a dlaczego nie

W tym świątecznym i pewnie poświątecznym już czasie chciałabym zastanowić się nad Oczekiwaniem.
Moje pierwsze wspomnienia związane z oczekiwaniem to właśnie -  coroczne wyglądanie Pierwszej Gwiazdki i prezentów od świętego Mikołaja pod choinką,
to, że jest to związane ze Świętami Bożego Narodzenia zdałam sobie o wiele później,
gdy jako nastolatka zostałam włączona do porządków przedświątecznych.
I właściwie z tym wiązało się to całe oczekiwanie - ze sprzątaniem!
Rozumiem, że zgodnie z tym, czego nas uczono na lekcjach religii - to czas oczekiwania na nowo narodzonego Pana Jezusa i powinnyśmy powitać go nie tylko z czystym sercem,
ale również i czystym domem.
Tak jakby tego małego Jezuska w ogóle interesowało, czy mam porządek na półkach, czy nie?
No, ale dobra z wieloletnimi przekazami i tradycjami nie będę walczyć - chyba?!
Założenie jest takie, że od wielu lat ja i wszystkie moje znajome przed świętami oprócz pracy zawodowej,
w których nadchodzi czas na podsumowania roczne, plany przyszłoroczne - obarczyłyśmy się również kupowaniem prezentów, bywaniem na spotkaniach przedświątecznych, robieniem zakupów związanych
z obżarstwami świątecznymi - to na dodatek właśnie w tym czasie próbujemy doprowadzić nasze mieszkania do wyglądu przynajmniej katalowego z czasopism dla Najlepszych gospodyń domowych.
Nie mam nic przeciwko byciu gospodynią domową, ale nie gdy jeszcze na dodatek muszę pracować na pełny etat - to już jest pełny etat!
Super, jeśli w te przygotowania zostali zaangażowani wszyscy członkowie rodziny
- łącznie z psem, który sam się wyprowadza :) ale jeśli Panie pogrążyły się w tym samotnie
- nie zazdroszczę :(
Z ostatnich dni wszelkie rozmowy pomiędzy znajomymi kobietami zazwyczaj zaczynały się
i kończyły na podsumowywaniu co już mają zrobione, kupione, a czego jeszcze zrobić, kupić nie zdążyły!  
Tylko moje drogie Panie, czy my się przypadkiem same nie zapędziłyśmy w ten "kozi róg"?
Oczywiście jeśli nie kupimy najbliższym prezentu, będzie nam smutno patrzeć na ich rozczarowane twarze, ale jeśli nie posprzątamy szafy, czy nie umyjemy okna - czy naprawdę będzie to takie straszne uchybienie?!
Rozumiem, że jako osoba samotna (co nie oznacza, że bez mieszkania i rodziny) mogę nie rozumieć kobiet, które mając rodziny starają się pogodzić te wszystkie rzeczy na raz, oraz zadowolić te wszystkie osoby wokół siebie - ale co się stanie jak nie umyją na przykład przed świętami okien? Znając kobiety to pewnie ostatnie mycie odbyło się około jesieni, więc nie przesadzajmy coś tam przez te okna widać, a nawet dość dużo
- poza tym, po zawieszeniu wszystkich ozdób oraz lampek i tak nie będzie tego widać :)
I gdy jednak uda nam się jakimś cudem rozciągnąć czas wbrew wszelkim zasadom fizyki - posprzątamy wszystko i wszędzie ;) kupimy prezenty wszystkim i wszystko :) ugotujemy
i upieczemy wszystko, to co zgodnie z tradycją i prośbami rodziny powinno być na stole :)
- o nie, nie - My nie odpoczywamy!!
My nadal oczekujemy!!
- Czy ktoś w ogóle zauważy nasze porządki? - nie tylko pytaniem "Gdzie to jest...?"
- Czy prezenty, które z takim trudem wymyśliliśmy - spodobają się i będą trafione?
- Czy potrawy smakowały wszystkim dokładnie tak jak przed rokiem?
- Czy o wszystkich i wszystkim pamiętałyśmy?
A i nie zapomnijmy, że po tych wszystkich rozdanych prezentach, zjedzonych potrawach
- my nadal będziemy sprzątały!!
To jakaś makabryczna pętla czasu - sprzątałam, sprzątam, będę sprzątała! 
I pomimo tych niezbyt wesołych spostrzeżeń, życzę wszystkim takiego porządku w przyszłym roku, abyśmy nie musieli ciągle sprzątać :)
I nie piszę tu tylko o naszych mieszkaniach, ale przede wszystkim o naszym życiu
- zatrzymajmy się choć na chwilę, by nacieszyć się życiem, namyśleć się przed podjęciem kolejnej decyzji życiowej - byśmy nie musieli potem po samych sobie sprzątać ten bajzel, który najczęściej jednak wynika z naszego pośpiechu.
A na koniec taka ciekawa myśl o sprzątaniu:
"Kiedy uporządkujesz swój dom, możesz zacząć naprawdę żyć."
Marie Kondo – Tokimeki. Magia sprzątania w praktyce

PS. I tak od początkowego Oczekiwania przeszłam do sprzątania :) ja sobie tak myślę, że oczekuję, że się samo jednak posprząta :) a ciekawe, co miałby do powiedzenia psychoterapeuta na takie przejście ?!

A Wy z czym kojarzycie oczekiwanie na święta?

Jakiś czas temu, a dokładnie w dniu moich urodzin, gdy pięknie ufryzowana przez Monię, 
po kolacji z przyjaciółkami wracałam do domu - słuchałam w samochodzie Radia Pogoda.
To takie radio, które nadaje stare, piękne, często zapomniane piosenki.
Akurat swoją audycję miała Magdalena Sobczak, a jej gościem była autorka książki
"Maraton do szczęścia" - Marta Radomska.
Generalnie jak już kiedyś wspomniałam, jeśli robię dwie rzeczy naraz - to jedna odbywa się
z dużą stratą, dla tej drugiej :)
Oczywiście priorytetem w tamtym momencie było prowadzenie auta - ale w pewnym momencie słuchając rozmowy tych dwóch Pań - zorientowałam się, że stoję na parkingu przed domem i zdaje się, że nie miałam ochoty wyjść z auta - tak wciągnęła mnie ta konwersacja.
Tematem rozmowy była napisana przez Panią Martę książka "Maraton do szczęścia", wydanej przez wydawnictwo Czwarta Strona.
Podobało mi się w jaki sposób obie Panie rozmawiały o powieści, starając się nie opowiedzieć całej historii - ale jednocześnie zainspirować słuchaczy do przeczytania jej.
I stało się! Pomimo dawanych sobie obietnic - taaa, obiecanki-cacanki - że najpierw przeczytam to, co parę lat odkładałam na półki (nie czytałam, bo studiowałam), a dopiero później zacznę kupować nowe książki - zakupiłam książkę Pani Marty.
W tym miejscu mała uwaga, a może przestroga z własnego doświadczenia - w księgarniach stacjonarnych było za drogo i trochę za daleko, ale od czego są księgarnie internetowe!!
Tyle, że zamiast wejść do księgarni po jedną pozycję - w internecie nabyłam 3 :)
Oszczędność - tylko czasu, kasy na pewno nie :) ale nie żałuję.
Zastanawiające jest tylko jak bardzo nie mogę pozbyć się starych nawyków i zakupiłam książkę w wersji papierowej, zamiast w formie ebooka - jako szczęśliwa posiadaczka czytnika Kindle :) - ale o tym innym razem.

Książkę pani Marty czyta się dokładnie tak jak brzmi tytuł "Maraton do szczęścia" :) - biegniemy z bohaterką poprzez kolejne dni, kolejne sytuacje. Wartka akcja nie pozwala nam ani na chwilę odpocząć od czytania - polecam usiąść do czytania wieczorem przed wolnym weekendem - w ten sposób nie będziecie się musieli zmuszać do przerwy w czytaniu, a w weekend odeśpicie zarwaną noc :) Ja niestety tak tego nie zrobiłam, a życie w drodze do zakończenia książki "położyło" mi pod nogi parę kłód - jak to życie, zawsze ma inne plany niż my :) i ciągle miałam zajętą głowę historią Oli - no bo co będzie dalej?
Jako miłośniczka książkowych romansideł - zostałam w błyskawicznym tempie wciągnięta
w życie bohaterki Aleksandry - nie tylko pełne tarapatów, ale również przyjaciół, śmiechu,
no i oczywiście sportu - Ola jest trenerem personalnym.
Każda znana mi singielka utożsami się z Olą, nawet jeśli nie pod wszystkimi walorami,to poszczególne zalety są nam bliskie - bo Ola to jedna z nas.
To osoba, która popełnia błędy - pozostaje w związku z toksycznym facetem, jest oddaną przyjaciółką - podporą dla nieporadnych, wsparciem dla niezdecydowanych... To kobieta, która potrafi każdemu podpowiedzieć właściwe słowa, a sama nie potrafi poradzić sobie z własną sytuacją - ale próbuje, stara się... i to mi najbardziej się w niej podoba :)
Jako miłośniczka książek o tematyce kryminalnej - ale tylko, a przede wszystkim miłośniczka literatury Joanny Chmielewskiej - której wielbicielką jest również Pani Marta - "pochłaniałam" książkę, starając się odgadnąć, KTO w życiu Oli "miesza" - przysparzając bohaterce mnóstwa nieprzyjemnych sytuacji.
No bo moi drodzy, kto miał w swoim aucie pocięte opony, rozbite kamieniem okno, a w szafce na siłowni znalazł zdjęcia - potwierdzające domysły, że jest się podglądanym, a także szpiegowanym?!
Brawa dla autorki za tak "pięknie" skrywaną tajemnicę - właściwie do ostatnich stron książki - pozostaje dla czytelnika zagadką, kto tak miesza w życiu nie tylko Oli, ale także Łukasza i jego rodziny - choć rodzina ma też swoje tajemnice, tak zwane "trupy w szafie" :)
Wspaniałe w tej książce jest to, że jako romans nie jest wcale przesłodzony - bohaterowie kłócą się, gniewają na siebie, ale jednocześnie czują tę magiczną moc, która ich ku sobie zbliża - wbrew rodzinie, przyjaciołom...
Oczywiście nie zapominam o bohaterze jakby drugoplanowym... ale jednocześnie napędzającym wiele sytuacji oraz uczuć między bohaterami - pies-bies rasy amstaff, zwany Dragonem.
Nie od parady mówi się, że zwierzęta zbliżają ludzi, ale także odstraszają kogo należy odstraszyć :) Natomiast, co się tyczy tego bohatera  - to pies mojego brata Shadow (pożegnałam tylko czarną sportową bluzę, a brat kilka par sznurówek) przy Dragonie to chodząca niewinność :)

Z tyłu na okładce książki jest opis:
 "Ta powieść ma świetnie skrojoną fabułę, wartką akcję, tajemnice i rodzinne sekrety,
ale także trochę humoru i ... dreszczyk grozy!"
A według mnie autor tych słów powiedział zdecydowanie za mało :)

Ale kochani nie napiszę nic więcej o tej powieści - jeśli macie ochotę spędzić miły wieczór,
w towarzystwie przesympatycznych bohaterów książki "Maraton do szczęścia" autorki Marty Radomskiej, przeżywając perypetie Oli, a pomimo wszystkiego kończących się happy endem
- to ja na pewno ją polecam :)

Ps. Internet to potęga! Już wiem, że jest ciąg dalszy historii Oli i Łukasza - "Sprintem do marzeń" Czy muszę mówić, że znowu z obiecanek nici?! :)
Czas zrobić miejsce na półce dla Marty Radomskiej - obok takich autorek jaką była Monika Szwaja i jaką jest Katarzyna Grochola - moim skromnym zdaniem ta Pani na to zasługuje :)

Poniżej parę propozycji ze sklepów, gdzie można zakupić tę książkę - zarówno w wersji papierowej, jak i w wersji elektronicznej - w dobrej cenie, szybko i łatwo  :)

A więc zaczął się ... grudzień :)
3, 2, 1 ... start po prezenty :)
Na początek 6 grudnia - dzień św. Mikołaja. Wszyscy twierdzą, że tego dnia Mikołaj obdarowuje grzecznych prezentami, a niegrzecznym ofiaruje rózgę.
Z dzieciństwa pamiętam, że za poduszką zawsze znajdowałam coś małego i słodkiego, a jednocześnie w bucie była mała rózga - wniosek: Mikołaj sam nie wie jaka byłam ;)
Co ciekawe dzisiejsze dzieci oczekują nie tylko prezentu od Mikołaja pod poduszką, ale również u dziadków, w przedszkolu, szkole :) - pozostaje tylko zasadnicze pytanie do dzieci, czy wszędzie tam były grzeczne?
Następnie Święta Bożego Narodzenia i prezenty pod choinką - otwierane z wytęsknieniem po Wigilii - tu oczekiwania dzieci (często określone w listach do Mikołaja) oraz możliwości spełnienia tych oczekiwań przez rodziców (cała nadzieja również w tym, czy znajdą magiczne listy) - mogą sprowokować zarówno uśmiech szczęścia, jak i minkę rozczarowania na małych buziach. Ale nie dotyczy to tylko milusińskich - również My dorośli mamy problemy z uszczęśliwianiem siebie nawzajem.
O dziwo bardzo często spotykam się również z robieniem sobie prezentów na koniec roku w Sylwestra - zazwyczaj dzieje się to pomiędzy parami z niezbyt długim stażem.

W mojej rodzinie już od paru lat nie robimy sobie nawzajem prezentów.
Pomysł został zainicjowany przez jednego z moich braci, który stwierdził, że przed świętami w poszukiwaniu odpowiedniego prezentu dla każdego z nas - zaczyna nas po prostu nie lubić :)
No cóż dla jego i własnego dobrego samopoczucia chętnie przystaliśmy na jego sugestię - po szczerej rozmowie wspólnie zgodziliśmy się z jego uczuciami - też przez chwilę się nie lubiliśmy nawzajem.
Ponieważ los rozrzucił nas po różnych miastach - nie mamy częstej możliwości przebywania ze sobą osobiście, a więc i sposobności na obserwację, co moglibyśmy chcieć czy potrzebować. A podczas rozmów nie zawsze umiemy dokładnie sprecyzować czego byśmy pragnęli.
Poza tym jesteśmy rodzeństwem, które samo zdobywa to czego pragnie - wszelkie pragnienia spełniamy wtedy, gdy możemy sobie na to pozwolić i gdy wiemy dokładnie czego chcemy :)
I w jednym jesteśmy zgodni - żadnych bezsensownych drobiazgów - jedno z nas wyznaje minimalizm, drugie próbuje się do tego przekonać, a reszta jest ograniczona przestrzennie.
Czy brakuje nam tego obdarowywania się? Z mojej strony na pewno nie - całą radość w tym czasie  czerpię z możliwości przebywania choć przez chwilę z nimi wszystkimi. Jako jedna z tych bezdzietnych ciotek cieszy mnie radość z patrzenia na dzieci mojego rodzeństwa - poza tym, to zazwyczaj ja jestem odpowiedzialna za kupienie prezentów dla dzieci - ich nie dotyczy nasza umowa - też wtedy nie lubię mojego dzieciatego rodzeństwa :)
Inną sytuacją jest obdarowywanie się małymi prezentami między przyjaciółmi - jakieś czekoladki, świeczki, książki czy płyty - to zazwyczaj miły gest z okazji świąt.

Choć za Katarzyną Grocholą z książki "Nigdy w życiu" najchętniej powtórzyłabym:
"Dziewczyno, czekaj na te najdroższe prezenty, które wymagają nie pieniędzy i nie sklepów - ale odrobiny uwagi i serca"

 Oczywiście prawie wszyscy czekamy do ostatniej chwili z zakupem prezentów - ten błysk szaleństwa na wspomnienie, że Wigilia tuż tuż, a my nadal nie mamy podarków - i jak co roku zaczynamy sobie obiecywać, że w przyszłym roku to już na pewno zacznę rozglądać za prezentami we wrześniu... taaa obiecanki-cacanki, a za rok to samo :)
Choć znam parę osób, które faktycznie zaczynają kupować prezenty już we wrześniu - to nadal jest ich mała garstka.

A Wy macie już pomysły na podarki?
Czy należycie do tego grona szczęśliwców, którzy zakupy mają już za sobą?