Schody do ... Park przy Pałacu w Rogalinie

Wyzdrowiałam :) i zaczęło mnie nosić - zwłaszcza, że pogoda za oknem cudownie jesienna :)
Jako kobieta żyjąca samotnie z wyboru, a może i nie :)
przyzwyczaiłam się, że wiele rzeczy robię sama.
Jednak jako osoba emocjonalna - uwielbiam obok siebie innych ludzi :)
Jako gaduła - muszę natychmiast skomentować całe piękno
-  mnie (nas) otaczające - jakby inni tego nie widzieli ;)
Dzisiaj jednak pozostałam sama ze swoimi chęciami spacerowymi
- i musiałam podjąć "dziwną", "odważną"decyzję :) - pójścia na spacer samotnie.
Nie wiem dlaczego, ale mój spacer skojarzyłam właśnie z tymi schodami w parku
- wyglądają na strome ( bez przesady - to tylko trik fotograficzny ;) ),
 ale jeśli na nie, nie wejdę - nie dowiem się dokąd prowadzą,
nie zobaczę widoku z góry - choć zazwyczaj na górze dowiadujemy się, jak pięknie jest na dole :)
Więc jeśli nie wyszłabym samotnie z domu - straciłabym piękny jesienny spacer, 
nie naładowałabym baterii na nadchodzący tydzień, nie porobiłabym pięknych zdjęć.
Wyszłam - głupio by było stracić coś ze względu na "dziwne" uczucia - nie lubię nic tracić, zwłaszcza, jeśli jestem jedyną osobą odpowiedzialną za podjęcie i zrealizowanie tej decyzji.
W niedzielne popołudnie park był pełen spacerowiczów - w parach, całymi rodzinami, ale również osobami samotnie spacerującymi - kobietami i mężczyznami :)
Więc ostatecznie nie byłam sama - zwłaszcza, że uruchomiłam dawno zapomnianą MP3.
Z przepięknie śpiewającym swoje największe przeboje Andreą Bociellim - spacerowałam po złotych liściach, wśród roześmianych ludzi, po słonecznych polanach i w ciemnych alejkach...
I zapomniałam o tym, że spaceruję sama - i właściwie teraz nie wiem,
dlaczego tak się tego obawiałam...
Dlaczego samotne oglądanie filmu w telewizji nie jest dla mnie problemem, ale już pójście do kina samotnie - jest przeszkodą nie do pokonania?
Dlaczego pójście na zakupy w pojedynkę nie stwarza mi problemu, ale pójście na spacer samotnie budzi we mnie zahamowania?
Czy tylko ja tak mam?