Przyroda się już budzi w Śnieżycowym Jarze - zakwitły śnieżyce.

Od paru dni dręczy mnie – co? Sama nie wiem?!
Z jednej strony mam w sobie mnóstwo energii, wiele ciekawych pomysłów, dużo tematów do opisania. Przeczytałam tak wiele fajnych książek w ostatnim czasie, posłuchałam nowych płyt, przemyślałam wiele spraw i chętnie tym wszystkim bym się podzieliła... a jednak???
Gdy siadam i próbuję przelać te myśli na papier – nagle ogarnia mnie niemoc. Tak jakbym zapomniała te wszystkie słowa, myśli, emocje… Co się dzieje? Z jednej strony tak wiele chęci, a z drugiej ta niemoc!! I nagle znalazłam te słowa Marka Twaina:

„To wiosenna gorączka. Tak to się nazywa. A kiedy już to masz, chcesz – och, nie bardzo wiesz, czego chcesz, ale po prostu bardzo boli cię serce, tak chcesz! ”

I wiem, że w dzisiejszych czasach panującej wszędzie pandemii koronowirusa – gorączka brzmi groźnie… To przynajmniej wiem, z czym przyszło mi się borykać.
I tak jak przy gorączce krok po kroku należy spokojnie zadziałać… tak i w tym przypadku powoli, ale zdecydowanie należy wziąć się w garść i coś napisać. Nie żeby od razu w eseju się rozpisać, ale choć parę zdań „sklecić”, że jednak jestem… i znów chcę pisać… chcę mówić… być blisko…
Przebudziłam się? Czy jeszcze nie?
Myślę że, w całym tym kołowrotku pór roku – przejście z zimy do wiosny jest najbardziej spektakularne.
Nagle z ciemnej ziemi, spośród zeschniętych zeszłorocznych liści wychylają się nieśmiało (lub całkiem okazale) pierwsze wiosenne kwiaty. Słońce to już nie tylko wielka żółta kula nad nami, ale coś co przyjemnie ogrzewa pobudzając nasze hormony do szaleńczej gonitwy… za kwiatkiem, wiosennymi ciuchami, za miłością… i za czymś, o czym sami nie wiemy, że jest i że, tego chcemy! Ktoś anonimowy kiedyś napisał:

„Wiosna: cudowne przypomnienie, jak piękna może być zmiana”.

A więc do dzieła! Świat się zmienia i my się zmieniajmy – na lepsze oczywiście!
Ja przynajmniej się postaram :) A Wy?