśmy jeszcze przeczytać), czy najpierw obejrzeć film?
Ale również jak taką sfilmowaną powieść przyjąć, jakie oczekiwania wobec niej mamy?

Oczywiście jest to dylemat z serii wyższości świąt Bożego Narodzenia nad Wielkanocą :)
To, że w pierwszej kolejności jest napisana książka, a dopiero później powstanie na jej podstawie film - powinno nam już dać pewien sygnał o hierarchii, jaka jest wskazana w ich poznawaniu.

Niestety znam wiele osób, które nie lubią czytać, przekładając oglądanie filmów nad czytaniem
- rzecz osobiście dla mnie nie zrozumiała!
Jednakże nie należy innych oceniać swoją miarą, więc pozostawiam to bez komentarza :)

Dla mnie osobiście pozostaje ponad wszelką miarę stała kolejność - najpierw czytam książkę,
a następnie oglądam film.

Będąc właścicielką wybujałej wyobraźni - niewiele jest rzeczy, których nie umiem sobie wyobrazić!
Dlatego też, czytając książkę pozwalam mojej wyobraźni szaleć bez opamiętania.
Jestem w stanie wyobrazić i urealnić sobie każdy opis otoczenia, postaci występujących w książce tak jak chciałby to autor powieści, bo naprawdę tylko on wie dokładnie jak to miejsce oraz jak bohaterowie mają wyglądać - w końcu powieść jest wymysłem jego wyobraźni.
Moja sympatia czy antypatia dla bohaterów bierze się z moich odczuć i jest jak najbardziej obiektywna, na którą nie ma nikt (pewnie poza autorem) wpływu.

Natomiast obejrzenie filmu powstałego na podstawie książki - to według mnie przedstawienie pewnej wizji reżysera i scenarzysty po przeczytaniu książki - to ich, a nie moje wyobrażenie miejsca toczącej się historii, wyglądu i charakterów bohaterów. Często dodają od siebie jakieś cechy czy atuty bohaterom powieści i tu pojawia się według mnie wyższość książki nad filmem - czytając możemy sobie te rzeczy sami wyobrazić, możemy przeczytać myśli bohaterów - w filmie nie da się tego w takim samym stopniu przedstawić.
Oglądając film jesteśmy ubożsi o zmagania się bohaterów z własnymi emocjami, czy doznaniami - oczywiście wpatrując się bardzo uważnie w film, możemy zauważyć mówiącą o tym mimikę twarzy aktorów, jednak jest to dość trudna umiejętność. Reżyser staje więc przed dość poważnym dylematem - jak przedstawić bohaterów książki, aby choć w pewnym stopniu odzwierciedlić zamysł i nie odbiec od opisu postaci przedstawionej przez autora, pod warunkiem, że szanuje twórcę dzieła.
Moim skromnym zdaniem nie powinnyśmy mieć wobec sfilmowanej powieści zbyt wielkich oczekiwań. Film nie może równać się z książką - zbyt wiele rzeczy nie jest możliwe do sfilmowania - nie tylko ze względów długości trwania przeciętnego filmu, ale także z powodów obyczajowości kulturowej - dobrym przykładem jest tu na przykład "Pięćdziesiąt twarzy Greya" - sceny erotyczne są tak pokazane, aby nikt nie mógł im zarzucić, że są pornografią. Gołe pośladki w scenach filmu są kulturowo akceptowalne, ale już pokazanie narządów płciowych spotyka się brakiem przyzwolenia.

Wobec powyższego jak więc powinnyśmy traktować sfilmowane powieści?
Według mnie tylko i wyłącznie jak wizję reżysera i scenarzysty - to czy zgadzamy się z ich wizjami i czy nam się to podoba - to indywidualny punkt widzenia każdego z nas. Krytykowanie ich wizji mija się z celem - to ich wizja, ich praca i ich pieniądze zarobione na tej adaptacji
- a więc my jako widzowie dokładamy się do ich zysku :)
W związku z tym, że płacimy za możliwość obejrzenia ich wizji - głupio by było to krytykować, bo oznaczało by to, że krytykujemy samych siebie za oglądanie i finansowanie czegoś co nam się nie podoba ;)

W powiązaniu książka - film mamy jeszcze do czynienia z książkami, które powstały na podstawie filmu, ale wydaje mi się, że tu sprawa jest prosta. Książka przedstawia właściwie dokładnie to, co widzieliśmy w filmie, niewiele pozostaje dla naszej wyobraźni
- nie wyobrazimy sobie postaci, ponieważ, dzięki filmowi mamy już ich pełen obraz.
Nie ma w tym przypadku też miejsca na dodanie czegokolwiek od autora książki - książka musi być odzwierciedleniem filmu.
Przeczytanie takiej książki po obejrzeniu filmu - jest więc raczej stratą czasu.

A teraz idę sobie poczytać książkę  autorstwa Toma Hanksa "Kolekcja nietypowych zdarzeń",
a potem cierpliwie poczekam, aż Hanks-reżyser to sfilmuje
- to może być zdecydowanie ciekawe doznanie :) Autor i reżyser w jednym :)

A wy do czego najpierw sięgacie - do książki czy do filmu?
Macie jakieś swoje ulubione książki, które zostały sfilmowane?

Jednym z moich ulubionych zajęć, gdy nic nie muszę jest czytanie.

Moja prawie pięcioletnia przerwa w oddawaniu się tej przyjemności związana była ze studiami - naprawdę starałam się dokształcać jak umiałam - wobec czego musiałam zrezygnować z czytania takiej ogromnej ilości książek do jakiej byłam przyzwyczajona - oczywiście mówimy o książkach łatwych, miłych i przyjemnych, a nie książek dotyczących ekonomii, rachunkowości, czy też finansowania przedsiębiorstw.
Premiera Trylogii E.L. James przypadła, gdy zajęta byłam pisaniem mojego projekty dyplomowego. Cierpliwość, którą musiałam się wykazać, aby nie odrywać się od tego co musiałam przeczytać i "przetrawić" do projektu graniczyła z cudem.
Zwłaszcza, że wokół mnie mówiło się tylko o tych książkach. Wiem sama sobie tę dyscyplinę narzuciłam, co nie oznacza że było łatwo.
Jednak po obronieniu dyplomu nic już nie stało mi na drodze, aby zatracić się w czytaniu Trylogii.
Powrót z pracy do domu, zjedzenie czegokolwiek, lampka wina i już do późnej nocy byłam stracona dla świata - musiałam przeczytać to o czym wszyscy mówili, wstydzili się mówić, czy też wyrażali się na ten temat negatywnie.
Wychowana na Harlequinach - grzecznych w miłości, neutralnych seksualnie - abstrahuję, że moje dorastanie było w czasach, gdy o seksie podsłuchiwało się rozmowy dorosłych, bo nikt głośno nam o tym nie mówił - przeżyłam miłe rozczarowanie. Sceny seksu opisane w Trylogii być może różniły się od grzecznej pod kołdrowej miłości, po ciemku i po cichu, ale nie były tak wulgarne i nieprzyzwoite jak niektórzy to mi opisywali - no cóż każdy może mieć swoje zdanie i opinię - a ja nie koniecznie muszę czytać czy słuchać tych, które mi się nie podobają.
Być może nie jest to literatura najwyższych lotów, ale dla zmęczonego umysłu było to miłe rozluźnienie - w końcu po to jest ta literatura, żeby myśleć intensywnie, jeśli będę chciała poczytać coś bardziej "intelektualnego" sięgnę po Tołstoja czy Stendhala.

Ponieważ zbliżają się święta, a więc i zima - a następnie Walentynki - wszystkie przekazy informacyjne telewizja, radio czy internet przemycają co chwila wiadomość, że w zbliżający się Dzień Zakochanych będzie miał premierę ostatni z Trylogii film o Greyu - Nowe oblicze Greya - postanowiłam w związku z tym przeczytać ponownie wszystkie części Greya.
Zdecydowanie jestem zwolenniczką czytania książek, a następnie oglądania filmów powstałych na ich podstawie. Ale o tym następnym razem :)

Dzisiaj chciałam poruszyć temat dlaczego sięgamy ponownie po jakieś książki?
Dlaczego mamy chęć przeżyć jeszcze raz przygody, które już wiemy jak się zakończą?
Co kieruje nami  przy wyborze kolejny raz tych samych pozycji?

Wiem dlaczego sięgnęłam po Trylogię - wtedy gdy to czytałam robiłam to szybko, wobec czego niezbyt umiem teraz po prawie dwóch latach sobie przypomnieć, o czym będzie i co się będzie działo w trzeciej części filmu o Greyu. Oczywiście nie jest to najistotniejsza sprawa, czy informacja jaką muszę pamiętać, ale chciałam sobie to przeczytać ponownie, choćby dlatego, żeby móc porównać sobie książkę do filmu - a dlaczego nie?

Myślę, że do wielu książek wracamy ze zwykłego sentymentu - i nie ma się czego wstydzić!
Jeśli w trakcie ich czytania powracamy do pięknych wspomnień nie tylko związanych z książką, ale także do okresu, w którym po raz pierwszy sięgnęliśmy po nią - to warto choć na chwilę przenieść się w tamte czasy i znów poczuć się jak wtedy.
Oczywiście nie bez przyczyny czytamy takie książki jakie lubimy, z bohaterami - w których "skórach", czy też w objęciach chcielibyśmy się znaleźć - nawet jeśli złośliwi wytkną mi, że czekam na księcia z bajki - to niech gadają, jeśli w rzeczywistości spotykam facetów zamiast mężczyzn - to wolno mi pomarzyć - bo dlaczego nie?

Kolejną przyczyną, dzięki której powracamy do dawnych lektur - podpowiedziała mi o niej moja przyjaciółka Paulina, gdy dowiedziała się o czym tym razem będę pisać
- to, to że książka się nie zmieniła, ale My na pewno tak!
Nasze dzisiejsze spojrzenie na świat i sprawy z nim związane jest zupełnie inne niż 5, 10 czy 15 lat temu. Rozwijamy się, zmieniamy się i całkiem inaczej spoglądamy na pewne sprawy.
To co kiedyś nas bulwersowało, wywoływało skrajne uczucia - dziś z innej perspektywy życiowej - przyjmujemy zupełnie spokojnie.
To czego kiedyś pragnęliśmy, baliśmy się - dziś już jest albo spełnione, albo zapomniane.
I tu też pewna uwaga - to do czego Ja się odnoszę - jeśli mówimy o literaturze to literatura obyczajowa, fantastyczna, kryminalna i tym podobna. Na pewno nie mówię tu o literaturze faktu, czy też dokumentu - to zupełnie inna "bajka", zdecydowanie inne poglądy i zapatrywania.

Przepięknie opisane powyższe myśli znalazłam w cytacie z książki pod tytułem "Atramentowa krew" napisanej przez Cornelie Funke:
"Zauważyłaś, że książka po kilkakrotnym przeczytaniu staje się o wiele grubsza, niż była? [...]
Jakby za każdym razem coś zostawało pomiędzy kartkami: uczucia, myśli, odgłosy, zapachy...
A gdy po latach zaczynam ją kartkować, odnajdujemy w niej nas samych, młodszych, innych...
Książka przechowuje nas jak zasuszony kwiat; odnajdujemy w niej siebie i jakby nie siebie."

A kolejną serią do której zamierzam na pewno powrócić będzie seria książek Lucy Maud Montgomery o rudowłosej Ani...- ciekawe jakie dziś wzbudzi we mnie uczucia ta rezolutna sierotka ( tak ją pamiętam!) i czy nadal będę ja podziwiała tak jak przed laty...

A czy Wy wracacie do jakichś książek sprzed lat?
Czy macie swoje ulubione "maskotki" wśród książek?

Jestem z takiego pokolenia, które po raz pierwszy w Polsce miało możliwość oglądać seriale zagraniczne. Pamiętam tę ciszę i pustkę na ulicach gdy rozpoczynała się "Niewolnica Isaura", "Powrót do Edenu" czy też tasiemiec "Dynastia" :)
Pamiętam też, że mama zakrywała mi czasami  oczy w trakcie niektórych scen - a jednak pozwalała je oglądać :)

Od tamtego czasu wzrosła nam w telewizji nie tylko ilość programów do wyboru, ale także różnorodność możliwych do wyboru seriali.
To jakiego rodzaju serial wybierzemy zależy od naszych upodobań, a wybór seriali mamy szeroki - komedie, prawnicze, kryminalne, medyczne, fantastyczne, obyczajowe, młodzieżowe, dla dzieci i dla dorosłych - od koloru do wyboru :)
Osobiście uwielbiam takie seriale jednoodcinkowe -  w których w trakcie jednego odcinka jest początek i koniec - ponieważ nie lubię uczucia, gdy muszę kolejny tydzień czekać na zakończenie pewnego epizodu, sytuacji, przypadku.
Nie mam cierpliwości na takie czekanie :) a jak jeszcze na dodatek zapomnę ;)!
Mamy, co prawda aplikacje internetowe, które pomogą nam, gdy o czymś zapomnieliśmy, ale musiałabym jeszcze o nich pamiętać ;)
Oczywiście istotą seriali jest to, że pewne wątki ciągną się przez kilka odcinków, czy też przez cały sezon, ale nie pooglądanie jednego odcinka nie sprawi, że urwie mi się kontekst całości.
Ogromnym plusem seriali jest to, że kiedy polubimy nie tylko temat, ale także bohaterów - to możemy cieszyć się ich obecnością w "naszym" życiu przez długi czas - kilku sezonów :)

Moim faworytem pośród seriali są seriale komediowe, najczęściej amerykańskie
- mogę je oglądać na okrągło :)
Stąd też na zdjęciu pojawiają się Przyjaciele czy Ally McBeal - nie mogłam się oprzeć, żeby nie zasiliły mojej biblioteczki :) Być może już dawno wyrosłam z nich - ale i tak je uwielbiam.
Serial o "Pomocy domowej" w jej amerykańskim wydaniu z przezabawną Fran Drescher w roli Fran, ale także w naszej rodzimej produkcji "Niania" z dowcipną Agnieszką Dygant - to także dla mnie numer jeden wśród seriali komediowych :) Hmm, bo gdybym tak w swoim czasie trafiła jako niania do takiego domu (tak, tak miałam taki epizod w życiu :) ), to kto wie jakby moje życie mogło się potoczyć? ... ;)

Lubię również seriale medyczne, a wśród nich prym wiedzie "Doktor House", "Ostry dyżur" czy też "Chirurdzy" - choć moim osobistym zdaniem to te seriale nie powinny być określane jako seriale medyczne, a raczej fantastyczne ;)
Bo jakim cudem w ciągu 60 minut trwania odcinka pacjent ma przeprowadzone badania specjalistyczne (na które nawet jak masz skierowanie w szpitalu to czekasz parę godzin, czy dni), a lekarze siedzą i myślą nad problemami jednego pacjenta (u nas jak pacjent zobaczy się choćby z jednym lekarzem to już miał fart) i na koniec udaje się zdiagnozować pacjenta, podać mu właściwe leki - a cała wizyta kończy się zazwyczaj happy endem (nawet jeśli wyjdziemy ze szpitala to trafiamy do następnego, bo to na co nas w tym leczyli, to jednak nie było to to :) )
Ten sam problem pojawia się przy oglądaniu seriali kryminalnych - jak to możliwe, że w serialu policja posiada nie tylko potrzebną do śledztwa aparaturę specjalistyczną na "zawołanie",
w laboratoriach kryminalistycznych natychmiast podejmują badania nad pobranymi dowodami?
A już pojawienie się podejrzanego w sprawie gdzieś w połowie odcinka - zahacza według mnie
o jasnowidztwo :)

Nie rozumiem jednak popularności seriali obyczajowych - oglądanie zagranicznych według mnie jest zupełnie bez sensu - nie te problemy, zupełnie inny styl życia.
Natomiast co się tyczy naszych rodzimych produkcji "M jak miłość", "Pierwsza miłość" czy też "Barwy szczęścia" - to jaki jest sens oglądania takich samych problemów u bohaterów, kiedy życie daje nam dokładnie to samo i to na żywo.
Naturalnie nie bez znaczenia jest fakt, że jako ludzie zawsze interesujemy się życiem innych ludzi - taka nasza natura :)
Rozumiem, gdyby jeszcze w tych serialach ktoś odnajdował odpowiedzi jak rozwiązać własne problemy życiowe, jak rozmawiać ze swoimi pociechami o ich problemach (najczęściej też z seriali można się dowiedzieć o dzisiejszych "top" problemach nastolatków), czy też nauczyliby się rozmawiać ze sobą - ale najczęściej jest tak, że dorośli wpatrzeni w wyreżyserowane sytuacje, "zagrane przez prawdziwych ludzi udających nieprawdziwych ludzi z wyimaginowanymi problemami" (Chuck Palahniuk - Udław się)  - zapominają, a często też nie dostrzegają własnych problemów :(
Żeby być dobrze zrozumianą - nie mam nic przeciwko jeśli oglądają te seriale nasze babcie, mamy - ale oglądanie takich seriali przez moje rówieśnice to według mnie strata czasu, przecież tak wiele jeszcze możemy zobaczyć, spróbować, doświadczyć, przeżyć...

A Wy lubicie oglądać seriale? Tracicie swój drogocenny czas - na oglądanie telewizji?

Lustro - przyjaciel czy wróg kobiety? Czy umiemy powstrzymać się przed zerkaniem w nie, gdy jest w zasięgu naszego wzroku? Czy odnajdujemy się w tym widoku?
Dla mnie osobiście lustro służy do praktycznego zastosowania - przeglądam się w nim podczas porannej toalety, w przymierzalni przy wyborze garderoby, gdy wychodzę z mieszkania - natomiast do podręcznego lusterka sięgam dość rzadko.
Prawdopodobnie byłam wyjątkiem wśród swoich rówieśniczek w wieku nastoletnim - nigdy nie stroiłam min, ani nie pozowałam przed lustrem. Pewnie przez to nie jestem świadoma (choć wielu uczynnych mi to o tym wspomina) jak groźne, zabawne czy też przedziwne miny czasami robię :)
Czy gdybym częściej obserwowała się w lustrze umiałabym ładniej się poruszać?
A może umiałabym zachowywać się bardziej zalotnie? Przecież właśnie w ten sposób ćwiczą tancerze, baletnice czy modelki  - obserwując się w lustrach i ćwicząc do uzyskania perfekcji.
Może myliłam się myśląc, że wpatrywanie się w lustro to w jakiś dziwny sposób próżniactwo
- a nigdy nie chciałam uchodzić za osobę próżną :)

"Jak mogę być próżna, skoro wiem, że jestem brzydka?! Kocham piękne rzeczy i nienawidzę spoglądać w lustro, bo nic pięknego się w nim nie odbija. Jest mi wtedy bardzo, bardzo przykro. Zawsze jest mi żal brzydkich rzeczy ... i ludzi" - mawiała moja ukochana w dzieciństwie bohaterka - Ania z Zielonego Wzgórza, autorstwa Lucy Maud Montgomery.

Wspominając siebie jako osobę o wiele młodszą, pamiętam, że specjalnie się nie lubiłam
- a zwłaszcza nie lubiłam swojego ciała. Uświadomienie sobie tego, a zwłaszcza polubienie samej siebie zajęło mi jakieś 20 lat - no, ale cóż lepiej późno niż wcale ;)
Jednak brak nawyku spoglądania częściej w lustro mści się na mnie dość często :)
zwłaszcza przy robieniu zdjęć - jakoś niewiele osób, które proszę o zrobienie mi zdjęcia zwraca uwagę na to, że gdzieś nie tak włosy mi się układają, łańcuszek przekręcił mi się nie ładnie na szyi, czy też szal jest byle jak zawiązany...
Jestem detalistką, gdy robię komuś zdjęcia jest to dla mnie bardzo ważne - zwłaszcza, że najczęściej chciałabym zrobić zdjęcie od razu za pierwszym razem perfekcyjne :)
A z drugiej strony bardzo często patrząc w lustro dokonujemy porównania do innych osób - nie oszukujmy się najczęściej są to osoby z pierwszych stron czasopism dla kobiet - oczywiście efekt tego porównania to zazwyczaj opinia negatywna dla nas samych.
Niestety na nic się zdaje nasza wiedza i świadomości, że zdjęcia z tych pierwszych stron to bardzo często efekt żmudnej pracy grafika komputerowego :(  i tak wydaje nam się, że wyglądamy źle.
Oczywiście tak jak i w każdej innej sprawie w życiu powinnyśmy znaleźć równowagę - pomiędzy spoglądaniem na siebie w lustrze, a wgapianiem się w lustro - i co gorsza wyszukiwanie nieistniejących zmarszczek :)

 I taka myśl mnie odnalazła - związana z lustrem
"JEŚLI SZUKASZ OSOBY, KTÓRA ZMIENI TWOJE ŻYCIE SPÓJRZ W LUSTRO"
Roman Price (wyszukane w internecie)

A jak Wy często spoglądacie w lustro? Do czego Wam ono służy?
A jeśli już spoglądacie, to czy uśmiechacie się do siebie samych?

Jutro jest 1 listopada, więc jak co roku odwiedzimy groby swoich zmarłych -  bliskich, znajomych oraz nieznajomych...
Zastanawiam się jak wielu z nas traktuje te odwiedziny jak obowiązek, a dla ilu jest to chwila w której rzeczywiście zatrzymają się w swoim codziennym zabieganiu i wspomną swoich zmarłych?
A jeśli ich wspominamy, to o czym pamiętamy szczególnie? Co najbardziej zapadło nam w pamięci?
Czy ciągle mamy do nich zaległy żal, czy już dawno odpuściliśmy w niepamięć, to co było złe?
Czy powspominamy szczęśliwie z nimi spędzone chwile, czy te chwile zapłakane?

Osobiście mam kilka priorytetów w tych odwiedzinach.
Na pewno odwiedzę moją prababcię Michalinę, której osobiście nie znałam - ale z opowieści wynika, że odziedziczyłam po niej parę dość charakterystycznych cech jak upartość, skłonności do rządzenia oraz Zosiowość-Samosiowość  :)

Zajrzę również do moich dwóch wujków - J i A, których pamiętam jako wesołych wujaszków :)

Pamiętam jak  J., który odszedł, gdy miałam około 10 lat - woził wszystkie dzieciaki z rodziny na motorze - i z dzisiejszej perspektywy rozumiem, że było to dość ryzykowne skoro bez kasku i z "ostro" branymi zakrętami (pamiętam ten krzyk mamy i ciotek na wujka :) ).
To on pewnego dnia ściął moje długie włosy - żartując, że zwykłe nożyczki nie dadzą sobie z nimi rady i "prosi o siekierę" ;)
Tak naprawdę nie wiem i nie miałam ani ja, ani jego dzieci szansy poznać jakim był człowiekiem, oprócz tego, że uwielbiał żartować - nie dane nam było, poznać się bliżej jako dorośli - a z tej perspektywy wszystko jest zdecydowanie inne.

Wujek A. odszedł, gdy byłam już dorosłą kobietą mieszkającą w Poznaniu - Pyra Poznańska - tak zawsze mnie witał :)
Mieliśmy okazję spędzić ze sobą trochę czasu, w jakimś procencie zastępował mi ojca, którego nie miałam - ale była to cudowna obecność - bez nachalnego wtrącania się, z cierpliwym oczekiwaniem na moją możliwość uzewnętrznienia się, z mądrymi radami... Znałam go tak wiele lat, ale czy tak naprawdę wiedziałam jakim jest człowiekiem? Teraz jako dorosła kobieta żałuję, że nie chciałam o nim wiedzieć więcej, że nie zadawałam pytań, gdy mogłam - ale cóż Młodość.

Odwiedzę wiele grobów osób, które po prostu znałam - staruszków sąsiadów, którzy częstowali nas czereśniami, koleżankę, której nie dane było w tym życiu dorosnąć...

I może to dziwnie zabrzmi, ale cieszę się na ten dzień spędzony na cmentarzu wśród grobów zmarłych, ponieważ ten dzień daje nam możliwość, jaką rzadko w tych czasach posiadamy - spotkania wśród grobów zmarłych - naszych żywych ciotek, wujków, kuzynów, przyjaciół z dzieciństwa, znajomych ze szkoły...
Skorzystajmy z okazji, by oprócz zdawkowego przywitania - powspominać jednak naszego zmarłego, ale również spytać się co u nich słychać? Co porabiają, co ich bawi i cieszy, ale również co ich smuci...
Byśmy kiedyś w przyszłości nie stanęli nad ich grobami i nie żałowali jak mało o nich wiemy :(
Bo każdy człowiek w naszym życiu, jest nam na coś dany - tylko z powodu braku instrukcji do własnego życia - My o tym nie wiemy :)

Urodziłam się w piękną porę roku - ta różnorodność kolorów, te ciągłe zmiany barw w przyrodzie, ale również i zmienna pogoda - to cała ja :)
Żadna inna pora roku nie charakteryzuje się taką intensywnością zmian - to dlatego po jesieni jest zima - żeby przyroda mogła odpocząć :)

W urodzinowy dzień staram się podsumować poprzedni rok i nie robić planów na następny :) Dlaczego?
Łatwo jest podsumować mijający rok życia - a dla mnie był on bardzo szczególny - bo już był :)
Co miało się zdarzyć to się zdarzyło, nie mam już wpływu na przeszłość - przyjmuję ją z uśmiechem, wzruszeniem albo pragnę o niej zapomnieć - ale to już za mną.
Możemy i powinniśmy z niej wyciągać wnioski - bo to najlepsza szkoła życia jaka nam się przytrafia :) bo żadne przykłady z życia innych nie nauczą nas tyle, co nasze własne błędy :)

A więc, w ubiegłym roku życia spełniłam swoje kolejne marzenie - ukończyłam studia - zdobyłam wyższe wykształcenie : )
Może dla wielu wydaje się to małostkowe, ale mając 43 lata, pracując w ponad wymiarowym czasie pracy (bo w genach dostało mi się obowiązkowość oraz odpowiedzialność za powierzone obowiązki ) - studia wyższe to nie lada wyzwanie! Bo w głowie sobie człowiek ubzdurał, że nie ma być poprawek (po raz drugi ten stres? o nie ja podziękuję!), że muszę to zrobić w przepisowym czasie 5 lat (szkoda życie marnować na przedłużanie tego!) - no i miałam przechlapane :)

Teraz, gdy wreszcie bez wyrzutów sumienia ( bo muszę się uczyć, bo muszę pisać pracę ) - korzystam z uroków życia w poczuciu spełnienia :)
Oczywiście nie oszukujmy się - nie przez cały czas się uczyłam, pisałam (człowiek mógłby zwariować z tego nadmiaru szczęścia ;) )
Były momenty lenistwa, odkładania na potem, mówienia sobie, że jeszcze zdążę :) -  jakie za to  mieszkanie było czyste, lodówka zawsze pełna, koty wybawione :) - wszystko było lepsze i łatwiejsze do zrobienia niż to co na studia - a potem panika, że nie dam rady, że się nie nauczę.
Moja siostra Aga do końca życia pewnie będzie mi wypominała te telefony z jęczeniem "Nic nie umiem!!!" - a potem zaliczone, zdane :) 
W pracy, w rodzinie, wśród przyjaciół uzyskałam tytuł Kujona :) ale się opłacało :)

A dlaczego nie robię planów? Bo życie jest przewrotne i za nic ma nasze plany :) 
To co powinniśmy robić, jeśli chodzi o przyszłość - to marzyć! 
Bo marzenia się spełniają, a plany się rozsypują ;) 
Oczywiście należy pamiętać o tym, że nic nie dzieje się SAMO - zwłaszcza nic dobrego.
Udowodnić Wam? - samo się zepsuło, samo się stłukło, samo się wylało :) 
 SAMO to nasz najgorszy wróg :)
Śpiewając za Anną Jantar "Najtrudniejszy pierwszy krok..." - śpiewając oczywiście tylko w myślach :) gdy to piszę jest już cisza nocna - sąsiedzi mogliby wezwać policję za zakłócanie tej ciszy, gdybym "zaśpiewała" na głos :) i sądzę, że samo śpiewanie, by im tak bardzo nie przeszkadzało, gdyby nie mój - brak głosu, lub/czy raczej poziom decybeli przeze mnie reprezentowany :) - żeby marzenia mogły się spełniać musimy wykonać w ich stronę ten pierwszy, a później kolejne kroki :)
Ale te spacery, podbiegi, czy całe maratony mają swoje znaczenie w spełnianiu marzeń :)
Satysfakcja ze spełnienia marzenia, pomimo przeszkód - to najpiękniejsze uczucie jakie znam :)

A Wam jakie uczucia towarzyszą w dniu urodzin? Podsumowujecie, obiecujecie sobie?
Czy po prostu świętujecie sobie?

Ps. Byłabym zapomniała - w ubiegłym roku życia - zaczęłam pisać blog :) Czy o tym marzyłam? Nie wiem - ale jeśli to czytacie - to spełniam marzenie WYGADANIA SIĘ :) Bo czytacie prawda?!

Moja przyjaciółka Marzena nudząc się w pewne popołudnie postanowiła zapisać się na kurs na przewodnika. Dziwnym zbiegiem okoliczności kurs okazał się jednak kursem na pilota wycieczek - Marzena jednak słowną kobietą jest, więc skoro powiedziała "A" i się zapisała, to również powiedziała "B" i zakończyła kurs - oczywiście zdanym egzaminem :)
Wykorzystując nowo nabytą wiedzę oraz  sprzyjającą w sobotę przepiękną jesienną aurę - zorganizowała dla mnie w ramach przyszłych urodzin prezent w postaci wycieczki śladami
Emilii Sczanieckiej :)
Przyznam się, że tak oryginalnego prezentu to jeszcze nie otrzymałam :)
Marzena nie tylko, że nie pozwoliła mi prowadzić samochodu - wobec czego mogłam bez stresu
( że zagapiwszy się na jesienne widoki- zaparkuję nie tam gdzie powinnam ;) )
cieszyć się pięknymi widokami z pozycji pasażera - to na dodatek zorganizowała plan całej trasy oraz przygotowała historię życia Emilii  - związaną z nią samą jak i miejscami, które zwiedzałyśmy.
Nie zamierzam Wam opowiadać historii Emilii ( jak będziecie głodni wiedzy - to sami znajdziecie historię tej niezwykłej kobiety :) ) i zanudzać poszczególnymi etapami wycieczki, jednak mam potrzebę pokazania tych niezwykle urokliwych Pałacyków - często opuszczonych, zaniedbanych, pozostawionych samym sobie, ale również bardzo często wykorzystanych w dobrych sprawach
- a nawet dzięki życzliwości i zainteresowaniu dobrych ludzi odnowionych :)
Kolejność zwiedzania, jak i kolejność zdjęć - niekoniecznie odpowiada kolejom życia Emilii - ale nie o to mi chodziło :)

że Emilia tu była, ale Dworek jest po prostu śliczny :)
Obecnie znajduje się tu szkoła i Hufiec Pracy  - wyplatają śliczności z wikliny :)













To był pięknie spędzony dzień :)
Nie tylko mogłam nacieszyć się kontaktem z przyrodą, ale również dowiedziałam się czegoś
o niezwykłej kobiecie, jaką była Emilia Sczaniecka :)
Bo uczymy się każdego dnia :)
Dziękuje Marzenko za piękny prezent i za całą wiedzę, którą się ze mną podzieliłaś :)
I czekam na nowe pomysły wycieczek :)
A Wam polecam tę ciekawą wycieczkę, całkiem niedaleko Poznania :)
A może znacie takie miejsca i zainspirujecie mnie do kolejnych wycieczek?!

A na koniec Zamek-Willa w Wąsowie :)
Moja romantyczna wyobraźnia od tego dnia będzie umiejscawiała w tym miejscu akcje wszelkich historycznych romansideł, które tak uwielbiam czytać :)

Schody do ... Park przy Pałacu w Rogalinie

Wyzdrowiałam :) i zaczęło mnie nosić - zwłaszcza, że pogoda za oknem cudownie jesienna :)
Jako kobieta żyjąca samotnie z wyboru, a może i nie :)
przyzwyczaiłam się, że wiele rzeczy robię sama.
Jednak jako osoba emocjonalna - uwielbiam obok siebie innych ludzi :)
Jako gaduła - muszę natychmiast skomentować całe piękno
-  mnie (nas) otaczające - jakby inni tego nie widzieli ;)
Dzisiaj jednak pozostałam sama ze swoimi chęciami spacerowymi
- i musiałam podjąć "dziwną", "odważną"decyzję :) - pójścia na spacer samotnie.
Nie wiem dlaczego, ale mój spacer skojarzyłam właśnie z tymi schodami w parku
- wyglądają na strome ( bez przesady - to tylko trik fotograficzny ;) ),
 ale jeśli na nie, nie wejdę - nie dowiem się dokąd prowadzą,
nie zobaczę widoku z góry - choć zazwyczaj na górze dowiadujemy się, jak pięknie jest na dole :)
Więc jeśli nie wyszłabym samotnie z domu - straciłabym piękny jesienny spacer, 
nie naładowałabym baterii na nadchodzący tydzień, nie porobiłabym pięknych zdjęć.
Wyszłam - głupio by było stracić coś ze względu na "dziwne" uczucia - nie lubię nic tracić, zwłaszcza, jeśli jestem jedyną osobą odpowiedzialną za podjęcie i zrealizowanie tej decyzji.
W niedzielne popołudnie park był pełen spacerowiczów - w parach, całymi rodzinami, ale również osobami samotnie spacerującymi - kobietami i mężczyznami :)
Więc ostatecznie nie byłam sama - zwłaszcza, że uruchomiłam dawno zapomnianą MP3.
Z przepięknie śpiewającym swoje największe przeboje Andreą Bociellim - spacerowałam po złotych liściach, wśród roześmianych ludzi, po słonecznych polanach i w ciemnych alejkach...
I zapomniałam o tym, że spaceruję sama - i właściwie teraz nie wiem,
dlaczego tak się tego obawiałam...
Dlaczego samotne oglądanie filmu w telewizji nie jest dla mnie problemem, ale już pójście do kina samotnie - jest przeszkodą nie do pokonania?
Dlaczego pójście na zakupy w pojedynkę nie stwarza mi problemu, ale pójście na spacer samotnie budzi we mnie zahamowania?
Czy tylko ja tak mam?