a dlaczego nie

Jutro jest 1 listopada, więc jak co roku odwiedzimy groby swoich zmarłych -  bliskich, znajomych oraz nieznajomych...
Zastanawiam się jak wielu z nas traktuje te odwiedziny jak obowiązek, a dla ilu jest to chwila w której rzeczywiście zatrzymają się w swoim codziennym zabieganiu i wspomną swoich zmarłych?
A jeśli ich wspominamy, to o czym pamiętamy szczególnie? Co najbardziej zapadło nam w pamięci?
Czy ciągle mamy do nich zaległy żal, czy już dawno odpuściliśmy w niepamięć, to co było złe?
Czy powspominamy szczęśliwie z nimi spędzone chwile, czy te chwile zapłakane?

Osobiście mam kilka priorytetów w tych odwiedzinach.
Na pewno odwiedzę moją prababcię Michalinę, której osobiście nie znałam - ale z opowieści wynika, że odziedziczyłam po niej parę dość charakterystycznych cech jak upartość, skłonności do rządzenia oraz Zosiowość-Samosiowość  :)

Zajrzę również do moich dwóch wujków - J i A, których pamiętam jako wesołych wujaszków :)

Pamiętam jak  J., który odszedł, gdy miałam około 10 lat - woził wszystkie dzieciaki z rodziny na motorze - i z dzisiejszej perspektywy rozumiem, że było to dość ryzykowne skoro bez kasku i z "ostro" branymi zakrętami (pamiętam ten krzyk mamy i ciotek na wujka :) ).
To on pewnego dnia ściął moje długie włosy - żartując, że zwykłe nożyczki nie dadzą sobie z nimi rady i "prosi o siekierę" ;)
Tak naprawdę nie wiem i nie miałam ani ja, ani jego dzieci szansy poznać jakim był człowiekiem, oprócz tego, że uwielbiał żartować - nie dane nam było, poznać się bliżej jako dorośli - a z tej perspektywy wszystko jest zdecydowanie inne.

Wujek A. odszedł, gdy byłam już dorosłą kobietą mieszkającą w Poznaniu - Pyra Poznańska - tak zawsze mnie witał :)
Mieliśmy okazję spędzić ze sobą trochę czasu, w jakimś procencie zastępował mi ojca, którego nie miałam - ale była to cudowna obecność - bez nachalnego wtrącania się, z cierpliwym oczekiwaniem na moją możliwość uzewnętrznienia się, z mądrymi radami... Znałam go tak wiele lat, ale czy tak naprawdę wiedziałam jakim jest człowiekiem? Teraz jako dorosła kobieta żałuję, że nie chciałam o nim wiedzieć więcej, że nie zadawałam pytań, gdy mogłam - ale cóż Młodość.

Odwiedzę wiele grobów osób, które po prostu znałam - staruszków sąsiadów, którzy częstowali nas czereśniami, koleżankę, której nie dane było w tym życiu dorosnąć...

I może to dziwnie zabrzmi, ale cieszę się na ten dzień spędzony na cmentarzu wśród grobów zmarłych, ponieważ ten dzień daje nam możliwość, jaką rzadko w tych czasach posiadamy - spotkania wśród grobów zmarłych - naszych żywych ciotek, wujków, kuzynów, przyjaciół z dzieciństwa, znajomych ze szkoły...
Skorzystajmy z okazji, by oprócz zdawkowego przywitania - powspominać jednak naszego zmarłego, ale również spytać się co u nich słychać? Co porabiają, co ich bawi i cieszy, ale również co ich smuci...
Byśmy kiedyś w przyszłości nie stanęli nad ich grobami i nie żałowali jak mało o nich wiemy :(
Bo każdy człowiek w naszym życiu, jest nam na coś dany - tylko z powodu braku instrukcji do własnego życia - My o tym nie wiemy :)

Urodziłam się w piękną porę roku - ta różnorodność kolorów, te ciągłe zmiany barw w przyrodzie, ale również i zmienna pogoda - to cała ja :)
Żadna inna pora roku nie charakteryzuje się taką intensywnością zmian - to dlatego po jesieni jest zima - żeby przyroda mogła odpocząć :)

W urodzinowy dzień staram się podsumować poprzedni rok i nie robić planów na następny :) Dlaczego?
Łatwo jest podsumować mijający rok życia - a dla mnie był on bardzo szczególny - bo już był :)
Co miało się zdarzyć to się zdarzyło, nie mam już wpływu na przeszłość - przyjmuję ją z uśmiechem, wzruszeniem albo pragnę o niej zapomnieć - ale to już za mną.
Możemy i powinniśmy z niej wyciągać wnioski - bo to najlepsza szkoła życia jaka nam się przytrafia :) bo żadne przykłady z życia innych nie nauczą nas tyle, co nasze własne błędy :)

A więc, w ubiegłym roku życia spełniłam swoje kolejne marzenie - ukończyłam studia - zdobyłam wyższe wykształcenie : )
Może dla wielu wydaje się to małostkowe, ale mając 43 lata, pracując w ponad wymiarowym czasie pracy (bo w genach dostało mi się obowiązkowość oraz odpowiedzialność za powierzone obowiązki ) - studia wyższe to nie lada wyzwanie! Bo w głowie sobie człowiek ubzdurał, że nie ma być poprawek (po raz drugi ten stres? o nie ja podziękuję!), że muszę to zrobić w przepisowym czasie 5 lat (szkoda życie marnować na przedłużanie tego!) - no i miałam przechlapane :)

Teraz, gdy wreszcie bez wyrzutów sumienia ( bo muszę się uczyć, bo muszę pisać pracę ) - korzystam z uroków życia w poczuciu spełnienia :)
Oczywiście nie oszukujmy się - nie przez cały czas się uczyłam, pisałam (człowiek mógłby zwariować z tego nadmiaru szczęścia ;) )
Były momenty lenistwa, odkładania na potem, mówienia sobie, że jeszcze zdążę :) -  jakie za to  mieszkanie było czyste, lodówka zawsze pełna, koty wybawione :) - wszystko było lepsze i łatwiejsze do zrobienia niż to co na studia - a potem panika, że nie dam rady, że się nie nauczę.
Moja siostra Aga do końca życia pewnie będzie mi wypominała te telefony z jęczeniem "Nic nie umiem!!!" - a potem zaliczone, zdane :) 
W pracy, w rodzinie, wśród przyjaciół uzyskałam tytuł Kujona :) ale się opłacało :)

A dlaczego nie robię planów? Bo życie jest przewrotne i za nic ma nasze plany :) 
To co powinniśmy robić, jeśli chodzi o przyszłość - to marzyć! 
Bo marzenia się spełniają, a plany się rozsypują ;) 
Oczywiście należy pamiętać o tym, że nic nie dzieje się SAMO - zwłaszcza nic dobrego.
Udowodnić Wam? - samo się zepsuło, samo się stłukło, samo się wylało :) 
 SAMO to nasz najgorszy wróg :)
Śpiewając za Anną Jantar "Najtrudniejszy pierwszy krok..." - śpiewając oczywiście tylko w myślach :) gdy to piszę jest już cisza nocna - sąsiedzi mogliby wezwać policję za zakłócanie tej ciszy, gdybym "zaśpiewała" na głos :) i sądzę, że samo śpiewanie, by im tak bardzo nie przeszkadzało, gdyby nie mój - brak głosu, lub/czy raczej poziom decybeli przeze mnie reprezentowany :) - żeby marzenia mogły się spełniać musimy wykonać w ich stronę ten pierwszy, a później kolejne kroki :)
Ale te spacery, podbiegi, czy całe maratony mają swoje znaczenie w spełnianiu marzeń :)
Satysfakcja ze spełnienia marzenia, pomimo przeszkód - to najpiękniejsze uczucie jakie znam :)

A Wam jakie uczucia towarzyszą w dniu urodzin? Podsumowujecie, obiecujecie sobie?
Czy po prostu świętujecie sobie?

Ps. Byłabym zapomniała - w ubiegłym roku życia - zaczęłam pisać blog :) Czy o tym marzyłam? Nie wiem - ale jeśli to czytacie - to spełniam marzenie WYGADANIA SIĘ :) Bo czytacie prawda?!

Moja przyjaciółka Marzena nudząc się w pewne popołudnie postanowiła zapisać się na kurs na przewodnika. Dziwnym zbiegiem okoliczności kurs okazał się jednak kursem na pilota wycieczek - Marzena jednak słowną kobietą jest, więc skoro powiedziała "A" i się zapisała, to również powiedziała "B" i zakończyła kurs - oczywiście zdanym egzaminem :)
Wykorzystując nowo nabytą wiedzę oraz  sprzyjającą w sobotę przepiękną jesienną aurę - zorganizowała dla mnie w ramach przyszłych urodzin prezent w postaci wycieczki śladami
Emilii Sczanieckiej :)
Przyznam się, że tak oryginalnego prezentu to jeszcze nie otrzymałam :)
Marzena nie tylko, że nie pozwoliła mi prowadzić samochodu - wobec czego mogłam bez stresu
( że zagapiwszy się na jesienne widoki- zaparkuję nie tam gdzie powinnam ;) )
cieszyć się pięknymi widokami z pozycji pasażera - to na dodatek zorganizowała plan całej trasy oraz przygotowała historię życia Emilii  - związaną z nią samą jak i miejscami, które zwiedzałyśmy.
Nie zamierzam Wam opowiadać historii Emilii ( jak będziecie głodni wiedzy - to sami znajdziecie historię tej niezwykłej kobiety :) ) i zanudzać poszczególnymi etapami wycieczki, jednak mam potrzebę pokazania tych niezwykle urokliwych Pałacyków - często opuszczonych, zaniedbanych, pozostawionych samym sobie, ale również bardzo często wykorzystanych w dobrych sprawach
- a nawet dzięki życzliwości i zainteresowaniu dobrych ludzi odnowionych :)
Kolejność zwiedzania, jak i kolejność zdjęć - niekoniecznie odpowiada kolejom życia Emilii - ale nie o to mi chodziło :)

że Emilia tu była, ale Dworek jest po prostu śliczny :)
Obecnie znajduje się tu szkoła i Hufiec Pracy  - wyplatają śliczności z wikliny :)













To był pięknie spędzony dzień :)
Nie tylko mogłam nacieszyć się kontaktem z przyrodą, ale również dowiedziałam się czegoś
o niezwykłej kobiecie, jaką była Emilia Sczaniecka :)
Bo uczymy się każdego dnia :)
Dziękuje Marzenko za piękny prezent i za całą wiedzę, którą się ze mną podzieliłaś :)
I czekam na nowe pomysły wycieczek :)
A Wam polecam tę ciekawą wycieczkę, całkiem niedaleko Poznania :)
A może znacie takie miejsca i zainspirujecie mnie do kolejnych wycieczek?!

A na koniec Zamek-Willa w Wąsowie :)
Moja romantyczna wyobraźnia od tego dnia będzie umiejscawiała w tym miejscu akcje wszelkich historycznych romansideł, które tak uwielbiam czytać :)

Schody do ... Park przy Pałacu w Rogalinie

Wyzdrowiałam :) i zaczęło mnie nosić - zwłaszcza, że pogoda za oknem cudownie jesienna :)
Jako kobieta żyjąca samotnie z wyboru, a może i nie :)
przyzwyczaiłam się, że wiele rzeczy robię sama.
Jednak jako osoba emocjonalna - uwielbiam obok siebie innych ludzi :)
Jako gaduła - muszę natychmiast skomentować całe piękno
-  mnie (nas) otaczające - jakby inni tego nie widzieli ;)
Dzisiaj jednak pozostałam sama ze swoimi chęciami spacerowymi
- i musiałam podjąć "dziwną", "odważną"decyzję :) - pójścia na spacer samotnie.
Nie wiem dlaczego, ale mój spacer skojarzyłam właśnie z tymi schodami w parku
- wyglądają na strome ( bez przesady - to tylko trik fotograficzny ;) ),
 ale jeśli na nie, nie wejdę - nie dowiem się dokąd prowadzą,
nie zobaczę widoku z góry - choć zazwyczaj na górze dowiadujemy się, jak pięknie jest na dole :)
Więc jeśli nie wyszłabym samotnie z domu - straciłabym piękny jesienny spacer, 
nie naładowałabym baterii na nadchodzący tydzień, nie porobiłabym pięknych zdjęć.
Wyszłam - głupio by było stracić coś ze względu na "dziwne" uczucia - nie lubię nic tracić, zwłaszcza, jeśli jestem jedyną osobą odpowiedzialną za podjęcie i zrealizowanie tej decyzji.
W niedzielne popołudnie park był pełen spacerowiczów - w parach, całymi rodzinami, ale również osobami samotnie spacerującymi - kobietami i mężczyznami :)
Więc ostatecznie nie byłam sama - zwłaszcza, że uruchomiłam dawno zapomnianą MP3.
Z przepięknie śpiewającym swoje największe przeboje Andreą Bociellim - spacerowałam po złotych liściach, wśród roześmianych ludzi, po słonecznych polanach i w ciemnych alejkach...
I zapomniałam o tym, że spaceruję sama - i właściwie teraz nie wiem,
dlaczego tak się tego obawiałam...
Dlaczego samotne oglądanie filmu w telewizji nie jest dla mnie problemem, ale już pójście do kina samotnie - jest przeszkodą nie do pokonania?
Dlaczego pójście na zakupy w pojedynkę nie stwarza mi problemu, ale pójście na spacer samotnie budzi we mnie zahamowania?
Czy tylko ja tak mam?

Mika i Tola - uczą Panią odpoczywać :)

 Nie umiesz odpoczywać - więc sobie pochorujesz...

I stało się - mój organizm powiedział STOP.
Najpierw wirus - chodziłam do pracy "Bo muszę, bo dużo pracy, ...itp", wirus przeszedł, pojawiło się przeziębienie - i nadal chodziłam do pracy "Bo - ... jak wcześniej".
To teraz mam za swoje - angina, a z nią antybiotyk i przykaz lekarski "Wyleżeć!" - poparte ostrzeżeniem "Jak się nie wyleży anginy, powikłania widoczne w sercu"
- no TO podziałało na moją wyobraźnię!
 Jeśli powikłania w sercu to przyjmuję tylko te - związane z facetami ;)
 i to zależy w związku z jakim facetem :)
Leżę - i myślę (największy wróg wolnego czasu! - myślenie) co muszę zrobić!
A nie zrobię, bo leżę - kiedy przestałam umieć korzystać z wolnego czasu?
Jasne, że poczytam książkę, pogram na komputerze, pooglądam film na DVD
- nie powiem, nudzić się nie będę :)
Ale z tyłu głowy niepokorne myśli, dziwne poczucie "winy"- tyle pracy do zrobienia, spotkania umówione, i co teraz, jak to "wyłączyć"?
Ano nic - cudowne koleżanki z pracy pomagają :), na spotkania pójdzie ktoś inny - więc kobieto wyluzuj się i wydobrzej wreszcie :)
A obok mnie zachwycone całą sytuacją kotki :)  Pani w jednym miejscu przez długi czas...
A jaka miła - nie krzyczy (bo nie może!) :) głaszcze i tuli :)  i nawet z pościeli nie zwala :)
A jak wy chorujecie?  Umiecie oderwać swoje myśli od pracy, od zajęć w domu?
Umiecie po prostu nic nie robić - i nie mieć z tego powodu wyrzutów sumienia?